hava buz gibi üstümdeki bütün kıyafetlere rağmen gözlerimin içi üşüyordu, yüzüm kesiliyordu yerde ayakları çıplak nefes aldıkça elerini dudaklarına götürüp üfleyen bir çocuk oturuyordu, gözleri dolu dolu bakışları büyük bir adamın bakışları gibiydi. selpak satıyordu işe geç kalmama rağmen durup seyrettim atkımı çıkarıp ayaklarına sardım para vermedim ama poğaçamı verdim gülümsedi hava ısındı resmen o sırada gözleri dolu dolu gülümsedi minnetini belli edercesine, ben yürümeye başladım sonra babasının bağrışları, kafasına vurup hakare etmesi. böyle güzel çocuklar böyle kötü adamların elinde olmamalı.
anneyi beş çocuk yapıp boşamak. çocuğun yanında anneyi kötülemek. evlatlarını ondan soyutlayıp kafayı yedirtmek ve adamım diye yolda gezinmek. böyle babanın ölmemesi bile evlat için utançtır.
Bırakıp gitmek..
Sana o kadar ihtiyacım vardı. Öleceğini bile bile gittin..
Bencilsin!
Sen gittikten sonra yalnız kaldım ben. Kimsem yok başımda. Senden sonra kimse sevmedi beni..
Sana ihtiyacım vardı. Neden gittin? Bile bile neden yaptın bunu bana?
Senden nefret ediyorum!
Seni bırakıp gider,sebebi vardır evlat olamamışımdir dersin küçücük yaşınla,affedersin. Kardeşini de anneni de bırakıp gider, sahiplenmeye korkmuş,sorumluluğu ağır gelmis dersin,kafanda yine aklarsın onu. Sonra o hiç tanımadığı bi kızı güzel ve bakımlı diye sahiplenir. Artık kafanda onu azad etmen imkansız olmuştur. Çünkü sen bu sahiplenme açlığını karşına çıkan her erkekte kapatmaya çalışırsın. Yoldan geçen her hangibiri bile kenardan yürü dediginde sahiplenildigin icin,kelebeklerin uçuşur.Sevgilini baban sanırsın. Gün gelir o herifte giderken,senin güçlü duruşunu hazmedemez, babasının kızı işte,nankör der... kızın dizini karnına çekip ağlarken yanında olamama sebebin başka bir kadinsa,vicdan yoksunluğunun yanına şeref yoksunluğu da eklenir.
