bir dahi olduğumu ne zaman farkettiğimi çok iyi hatırlıyorum. kendimi asla tüketemeyeceğimi anladığım zaman oldu bu. ne yaparsam yapayım kendimi yokedemiyordum. uyumuyordum geceler boyu, rezil olana kadar içiyordum. aralıksız kırk saat dumanaltı bir yerde dilinin altında jilet taşıyan adamlarla poker partilerinde bulunuyordum. kötü şarkılar dinliyor, aşkı bir paçavra gibi yaşıyordum. ama yine de ölmüyor, tükenmiyor, parçalarıma ayrılmıyordum işte. o an anladım ki ben bir dahiyim.çünkü kendimi bile mahvedemiyorum.
