Marquez'in "bir kaçırılma öyküsü"nün ardından gelen en kötü ikinci kitabıdır.
Hikayelerde büyülü gerçekçilik, yazarın diğer eserlerindeki özgün üslup yoktur.
Üslup sade ve olgundur, ama konular tekdüze ve itici bir yörüngede döner: bir adamın kerhane maceraları.
Yüz yıllık yalnızlık, kırmızı pazartesi, albaya mektup yazan yok gibi eserlerin sahibine yakışmamış. Son kitabıydı yanlış hatırlamıyorsam.
Bu kitabı bir akrabam sahaftan almıştı galiba ben de ondan hediye almıştım. Benim için ilginç olan yönü tanımadığımız eski sahipleri tarafından kitabın en arka sayfasına yazılmış ibrahim Tatlıses şarkı sözleriydi. Belki de Gabriel Garcia Tatlıses.
Okuması zor bir kitap, yazar . Bit kitabı okurken istemsizce baş kahraman ile empati yaparsınız , Bazı olaylara karşı acaba ben ne tepki verirdim ya da neden bu tepkiyi verdim şeklindeki iç sorgulamalari bu yazarın kitabında yaptığınızda kötü hislerle karşılaşıyoruz . Toplumsal ahlak kuralları ve dogmalar.
Tabi toplumun pedofili vb.marquez kitaplarında geçen konulara yaklaşımı ise ironik ve incelenmesi gereken bir konu.
marquez'in bütün eserlerinde olayların gerçek mi yoksa hayal mi olduğu hep birbirine karışır ve her romanını bitirdikten sonra neye inanacağımızı şaşırmış durumda kalırız. anlatılanların gerçek olup olmaması bir zaman sonra önemini yitirir ve biz marquez'in anlatımına hayran kalmaya devam ederiz.
bu romanda da kızın yaşının hiç önemi yoktur, önemi olan bu kız üzerinden marquez'in aşk üzerine aklından/hayalinden geçirdikleridir.
marquez latin amerikan edebiyatının yazılı meddahıdır.
Topluluk içinde okuduğunuzu görenlerin tuhaf tuhaf size bakacağı kitaptır. Ne ilginçtir ki her gün ağzından orospu kelimesi eksik olmayanlar isminde orospu geçen kitabı garipsiyorlar.
Bana kalırsa içinde pedofili değil de daha farklı şeyler barındıran bir kitap.
Ayrıca marquez 1982 yılında nobel ödülü aldı ama bu kitap 2004 yılında yayınlandı.
15 yaşında okumuştum. güzel bi kitaptı. Belki o zamanki bilinçsizliğimden belki de bana öyle gelmediğinden hiç pedofiliye yormadım ben okuduklarımı.
O yaşımda beni Hayata dair bazen dramatik olsa da yormayan ve zevk verecek sorgulamaların içine sokan bir kitaptı. biraz da o yaştaki muhafazakarlığımla bana cinsellik denen cezbedici ama yasak bölgeyi merak ettirmiş ve yaramazca şeyler düşünmenin suçluluğunu hissettirmişti.
Bunu yazan kişiyle yüzyıllık yalnızlık kitabını yazan kişi aynı değil sanki.
Kitabı okuma sürecim boyunca 90 yaşındaki bir adamın 14 yaşında bir kıza aşık olabilme ihtimalini kendi içimde betimlediğimde, zihnimin süzgecinden "ödüle layık görülmüş bir kitap" olarak geçirdiğimde de konusunu geçerli görebilecek herhangi bir sebep bulamadım. Kafamdaki yol pedofiliden başka bir yola çıkmadı.
Takdir okurun haliyle.
Takdirini almış. Sorun, objektif olup o yıla ait düşünebilmektedir belki de.
Kitap daha matbaadayken korsan kitapçıların eline geçti ve onlar tarafından piyasaya sürüldü. Dünyaca ünlü Nobel ödüllü yazarın kitabı, okurlar tarafından uzun süredir bekleniyordu, bu yüzden büyük ilgi gördü. Korsanlara kızan Marquez basımı durdurdu. Kitabının son bölümünü yeniden yazarak bazı değişiklikler yaptı ve kitabı yeni haliyle yayımladı." Soru" işareti bu noktada ortaya çıktı. Asıl kitap hangisiydi? Marquez'in bir yazar olarak hayalden kurduğu ve cisimlendirdigi, ama şimdi korsanların elinde olan ilk halimi? Eğer öyleyse hakikat artık korsanların elindeydi... Marquez ise şöyle diyordu "Kitabı yaratan benim onu da değiştirme hakkım ve kudretim vardı. Gerçek olan son anda değiştirerek yayımladığım kitaptır. Diğeri artık hükmünü yitirmiştir.
şeytan kaçmış bunların içine. gözleri sağır. kulakları kör olmuş bunların. hüzünlerini saklamışlar içlerinde. dışarısı güllük gülüstanlık. kaç erkek yaslamış yumuşak yerlerine kılıcını. benim hüzünlü orospularım. kahkaha ata ata can vermiş hepsi, yaşlı bir gazetecinin altında.
Göğsümde bir sıkıntı hissettim. "Ömrümde hiç âşık olmadım," dedim. Hemen
karşılığını verdi: "Ben oldum." Sonra da işini yarıda kesmeden sözünü tamamladı: "Yirmi
iki yıl sizin için gözyaşı döktüm." Yüreğim hop etti. Onurlu bir çıkış yolu arayarak şöyle
dedim: "Biz ikimiz boyunduruğa koşulmuş iyi bir çift olurmuşuz." "Bunu bana şimdi
söylemeniz ne kötü," dedi, "çünkü bu artık bana bir teselli bile olamaz." Sonra evden
çıkarken daha doğal bir tavırla şöyle dedi: "Bana inanmayacaksınız, ama Allah'a şükür
ben hâlâ bakireyim."
Az sonra evin her yanma içlerinde kırmızı güllerle vazolar koymuş olduğunu fark ettim,
yastığımın üzerinde de bir kart vardı: Dilerim yüs yaşınıza erersinis. Bu burukluk içinde
oturdum, bir gün önce yarım bıraktığım yazıma devam etmeye koyuldum.
Hala okumakta olduğum Gabriel Garcia Marquez'in muhteşem olduğu kadar elde taşınması da zor olan kitabıdır.
ismine aldanan abaza ergenleri hayal kırıklığına uğratır.
Seks, aşk bittiginde elimizde kalan tesellidir diye uzun uzun vay anasini diye dusuncelere sevk eden cumlenin gectigi, marquezin yaklasik 100 kusur sayfalik romanidir.
dün basladim, bitirdim. Likir likir icmedim kitabi her bir cümlede dusundum, kendimi koydum o kadinlarin yerine. Ister sevmesin ister sevsin kadinlar sevistikten sonra hüzüne baglarlar. Bu adam da, 50 yasina kadar 514 kadinla sevismis. Genelevlerin staridir. Beni en cok uzen, evdeki hizmetcinin ona 22 senedir sizin icin gozyasi döktüm, simdi soyleyeceginiz hiç bir kelime teselli olamaz demesidir. Cok hos, Güzelleştirme olayi kullanilmis bir romandir. Tavsiye edilir.
