dostoyevski okuyorsanız mesela karakterin hissettiği her şeyi hissedersiniz siz de. öyle bir yazardır çünkü dostoyevski. kimse ondan daha iyi ruh çözümlemesi yapamaz.
marquez okuyorsanız illa ki bir burukluk bir hüzün hissedersiniz sonunda. hem hikayedeki yalnzılık teması hissettirir size bunu hem de bu dev yazarın bir yapıtını daha bitirdiğiniz için artık okuyacağınız yapıt sayısı daha da azalmıştır.
polisiye okuyorsanız olayları çözen ana karakterle birlikte siz de ipuçlarının peşinden koşar sonunda da zafere ulaşmanın gururu ve yorgunluğunu yaşarsınız.
başta da dediğim gibi kitabına, yazarına göre değişir her şey. o yüzden okuyabildiğiniz kadar okuyun, bol bol okuyun ve okutun.
okuduğunuz kitap bittiğinde hissettiğiniz eksikliktir. sanki hayatınıza yeni girmiş insanların gerisingeri sizi terk edip gitmesi gibidir. kitap okunurken bitsin istenir ama bittikten sonra da kaçınılmaz olan bu duygular hissedilir işte. boşluk olur içinizde ve yeni bir kitapla bunu doldurmaya çalışırsınız. bazen başarılı olursunuz bazense bir hüsran yaşanır bünyenizde. hayat da bu sırada normal akışına devam etmektedir tabi.
eskiden çok üzülürdüm... şimdi bu bitse de diğerine başlasam diyorum... alışıyosun bitmelere yani... en çok "buhara" bittiğinde üzülmüş hatta ağlamaklı olmuştum...
bitirilen kitap tutunamayanlar ise, okurken içine düştüğünüz hayranlık, kitap bitimine gelene kadar katlanarak büyür. En sonunda da favori kitaplarınızdan biri olduğunu düşünürsünüz. tekrar tekrar okursunuz.
kitabına bağlı olan duygu durumudur bi bakmışsın yazara saydırıyorsun bu muydu yani diyerekten bi bakmışsın adam yazmış yahu deyiverirsin belli mi olur?
anlık bir rahatlama, ardından özellikle de güzel bi kitapsa keşke bitmeseydi hissi.
ha bide kitap çok beğenilmişse kişiye anlık bir kitap okuma aşkı gelir, böyle içini gıdıklar gibi olur, bi ses sürekli kitap oku, kitap oku diye höykürür, fakat şahıs hamlamak üzere olduğundan bu duygularını içinde tutma çabası içine girer.
