Şu andır... Hiç kimse sanki hasta değilmiş gibi.. Kimsenin hiçbir tarafı ağrımıyormuş, kanamıyormuş gibi... Kimse organ nakli beklemiyormuş gibi... Minik bebekler kanser mikrobu taşımıyormuş, kimsenin anası babasının beyin ölümü gerçekleşmemiş gibi... Yoğun bakım ünitelerinin önü bomboşmuş gibi... Sanki herkes çok mutlu... Ve hayattalarmış gibi.. Kimseye, hasta için yapılacak başka birşey kalmadı demediği andır o an... Dua etmekten başka sayısız çarenin de olduğu andır o an..
Tüm dertten sıkıntıdan uzak.. Sıcacık evinde.. Kar yağışını seyrediyordur o doktor.... işte bir taze doktorun en mutlu olduğu andır o an ... Ayn anda, hem en huzurulu, hem de uzak kaldığı için en huzursuz hissettiği hastanesi ile arasındaki yüce ve kutsal bağı gözünü açtığı her sabah yeniden anladığı bu andır, o an...
