çok da kasmamak gerekiyorsa düşünülebilecek gerçek. evet bir gün öleceğiz. bizimle birlikte bize dair her şey iyisiyle kötüsüyle yok olup gidecek. iradenin tercihine bakılmaksızın herkes bir gün ölecek. o yüzden hiç bir şeyi çok fazla büyütmemek lazım.
"çok şükür ki" denilen mevzudur. insan bedeninin bir son kullanma tarihi var malum. en başta hücrelerin bir ömrü var ve zamanla ölmeye başlıyorlar. organlar keza aynı şekilde. hem dünyanın çilesi gerçekten insanın ruhunu bedeninin içinde yok ediyor çok uzun sürdükçe. dolayısı ile o ruhun serbest kalması ve dünyanın ızdırabından kurtulması elzemdir..
işin inanç kısmına hiç girmeden durum böyle iken işin birde inanç kısmı varken "çok şükür ki var" diyorum şahsen. gideceğiz göreceğiz ne neymiş nerede ne yapacağız. insanın en büyük gizemi değil mi ölüm.. nereden geldik nereye gideceğiz bize anlatılan öğretilen şeyler gerçek miymiş en merak ettiğimiz konular bunlar değil mi zaten..
bir gün ölmeseydik napacaktik sanki dünyada ulan. gidelim de farklı ortamlar görelim.
ne biliyim cennet olur cehennem olur mahserde toplanır iki lafın belini kirariz, sosyalleşiriz falan işte.
sıkıldım ben buradan. doğuyorsun, yemek yiyosun, ürüyorsun, uyuyorsun he bi de beynin varmış gibi konuşup kalbin varmış gibi seviyorsun.
yeter, ölelim artık.
Aklıma hep şu repliği getiren hadise.
"Hayat devam edecek, birileri yeni kitaplar yazacak okuyamayacaksın, yeni filmler çekilecek izleyemeyeceksin, sevdiğin bir şarkıyı bir daha dinlemek isterken dinleyemeyeceksin."
Doğal olandır. Bu yüzden hiçbir ölümlüye fazla da üzülmem.
Bir insan sizin için ne kadar değerli olursa olsun, Bir gün Herkesin yaşayacağı son çoktan belli iken ve buna alışarak yaşamak gerekiyorken, ölümü sanki olağandışı bir şeymiş gibi karşılamak neden?
Kabullenmek yaşamaya başlamaktır; hayatını daha değerli kılmak..
Surekli ölümden kaçmayı düşünerek yaşamı da kaçırmaktır kısaca. . O yüzden kabullen ve yaşa!
kabonmonoksit zehirlenmesi ile kıyısından dönünce anlıyorsun ki o gün ne kadar geç gelirse o kadar çok anı biriktirip gidiyorsun bu dünyadan...
insan kendi içinde mutlu değilse nereye giderse gitsin, ne yaparsa yapsın kesinlikle hayattan zevk alamıyor.
Bunu çözebildiğinde zaten beyin özgürleşiyor. kalıplardan sıyrılıyorsun. Öncelikli hedefin mutlu olmaya çalışmak oluyor. Hayatta yapmak istediklerin ve istemediklerini düşünüyorsun baştan, gereksiz insanları çıkartıyorsun hayatından. seni anlamayan, yargılayan, olduğun gibi kabul etmeyen, sana birşey katmayan ve hatta enerjini emerek seni mutsuz edenleri bir bir eliyorsun. O zaman geriye ailen ve 1-2 yakın dostun kalıyor. Bir liste yapıyorsun kendine. Ölmeden önce yapılacaklar listesi. Ve listeyi bir bir yerine getirmeye çalışıyorsun (ama ne yazıkki maddi durum hepsine el vermiyor. olsun yavaş yavaş...)
zaman varken isteklerinizi ertelemeyin. hayatın tadını çıkartın. boş insanlarla vakit geçirmeyin, sadece sevdiklerinize ve sizi gerçekten sevenlere değer verin çünkü sadece siz değil onlar da bir gün ölecek...
