zor ve tavsiye etmediğim eylem insanlara güvenmek zordur.insan oğlu nankördür sen ona güvenip sırrını verirsin derdini anlatırsın ama o her an arkandan iş çevirip seni sırtından hançerlemeye hazırdır.
Güvenmeden hayatımızı devam ettiremeyiz. Herkes bir derece güvenir, kazık yer kimine cok üzülür kimine güler gecer. Ne olmus yani cok da şeetmemek lazım.
öncesinde sorulması gereken "ben kendime güvenebilir miydim" sorusu vardır ki cevabı büyük ihtimalle hayır olacaktır. bu soruya "evet" diyebilene kadar sadece kendinizle ilgilenin. daha sonra başkalarının güvenirliliğini sorgulamaya başlayabiliriz.
eğer kendine güvenmeyi öğrenmeden yapılırsa insana kendi bokunu avuçlatabilir.
her şeyden önce kendine güvenmeli insan, bunu becerebilirse her yükün altında sağlamca durabilir.
kendine güvenmeyen insan hep bir suçlu, hatalı arar. Yok ben ona hak etmediği kadar değer verdim, yok ben ona güvendim, yok ben ona her şeyimle teslim oldum falan filan... Bu yüzden de mutlu olması zordur, çünkü her insan herkesten önce kendi mutluluğunu düşünür ve ister. (anneler hariç)
dünya üzerinde mutluluğunu herkesin ve her şeyin üzerinde tutmayacak bir tane nefis yoktur.
o yüzden de insan önce kendine güvenmeyi, sonra da başkalarına güvenmeyi öğrenmelidir...
Bugün bunu düşündüm. Neden ben bu kadar çevreme ve özellikle kısa zamanda ona güveniyorum ki ?
ya hayal kırıklığı olursa ya toparlanamazsam?
Eğer çok seçici ve hayatına sürekli birilerini almayan biriyseniz ve yaşınız da benim yaşlardaysa bu tarz hem insan ilişkileri hem de sevgili işleri daha zor oluyor. Sevsen de hep sanki temkinli olmak lazım gibi. Kendimi koruma içgüdüsü bu biliyorum sağlıklı da değil belki ama insan kendini kaptırmamak için hep bir kendini dürtme halinde.
günümüzde hayatının yanlışını yapmaktır,yani bu devirde değil bırak arkadaşına,en yakınına bile güvenmemen gerekli,boşuna demiyorlar insanlar çiğ sütü emmiştir diye,artık güvenilir insan da yok.
