eğer çevreden ilgi görüyor ve dikkatleri üzerine çekebiliyorsa, pohpohlanma o kişi için artık sıradan bir durum haline geldiyse ve kendini geliştirmeye halen devam ediyor ve bunu sağlayabiliyorsa günbegün o kişi narsizme doğru evrilir. kişinin iş yaşamında yükselmesinden, spor veya sanat alanında bir başarıya ulaşmasına, uzun soluklu bir işin sonunda ışığı görmesine kadar her ince iş narsizme bağlanabilir.
misal son 3-4 yıldan bu yana kişisel gelişiminde büyük bir ivme kazanan benim için de bu durum geçerli. bir taraftan yıllar yılı okuduğum kitaplar ve edindiğim genel kültürle çevremden oldukça ilgi görmem ve insanları rahatlıkla mat edebilmem, öte taraftan yaratıcı düşünceye ve ince göndermeli zekaya sahip olmam. yıllar yılı uğraştığım yüzme sporu ve devamındaki fitness geçmişimle oldukça iyi ve kaslı bir vücuda sahip olmam. öte taraftan yolda yürürken bile kıyafet tarzım ve fit vücudumla bakışların üzerime çevrilmesi artık egomu tamamen şişirip tavan yaptırmış durumda.
artık aşılan bu eşiğin esiri olmamak mümkün değil. artık aileye de, arkadaş çevresine de karşı cinse karşı da bir ilgi duymuyorum. artık sadece ben ve ben varım. bazen onlarca dakika ayna karşısında kendimi seyredip ne kadar harika bir canlı olduğumu incelemekle geçiyor. artık bu duygunun esiri olduk bir kere. geri dönüşü olmayacağını biliyorum. ancak yine de gururu ve egoyu seviyorum. sanki onlar benim yaratılış gayemmiş gibi geliyor. her sabah uyandığımda ayna karşısında geçirdiğim dakikalarda kendi benliğime tekrar ve tekrar aşık oluyorum.
