Saygınızı asla kaybetmeyin. Çünkü bir gün sevginiz bitse bile saygı vicdanınızı temiz tutar. Saygıyı kaybetmemenin yolu da karşınızdaki kişiyi "siz" yapmamaktan geçer. Çünkü o "siz" değil bireydir. Kabullenin onun birey olan yanını kendinize benzetmeye çalışmayın.
Sevgi olmadan bir ilişki başlamaz, sadece kadın erkek ilişkisi değil. Arkadaş, anne baba akraba. Fakat saygı olmadan da o ilişki asla sağlam olmaz. Saygılı derken sadece terbiye hal ve davranış olarak değil, yedisine içtiğine sevdiğine sevmediğine saygılı olmak. Çünkü karşıdakine saygılı olmak onu oluşturan fikirlere ihtimam göstermekle olur asıl.
ikisinin de olması gerekiyor zannımca. Birinin eksikliği dahi sorun çıkarıyor. Sevdiğin birine saygı duyarsın falan da demeyin, sevdiğini iddia edip ne kadar eşini, sevgilisini yerin dibine sokan insanlar tanıyorum. Yahut saygı duysa da içinde ki sevgiyi dışarı asla çıkarmayan insanlar da. Benim yakın arkadaşımın babası mesela böyleymiş, “babam bizi sevdiğini hiç belli etmez, hep mesafeli durur anneme de hiç güzel bir kelime dediğini duymadım. Anneme acıyorum bazen, belki hiç cilveleşmemişlerdir bile.” Demişti. Kesinlikle ikisinin de eşit olarak olması gerektiğinden yanayım.
ikisi de yoksa o ilişki zaten ilişki değildir. hee çıkıp da öncelik sırası verilmesi gerekiyorsa eğer öncelik saygıdır. çünkü saygı her şeydir.
sevgili kişisi sizi hem sayıyor hem seviyorsa var mı bundan güzel bir şey?
sorarım saygı duymadığınız bir insana sevgi duyabilir misiniz? bence insan önce kendi karşındaki insanı ''takdir'' eder; ona değer verir.iyi bir insan der.yavaş yavaş güzel bir insan der..saygı duygusu,sevgiye evrilebilir zamanda neden olmasın.?
