benimdir. sevemiyorum.. hatta biri beni sevince de panik oluyorum. saçma sapan davranıyorum ki uzaklaşsın beni rahat bıraksın.
neden? çünkü bir insanın benim üzerinden bir çıkarı yoksa beni sevmez. ya bi şeyler anlatır fikir danışır, iyi ki varsın der. ya bi şey yaptırmak ister, iyi ki varsın sağol der. ya ilerde faydan dokunur iletişimi koparmayalım der.. kimse beni kaşım gözüm için sevmez. kimse beni ben olduğum için sevmez. kimse beni artık benimle işi bitince sevmeye devam etmez.
üstte de demişler ailem öyle sevgi dolu bir aile değil. yani ne bileyim annem ve babam birbirine bi kere gözleri parlayarak bakmamıştır mesela. en azından ben görmedim. tek bir aşk evliliği yapmış mutlu kadın gördüm şimdiye kadar onu da afedersiniz utanmasalar orospu diye tanıtacaklardı.
aşka gelince nedense hep vazgeçilen taraf ben olurum ilk zorlukta. olsun senin için değer diyen olmadı. başka kız mı yok lan denmiştir eminim hep. ee haklılar da, kızdan bol ne var?
zaten bu zamana kadar da kolay yaşadığım söylenemez. hep maddi hem manevi bi dünya zorluğun üstünden kalkabilmişken, ihtiyacım olduğunda beni kimse sevmemiş, benim için bi şeyler yapmamışken şimdi rahata çıktığımda salak mıyım ben zar zor bulduğum enerjimi bi başkasına harcayayım? sonunda vaz geçilen yine ben olucam.
bi arkadaşım demişti ki sonradan iyi arkadaş olduğum "ben aslında beğeniyordum seni geçen senelerde ama çok depresiftin be. " böyle bir durum işte. anlatabiliyor muyum?
zor zamanımda tek başıma kaldıysam, kalacaksam neden seveyim? ben yine aynı benim, dünya yine aynı dünya.. şimdi neden biri karşılıksız sevsin beni?
