ölümle buluşmak değilde ölümle burun buruna gelip kurtulduğum zamanlar çok oldu. misal küçükken havuzda şaka maksatıyla kuzenim suyun altına sokmuştu uzunca bir süre nefessiz kalmamın ardından gözümü açtığımda insanlar başımda idi ve ben ağzımdan sular çıkararak öksürüyordum. başka bir olay, durduk yere nefes alamamaya başladım kıpkırmızı olmuştum, ağlıyordum nefes almaya çalıştıkca öksürüyordum emin değilim ama astım krizi de geçirmiş olabilirim. evet hala doktora gitmedim.
ölümü beklemek zaten pek mümkün olmuyor ve ölüm çok ani geliyor. zaten heyecanlı yapan da bu değil mi? bir sabah kalkıyorsun ve hiç olmamışcasına yoksun. artık o simit aldığın dükkandan bir müşteri eksilecek ve kaşar peyniriyle yediğin simitin tadı olmayacak. tabi bide çayla çok güzel gidiyor.
