şiir her zaman varlığa değil, yokluğa da yazılır. Beklediğine, hiç tanımadığına hatta öyle birinin gerçekten karşına çıkıp çıkmayacağını bilmeden de yazılabilir. Bir insanı şiire nasıl alıştırılır bilmem. Ama bildiğim bir şey var ki, değer verdiğin sevdiğin, ya da önceki cümlemde de belirttiğim gibi olmayan birini şiire benzetebilirsin. Gülüşünü, gözlerini vs. Şairsiz bırakmak konusuna gelince de, şairsiz kalmazsın, giden onlar kalan sen isen, zaten kendin şairsindir.
Bir adam çok sevdiği kadına şiirler yazıyordu. Sonra o kadın ansızın onu terk etti. Adam kadının ardından şiirler yazmaya devam etti. Daha çok yazdı. Ve günün birinde çok ünlü bir şair oldu. Yıllar sonra kadının yaşadığı kente gitti ve büyük bir şiir dinletisi sundu. Dinleti bittiğinde uğruna şiirler yazılan kadın kolunda kocası ile çıkışa geldi ve adama “merhaba” dedi. Adam ona sıradan bir insana bakar gibi baktı.
Kadın, “beni tanımadın mı” dedi.
Adam, “hayır tanımadım” dedi.
Nasıl tanımazsın!
Uğruna şiirler yazdığın kadınım ben;
Seni şair yapan kadın.
Adam kadının gözlerine baktı ve şöyle dedi.
“Kerâmet sende olsaydı, o koluna taktığın adam da şair olurdu."
yazılan o kadar şiir veya şiirleri kişiye ithafen armağan edip, büyük dikkat çektikten sonra, her şeyden elini, ayağını çekip artık konuşmamak, uzaklaşmak görmezden gelmek, yok olmaktır. halbuki ismine ithafen yazılan o kadar akrostiş şiirleri çok sevse de bile artık şairsiz kalmıştır.
