Öncelikle sevme işi kendinde başlar. Kendini sevmeyen kendine değer vermeyenin başkasına değer vermesi mantıksız olur. Bunun yanında ailede sevgi ve ilgi ebeveynden çocuğa geçer. Dolayısıyla hiç bir şey göründüğü gibi olmayabilir. Önyargılı yaklaşmamak lazim.
Baba once kendini sevememistir , hayat mucalesinde bogulup gitmistir yada baba böyle olunur diye biliyordur. Sekillerinde onlarca yorum yapilir belki sorun tespit bile edilebilir ancak cocukta acilan yaralarin hicbirine ilac olaz.
oğlu kendisi gibi olmadığı için. Babalar kendi vasıflarının oğullarında vuku bulmasından memnun olurlar, öyle isterler. Bir mağazadan bisiklet almak istediğinizi düşünün. Seçeceğiniz bisiklet özelliklerinin sizin vasıflarınızı yansıtmanızı istersiniz. Aksi halde o bisikleti ya daha az sahiplenir ya da hiç sahiplenmezsiniz. Çünkü siz kırmızıyı daha çok istiyorsunuzdur çünkü çocukluk aşkınız da kırmızıyı çok severdi. Oturur; "ben böyle bir bisiklet istememiştim bana bunu siz zorla aldırdınız" der ağlarsınız, suçlayacak birilerini ararsınız. ee bu işler böyle.
Kalbinde şefkat ve merhamet yoktur. Evladını beğenmemiştir. istediği gibi olmamıştır. Oysa ne verdiysen onu almıştı. Hem eğitim hem genetik, eşekten at olur mu baba...
Babalığın anlamına vakıf olamamıştır. Çiftleşmeye yeterliği olan değil gönlü yiğit olanlar keşke baba olabilseydi. O da sizin şanssızlığınız. inşallah kendi evlatlarınıza canu gönülden ve evlatlarınız her ne olursa olsun sonsuz bir sevgi verebilirsiniz.
Zira ne yazık ki sevgi görmeyen evlatlar, sevgi göstermeyen babalar olma eğilimindeler. Armut dibine düşüyor. Çevrenize baktığınızda iyi ya da kötü babalarının koplayaları adamlar görürsünüz.
Oğlu ondan ya çok üstündür yada oğlu babasının hiçbir genini taşımadığı, benzer yönleri olmadığı için. Bir başka ihtimal oğlu gurur duyabileceği, övünebileceği bir oğul değildir.
