olgunlaştırır. bir şeye veya bir kimseye haddinden fazla umut bina etmemenizi öğretir... ve sebeb sormamayı gitmek isteyenlere... çünkü sebepleri öğrendikçe yıkılır insan. işte bu sebepten artık ben yokum diyenlere canın sağolsun diyebilme erdemini kazandırır insana.
sonra kolay kolay yıkılmazsın bir daha, çünkü artık tecrübelisindir. bir kere düşmüşsündür ve kalkmayı zorda olsa becerdiğinden, o düşmenin acısını da iyi bildiğinden adımlarını sağlam atarsın. canbazı olursun hayatın ve insanların... ne aşağı bakarsın artık ne de geriye... çünkü bilirsin geriye döndüğünde ayağının takılacağını ve aşağı baktığında başının döneceğini. sadece önüne bakarsın, yalnızca ileriye... o umut dolu, o heyecan dolu geleceğe bakarsın... yeni insanlar, yeni bir heyecan, herşey yeni...
çok şey kazandırır, binlerce melankolik şey daha doğrusu. hayatta bunların karşılığını her zaman bulabilir misin? belkide hayır. ama cebinde olması gereken bir tecrübedir. tecrübede paha biçilmez birşeydir. çünkü;
--spoiler--
tecrübe okulunda öğrenim ücreti yüksektir; ancak aptallara ve cahillere birşeyler öğretebilen başka bir okulda yoktur.
--spoiler--
sadece bir nasır. kimsenin göremeyeceği veya iyileştiremeyeceği bir nasır. daha fazlası değil. sert ve hissiz olan bu nasıra çok takılırsınız uzun bir süre, ama o nasırın hissetmeyi unuttuğu gibi, siz de o nasırı unutursunuz bir yerden sonra. geriye kalanlar bir şeyler hissetmenize yetmektedir. yine de daha dikkatli olmak istersiniz ileride.
eğer deli gibi sevdiğiniz kız sizi ''ben arabası bile olmayan adamı babamın karşısına damat adayı diye çıkaramam'' diyerek terk ettiyse bu acının size kazandırdığı daha önceleri hayalini dahi kurmadığınız bir servet de olabilir.
iç sesi dinlemenin ne kadar iyi bir şey olduğunu anlar ilk önce insan. düşünür, herkesi uğruna sildiğim kişi, tüm zamanlarımı onunla geçirdiğim kişi yokken kiminle dost olabilirim. tabi ki yine benlik ile. kendi kendine yetebilmeyi kazandırır en çok da bir aşk acısı. hüzün serer önce yollar boyu önünüze ama sonra direnci hissettirir ruhunuzda.
zamanında bir genç anadan doğma başlar ilime,
o kadar çok büyümüştür ki artık her ilmi konuda kendisine güveni de vardır.
bir alim gelir sesi uzaklardan,
genç bu alimin şanını duyar, gider yanına.
ben senin taleben olmak istiyorum der,
alim zat ilk önce sorar; 'daha önce hiç aşık oldunmu' diye.
genç 'hayır' der.
alim zat ise 'o zaman git, aşık ol sonra gel der.'
genç gider yıllar sonra gelir.
aşık oldun mu der zat.
evet der şu an ceremesini çekerim.
o zaman topla talebelerini der alim efendi.
ölümcül sancıların öldürmediğini, nefessiz kaldığında aslında hala oksijen olduğunu anlarsın. tartışmasız daha güçlenirsin. daha ayakları yere basan olursun. kör aşık olmazsın, istesen de olamazsın. acıma duygun eskisi gibi olmaz, kendi mutluluğun için başkalarının acı çekmesi seni çok da etkilemez. hiç bir şey ilk aşk gibi olmaz üstadım. tecrübe denilen şey bir nevi kirliliktir. diğer şeylerde olduğu gibi aşk da ilk haliyle eşsizdir. bir kere acısını çektiysen hiç bir şey eskisi gibi olmaz. aşk acısı ruhun kirlenmesidir ne yazık ki...
