Kabul etsek de etmesek de, kimimiz kader, kimimiz şans, kimimiz enerji, kimimiz rastlantı hatta kimimiz "yok" dese de, hepimiz ne yaparsak yapalım içinden çıkamayacağımız ve koridorlarında ilerlemekten başka çare bulamayacağımız bir labirentin içindeyiz.
Labirentinden memnunlar gidişatını sorgulama gereği duymazken, labirentini beğenmeyenler attıkları her adımda gidişatını sorgular, düşünür hatta bu sorgulama "idrak-ı meal" aşamasına gelir ve çoğu zaman "o terazi o sıkleti çekmez".
Sorgulamaktan vazgeçip, labirentinden memnunlar gibi yaşadığınız bir gün, bir halk otobüsünün camındaki ironik bir yazıyla, tekrar kendi labirentinize döndürülürsünüz;
öylesine bir yere geldim, ama öylesine geldim. öylesine bir yere öylesine gelmenin hiçbir şeyi var biraz üstümde. pek ağır değil bu hiçbir şey. mutlu değilim mutsuz da değilim. çok duramam yanınızda. yaşantınıza fazla bulaşamam, adımımı yolunuza atamam. çünkü istesem de, biraz durmayı bıraksam, hareket etsem de içim duruyor benim. öylesine bir yerde duruyor, ama öylesine duruyor. öylesine bir yerde öylesine durma koş biraz demiyorum. kimseye dur da diyemiyorum. geçip gitsinler "nehir gerçeği gibi". ben biraz kalacağım burada. biraz ne bilmiyorum. iyiyim biraz.
"Gidene mi zor, kalana mı?" avamlığından çok daha fazlasını düşünmek zorundayım, beğenip beğenmediğimi düşünme fırsatım olmayan kabuğumu terkederken.
Yaprak döken yanım, "dur gitme, başına gelecekler en fazla bu kadar olabilir, zaten sürünme konusunda yeterli tecrübeyi edindin" derken; bahar bahçe yanım "burada durulmaz artık, ne seni bağlayan, ne de haline ağlayan yok, yeni başlangıçlar, yeni hayat, yeni umutlar" diyor.
Ve benim arafta kalacak sabrım, dermanım ve zamanım ne yazık ki yok.
Dereyi dahi geçemeyen biri olarak okyanusa göz atmak, akıl sahibi birinin yapacağı iş değil.
Senin iyi bir kalbin olduğuna
inandım, bekledim sabırla,
Ama kabul yanıldım,
Sen yalandın...
Ne kadar uğraştıysam olmadı,
Aşk sana bir türlü yakışmadı.
Kimsin, kimsin?
Kalpsizsin, kalpsizsin...
"Sadece sevilsem yeter" kalenderliğinden cebren istifa ediyorum.
Biliyorum ki bu mütevazı ve mazbut beklenti, geri dönüşsüz bir nankörlükle piç ediliyor göz yaşına bakılmadan.
Ben artık güzel sevdiğim, güzel konuştuğum, sabahları hoş günaydınlar, geceleri dizeler boyu yazılar, gösterilen ilgiler ve duyulan alakalar karşılığı sevilmek istemiyorum. Ben, karşılık verdiğim şeyler için ücreti mukabil sevgiler istemiyorum.
Ben artık, sadece ben olabilme yeteneğini haiz olabildiğim için sevilmek istiyorum.
Ben artık "tekme tokat dövsen, ana avrat sövsen, itin götüyle ara sıra yüz göz etsen de seni seviyorum ve bunları seni istediğim için sineye çekiyorum" diyecek eşiğe gelenlere harcamak istiyorum gönül bakiyemi.
Gelecek hakkında endişeliyim bakma sana yapacağım uğraşacağım işleri anlattığıma. Benim hiç şansım yok ki. Hayatta faydama olacak bişeyle daha karşılaşmadım. En kolay faydalı bişeye bile hep kıçımı yırtarak sahip olan şansız, sakar biriyim.
~ lisan-ı arabi; malami/malamati
~ [nsb.] 9. yy'da horasan'da doğan bir sufi hareketi ve bunun mensubu olan
~ ayıplama, azarlama, takbih
ne imiş: nefsi, ayıplama, horluğa sürme, hakir kılınacak vaziyetler ile terbiye ve terakki edebilme yoluymuş. bu haseb ile tarikat-marifet imiş diyelim, ama ötesi demeyelim.
zira ötesi, kurbanlık ister. ötesi, mülkten tümüyle feragat ve feda ister. ötesi ne varlığı kabul eder, ne yokluğu. lakin melamet, nefsi mütemadiyen kınama yolu ile daimi levm sürecidir. bu vecheden bakarsak, nefse varlık tanıması hasebiyle, tevhîde ikilik getirir. iltifatı ve makamı tanımaması, onlardan kaçınması hasebiyle, 'etrafa' mahal tanıyarak, ikiyi de üç kılar. üç, çoktan eftaldir. iki, üçten eftaldir. bu sağlama ile şu söylenebilir, melamet, tevhîdi yolun mahsulüdür lakin tevhîdin kendisi değildir.
o tevhîd ki, mülkün sadece allah'ın olduğunun nazari değil, ilme'l yakîn değil; hakka'l yakîn, yani hâl ile tatbik ederek; mülkü tümden terk etmeyi ve ardından terk etmeyi de terk edebilmeyi lüzumlu kılar.
mülk ise sadece yiyip içtiklerimiz, biriktirip harcayabildiklerimiz değildir. beden, duyular ve latifeler dahi mülktür. evlat, dost, aile dahi mülktür. akıl, hatıra, düş dahi; isim, suret dahi mülktür. sâlik, her birini terk edip kendisini kurban etmeden, aşkın hakikatine varamaz.
ibrahim aleyhisselam'ın kuran'da anlatılan hikâyesine bu idrak ile baktığımızda, yol ve yordam kendisini açık eder. o yol ki, nemrut'un (sosyal ve siyasal erk) terkini, aile ve evladın terkini, allah dışındaki tüm rabların terkini, açık yol ile anlatılmamakla beraber cebrail aleyhisselam dahil melekûtun dahi terkini içerir. işte o vakit, ateş hükümsüz kalır. çünkü can, madde ve zaman mefhumu dahil olmak üzere tüm kayıtlardan azade kılınır. hür olur. artık orada ne varlık kalır, ne de yokluk. can, hakk olur.
melamet, varmak yolunda bir adımlama biçimidir. tekrar edelim, varış değildir. zaruri de değildir. kimi bu meşrep üzere hâlk edilmiştir, öylesi dervişin sülûkunda kendisini açık etmesi zararlı, hatta haramdır. kimine ise melamet hırkası haramdır, çünkü riyâkarlık demek olur.
"men arefe nefsehu, fekad arefe rabbehu."
nefsini bilen, rabbini bildi.
bu nedenle tasavvuf yolcusunun evvela kendisine dönüp bir bakması lazım. bu kimdir, nedir, nicedir, nereye gitmektedir demesi lazım. hele bir sormaya başlasın, melamîmeşrep mi, üveysîmeşrep mi; ne kadarı islam, ne kadarı mümin, ne kadarı yahudi, ne kadarı kafir, ne kadarı fasık; görmesi, dökülebilmesi lazım.
görmek için de elbette bir gösteren olması lazım. demem o ki, insan melameti değil, o aynayı istemeli.
o ayna bir tarikatın postunda da oturur, melamet hırkasının altında da gizlenir. o ayna ziynetler içinde de olur, pas ve çamurdan bir örtünün içinde de. ama ayna aynadır. maksadı bellidir. sana sen lazımdır. ayna, senlikle benliği güzelce ayırır. sana seni bırakır.
bir kişi bunu görecek. bu ona cevaptır. doğrusunu allah bilir.
Çenesi düşük kalbimin harf harf, hece hece, kelime kelime döktüğü alelade hisleri dinletebileceğim, angarya meşkalesini düstur edinmiş bir gönüldün belki de.
Belki yalan katranına boğulmuş, belki hakkı olmayan muameleye maruz kalıp kırılmış, kim bilir belki de fırtınalı günlerinde sığındığı yürekten (ki bir yürek, bu denli alçalabilir) kovulmuş olabilirsin.
Hor ellerde kırılan körpe kalbini, eskisinden daha mutlu hale getirebilirdim, ya da fırtına kar boranla boğuşurken, sığınmak şöyle dursun, sahibi olabilirdin gönül limanımın.
Ama, yalan katranına boğulmuş bir gönüle derman olacak deva, benim şifa dağlarımda bitmedi bu güne değin.
Sen bu derdine dermanı, kendi vicdan dehlizlerinde ara.
yazıyorum yerine ulaşmayacığını bilerek belkide en içten duygularımı ifade etmek istiyorum sana dönmeyeceğini bilerek eskisi gibi olmak hayalden uzak olabilir şu an bize yeni başlangıç çokta gereksiz dönüp bakınca yaşanan kırgınlıklara geçmiyor ki hatırımdan söylenen sözler anılar varya işte nereye soksan dindirmiyor acılarımı hani bir günde seni düşünmeden geçse diyorum lakin yastığa başımı koysam yinede seni düşünüyorum umutsuzca gönlüme söz geçmiyor kalbimdeki boşluk hiç dolmuyor dolmayacak yerine geçemez hiç kimse gerçi tek biz kalsak dünyada yinede oluru yok ya işte benimkide kendimce mutlu olmaya çalışmaktan başka biryere gidememek gittin ya öldüm belki şu an küllerimden doğuyorum sonuçta hayat devam ediyor sen mutlu ol bana yeter sevdiğini alamadıysan aldığını seveceksin demişler ya işte nasip son sözlerimde sana değil o her bakıştığında parlayan gözlerinde yansıyan simaya sevdiğim kadının sevdiği adam ona çok iyi bak olur mu? ...
“Yarın 6-7 gibi uyanıp büyükçe bir parka gitmek istiyorum. Çimlerin üzerine yatayım böyle hava essin hafiften, ben dinleyeyim; içime çekeyim o havayı, ciğerlerime dolsun iyice. Tüm düşüncelerim evde kalsın, hiçbiri gelmesin benimle. Seyirci olayım 3-4 saat. Keyifçi seyirci. Ee yap o zaman. Ama Sonucu söyleyeyim, yapmadı.”
Bunu yazmışım, muhtemelen epeyce zaman geçmiştir üzerinden, güzel de olmuş, sonuç cidden “yapmadı” ama Pazartesi yaparım, dert değil.
Neyse bugün buraya şey demeye gelmiştim,
“insanların güvenilmez ve bencil olduğunu kafama vura vura öğrettiğiniz yaştayım.”
Uykum kaçtı yine, atarımı yapmaya gelmiştim, yaptım, çıkıyım artık. iyi geceler.
bugün otobüsümü kaçırdım ve lanet okuyarak dolmuşa bindim. dolmuşta en arka tarafa geçtim ve orada iki arkadaşın yanında öfkeli bir şekilde yolculuk yapmaya başladım. yolculuğun ilerleyen zamanlarında yanımdaki iki arkadaş birbirleriyle şakalaşmaya başladı ya da ben yeni farketmiştim. hatta birisi ayakta durmaktan yorulduğu için yere oturdu ve o şekilde gitmeye karar verdi. normalde gaz pedalının yerini bilmeyen şöförlere sahip güzide şehrimizin dolmuşçularının içinde en deli yüreklisi bizi bulmuş olacak ki adam deli gibi gaza basıyordu. tabi bizim yere oturan arkadaş tekrardan ayağa kalkmayı bırak yerinden doğrulamadı bile. kafasını sağa sola çarpa çarpa 5-6 dakika boyunca ilerledik :) en sonunda kaptanımız ayağını gazdan kesti de bizimkisi ayağa kalkabildi :) ayağa kalktığında da hiç bozuntuya vermeden arkadaşına maymunluk yapmaya devam etti.
bu iki kişi bütün sinirimi, öfkemi alıp götürdüler fakat onlara laf atıp muhabbetlerine katılmadığım çok pişmanım :(
Elele tutuşup aynı yolda hic yürümedik. Bize aynı yol yazılmamış kaderde. Olmuyorsa olmuyor. Ölüyü diriltmek gibi bir şey di ikimizin yan-yana gelmesi. Biliyorum birlikte olsaydık da mutlu olmayacaktık. Is te insan düşünmeden edemiyor. Olabilir miydi diye. Kızgınlığım sana mi kendime mi bilmiyorum.
zaman zaman bir şeyleri merak ettim, araştırdım, yazdım, çizdim. bir konuyu, ona hakim olana kadar araştırdığım epey az olsa da, şu sıralar istanbul hakkında ciddi şekilde okumalar yapıyorum. 1 ay oldu hemen hemen son kez gideli. O günden beri 5 kitap bitirdim. hemen hemen hepsi, birisi dışında, ufkumu kırk katına çıkaran kitaplardı. şehir hakkında epeyce de bilgi sahibi oldum.
'öğrenmenin en kötü yanı nedir?' sorusunu sordum kendime bu yazıyı yazmadan evvel. cevap ise epey sert bir tokat vurdu yüzüme; cahil olduğunu anlamak. tüm bu bilgilerden habersiz, yıllar geçirdiğini farketmek.
'Ayda bir dünyam başıma yıkılır, daha sonra yapmak istediğim yeni bir film bulurum' diyor steven spielberg. bu lafın önemi benim için çok büyüktür. zira, ne vakit dünya başıma yıkılsa, yapacak yeni bir film bulamıyor olsam da, öğrenecek, keşfedecek yeni bir şey buluyorum.
tüm bunlardan ise şuna geliyorum; hayatın bize oynadığı bu türlü oyunlara, gerçekten 'iyi ki oldu' gözüyle bakmamız mümkün değil mi? Bu bize daha çok şey katmaz mı?
örneğin; yıllar evvel bir pazar günü, yine dünyam başıma yıkıldığında sinema denen büyülü sanat formu ile tanıştım. Daha öncesinde de sinema'yı biliyor olsam da, o gün farklı gelen bir şeyler vardı. o günden beri okuyor, fotoğraf çekiyor, öğrenmeye çalışıyorum.
Keza, istanbul meselesi de aynı şekilde gerçekleşti. insan, tutunacak bir şey arıyor dünyası başına yıkıldığında. bir insana tutunmak yerine, kitaplara, filmlere ve şiirlere tutunmak istiyoruz. Bunlar ise, bana öyle geliyor ki, tam olarak da bizi biz yapan şeyler.
Hayatım öylesine mükemmel ilerliyordu ki unutmuştum ihtimalleri düşünmeyi.Normalde en ufak konuda dahi her ihtimali düşünen ben bu kez gerçekten ilk defa akışına bırakmıştım.Fakat bu akışına bırakma meselesi istediğin yöne akmazsa hayat fena çarpıyormuş.Birkaç gün kadar sarsıntılarını hissettim,geçti neyse ki ucuz atlattım.Bir uyarı gibiydi sanki.
Şimdi tekrar tüm ihtimalleri düşünerek o yola devam etme safhasındayım.Olumlu,olumsuz,iyi,kötü her şey gelebilir artık bana.iyinin gelmesini isterim elbette herkes öyle ister ama ne şekilde sonuçlanırsa sonuçlansın asla ardıma bakmam bir daha, pişman olmam.Güzel bir macera ihtimaliydi sadece ve ben o ihtimali sevmiştim derim.
