“şunları bir araya toplayayım.
Bir güzel muhabbet edelim” diye düşündüm.
Mutfak işinden de anlarım.
Donattım sofrayı.
Bayağı uğraştım.
Hepsinin, ayrı ayrı ne
yemekten, ne içmekten
hoşlandığını iyi bilirim.
Bayağı da para gitti.
Birinin yediğini öbürü yemez.
Ötekinin içtiğini beriki içmez.
Dört kişilik sofra kurdum.
Mumları da yaktım.
Bak hepsi, Erick Satie severdi.
Hatırladım.
Müziği de ayarladım.
Geldiler.
20 yaşında ben,
35 yaşımda ben,
40 yaşımda ben ve
bugünkü ben dördümüz.
Birden yirmi yaşımı, otuz beş yaşımın karşısına oturttum.
Kırk yaşımın karşısına da, ben geçtim.
Yirmi yaşım, otuz beş yaşımı tutucu buldu.
Kırk yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi.
Yatıştırayım dedim.
“Sen karışma moruk” dediler. Büyük hır çıktı.
Komşular alttan üstten duvarlara vurdular.
Yirmi yaşım kırk yaşıma bardak attı.
Evin de içine ettiler.
Bende kabahat.
Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine …
yaptığım ve yapma olasılığımın olduğu, beni ben yapan her şeyden iğreniyorum. insanların üzülme sebebi olmanın borcunu nasıl ödeyeceğimi bilmiyorum. birinin gözünden akan yaşın hesabını nasıl vereceğimi bilmiyorum.
kendimden iğreniyorum. her durumda haklı çıkan bir karaktere sahip olmaktan da beni şımartan toplumdan da iğreniyorum. yağmurlu ve nemli bir akşamda önemli evraklar taşırken çamurlu suyun içine düşmeyi ve o sırada oradan geçen bir araba tarafından iliklerime kadar ıslatılmayı hak ediyorum. kendimden iğreniyorum.
En sevdiğim akşamlardan, ne sıcak ne soğuk, ortalık sakin. Arada ürperiyor insan ama rahatsız edici değil.
Aslında iyi hissetmeliydim ama rahatsızım bir miktar. Lafı eveleyip gevelemeye gerek yok, yalnız hissediyorum. Bu rutin zaten.. ve bugün mesleğimle ilgili bir soruyu cevaplayamadım. Utanç verici. Ne mesleki tatmin ne duygusal ne maddi.. her taraf biraz eksik.
Ha tabi çözüm aramak gerek. Yazın yine hastaneye gidicem. Tatil falan yok. Gerek de yok zaten. Sevmiyorum tatilleri. Tek başına tatil güzel olmuyor. Ev aynı ev, aile rutin. Sadece takvim değişiyor. En azından bir şeyler öğreneyim.
Abim evlenecek. Eşi iyi biri. Yapmacık değil sadece. Sanırım önyargılı davrandım. Biraz abimi kıskanmış da olabilirim.
Işe başlasam keşke. O zaman herşey nasıl olacak merak ediyorum. ama korkuyorum da. Ya beceremezsem diye.
Biraz da yalnız kalmaktan korkuyorum. Sadece arkadaşlarım olsa da yeter aslında. Karayip korsanları var. Sinemaya gidelim dedim abime, bi türlü fırsat bulamadık. 2016 Dan beri takip ediyorum ne zaman çıkack diye. Şimdi de gidesim gelmiyor.
Liseyi çok ama çok özlüyorum. Muhabbetlerin ders üzerine değil de günlük rezillikler üzerine döndüğü günleri. Sürekli birilerini özlüyormuşum gibi hissediyorum. Haftasonu precious ı aramalıyım. Onu da kıskanıyorum. Yurt arkadaşlarından.. bencillik bu yaptığım ama elimde değil. Abimi de kıskanıyorum. Hatta bazen babamın tarlasını bile kıskanıyorum. Keşke benim de kaçacak bir yerim olsaydı.
Aslında düşününce ilkokulda hayal edemeyeceğim kadar güzel bi hayat yaşıyorum şu an. Küçük speedy şimdiki bana hayran hayran bakardı. Kendini de olduğundan daha ezik hissederdi. Keşke onu şimdi görebilsem. Süper güçleri olmadığını ama sandığından daha başarılı olduğunu, insanları o kadar da önemsememesini içinden geldiği gibi davranmasını, herşeyin ilerde daha güzel olacağını söyleyebilsem.
Yazın resim yapıcam, mısır yetiştiricem, hergün koşup, hastanede hocaların peşine takılıcam.
Tarih çalışmam gerek. Bu konuda berbatım. Ve kitap okumak. Çam devirmemek için.
Herşey daha güzel oluyor ama benim umduklarım hiç olmuyor. Umarım yine umduklarım olmasa da herşey daha güzel olmaya devam eder.
Bir kedi almalıyım. Anneannemin "o kadar sevimli ki, insanın öpesi geliyor." dediğine göre ki kendisi klasik bir teyzedir, bana da iyi gelir herhalde. Kendime iyi gelecek bir şeylere ihtiyacım var.
her şeyi çok güzel yapıcam ilerde göreceksin. tek sıkıntım kendimi yalnız hissediyorum sürekli ama aradığı böyle aman ses olsun etrafımda değil. öyle çok insan var. sadece vakit geçirmek için can attığım birileri olmasını isterdim. bu sevgili gibi bir şey değil. mesela melek le oynarken de öyle hissediyorum. abim eve gelince de çok mutlu oluyorum. artık yapamayacağım sanırım ama preciousla vakit geçirirken de öyle hissediyorum. başka da bi yerde hissedemiyorum zaten.
bazen hayal kuruyorum. kapatıyorum gözlerimi. burası benim ilerdeki kendi evimmiş. hava kararınca işten çıkmışım, dışarda biraz dolana dolana eve gelmişim. yemek yapmaya üşenmişim, abur cubur, atıştırmışım bir şeyler. sonra uzanmışım yatağıma. ellerimi de başımın arkasında birleştirmişim. kapatmışım gözlerimi... çok da fazla bi şey istemiyorum aslında bence.
hep derim, zaten muhtemelen gelecek benim hayallerime uymayacak. uymuyor yani, bu zamana kadar uymadığına göre.. nötr kalmaya da razıyım, eksilere düşmeyeyim yeter.
bazen ilerde ne olacağını çok merak ediyorum. (#31430622) bunu editliyorum her sene de editlemeye devam edeceğim. dördüncü sene çok şey değişmiş olacak. yani umarım öyle olur. geçen kantinde dediler "eee, sen galiba neresi çıkarsa çıksın gideceksin. beklemeyeceksin.." aynen öyle. ben mezun olup da çalışmadan babamla aynı evde iki dk bile durmak istemiyorum. şimdi bile para isterken utanıyorum. az bi şey fazla harcasam iki gün hint fakiri gibi geziyorum.
keşke birazcık olsun birileri için değerli olabilseydim. herhangi birileri. ben diğerleri gibi umursamaz olamıyorum be sözlük. gamsız olamıyorum. unutamıyorum da. yapılan hep boğazımda bi yumru olarak kalıyor. hayatımda bir yumru olarak uzun süre varlığını koruyacak bir sürü insan olmaya başladı. bir sürü dediğim de üç beş işte. bana çok geliyor. babama kırgınım. anneme de. bi kaç kişi daha var. bunlar beni yoruyor.
istiyorum ki artık bütün bunları bi kenara bırakıp okulumla uğraşayım. mesleğimi yapayım hakkıyla. en azından gece rahat uyuyabilerek. ama olmuyor işte. böyle böyle düşünceler gelip yerleşiyor insanın kafasına çıkmıyor uyuyana kadar. uyutmuyor hatta. keşke duyguları ve anıları dondurabilseydik.
Ve ben kendi cehennemimden dünyayı izlerken, insanlar anlamsız koşturmalarına devam ediyor. Tıpkı herkes gibi kendi anlamsızlığıma büyük anlamlar yüklüyorum. Bir iki adım geri çekilip baktığımda en az sizin kadar hiçlikte olduğumu görüyorum.
içim sıkılıyor, ruhuma eziyet eden bir şeyler var. En karanlık gecede sokakları arşınlamak istiyorum. Ama sizler, sizler sessizliğinizle yitip gidin ruhumdaki çorak topraklardan.
Burada bana bile yer yok, anlamıyorsunuz. Sizler anlamıyorsunuz.
instagram dan biri takip piliz dedi. Neden dedim. E ben seni ettim dedi. Etmeseydin o zaman dedim. E hızlı hızlı birilerini takip ediyordun, karşılıklı takip etmiyon mu dedi. Ne alaka AMK ben istediğim kişileri takip ediyom sadece dedim.
Bilgisayarımı kırdım. Bu aralar hiçbir şey yolunda gitmiyor, sürekli bir şeylere zarar verip sorun çıkarıyorum. Yeter artık deyip kendimi pencereden atmama çok az kaldı hissediyorum sözlük.
iyi bir insan değildim ve olamıyordum da ne kadar çabalarsam çalalayım. işler git gide sarpa sarmaya başlıyordu en kötüsü de elimden hiç bir şeyin gelmiyor olmasıydı, tıpkı suyun dibine ağır ağır çöken bir çakıl taşı gibi sessizce beni bekleyen ızdıraplı sona biraz daha yaklaşıyordum üstümde yılların ölgünlüğüyle. Kendi hayatımı daha en başından sıkıldığım ama sonunu merak ettiğim bir filmi izler gibi izliyordum ve dahil olamiyordum. Ne bütünüyle dışarda ne de tam ortasındayım hayatımın. Bir başkasının hayatını yaşar gibi yaşamak istiyordum oysa böyle yaparsam eğer sanki müdahale etme şansım olacaktı hayatıma ve böylelikle mutlu olabileceğimi sanıyordum. Sonra anladım bu dünyada mutlu olmaya çalışmanın beyhude bir çabadan başka bir şey olmadığını, zamanın her şeyi daha da beter hale sokmaktan başka bir halta yaramadığını ve herşeyi gereğinden fazla anlamanın ahmaklıktan başka bir şey olmadığını. Bir söz bir şarkıyı bir acı başka bir acıyı doğurur. Acıların üstünden zaman geçer. Zaten zaman hep geçer ama bu pek önemli değildir acıların zamanla geçmesidir onemli olan fakat insan acı çekmek için yaratılmıştır ve alışmak için her şeye.
Hep biryerlere geç kaldım. Hayatım boyunca zamanın da biryere gitmedim. Arkadaş buluşmalarına, aşklara, otobuslere, minibüslere,iş görüşmelerine. Geç kalmaya alıştıktan sonra birdaha erken gitmek için çabalamıyorsunuz. Bazen geç kaldığım için bile vazgeçiyorum gitmekte olduğum yerden. Hayata geç kaldığımı fark ettiğim de 28 yaşındaydım. Birşeyleri değiştirebilir miyim diye düşünüp o düşüncelerden uykusuz kalıp bu seferde geç kalktım yataktan geç başladım güne, geceye. Bazı günleri yaşamadan geçirdim bir önce ki günün devamı ve bir sonra ki günün başıydı o günler. Hep gitmek isteyen ama yarım gitmeler dışında gitmeyi başaramayan biri oldum hep. Her seferinde yeni şehirler,ülkeler buldum kendime bazısında 1 gün kaldım bazısında bi kaç yıl. önemli olanın gitmek değilde geri dönmek olduğunu anladıktan sonra gitmedim birdaha. Geri dönmek çok daha büyük sancılı oluyor çünkü. Geri dönüşlerde yaşanan heyecan,umut ve üzüntü. Herşeye geç kalmış birinin hiçbirşeye acelesi yoktur. Normal de hızlı yürürüm bir yere yetişecekmiş gibi, bir yere yetişmem gerekiyormuş gibi. hiçbiryer yok gidecek oysa ki sadece hızlı hızlı yürüyorum. Hep minibüsü, otobüsü, vapuru 10-20 saniye ile kaçırdım. Hep arkalarından baktım bir sonrakini bekledim. alternatif yolları denemedim.
Bekleyemi seviyorum sanırım sorun başkasında değil. Beklemek köşelerden dönecek otobüsleri, minibüsleri ve beklenen köşeden döndükten sonra içimde yaşadığım heycanı mutluluğu. Ben minibüs beklerken mutlu oluyorum onu uzaktan gördüğümde beklediğim birşeyi gelmesi mutlu ediyor beni. Birde beklenenler var ya yanlış yerde bekledim onca zaman yada yanlış insanı bekledim onca yıl. Belki o köşeden o dönüp gelseydi herşey daha başka olurdu. Ben gittim köşenin ardında ne var diye baktım boşluğa açıldı. Senelerce korkarak baktım köşelerden eğer gelseydi hızlı adımlarla uzaklaşıcaktım beklemiyormuş gibi.
Sonra herşeye yeniden başlama kararı aldım 29 yaşındaydım. Geç kaldığım için gitmediğim iş görüşmelerine gitmeye başladım. Geç kaldığım için vazgeçtiğim dilleri öğrenmeye başladım. Geç kaldığım için gitmediğim yerlere gitmeye başladım. Sonra birgün beklemekten vazgeçtim. beklediğimin gelmeyecek oluşu ve benim her gittiğim yerden kavuşma umuduyla dönmüş olmam. Bu sefer geç kalmayacağım diye çıktığım yolculuklar.sonra birgün birşey oldu . Yine minibüsün geçtiği yola giderken yine aramızda 20 adım varken minibüs gitmeye başladı o an ilk kez el salladım bekle dedim ve koşmaya başladım. Geç kalmadım beklemek istemedim bir sonrakini ilk kez bir minibüse koşarak gittim. O an içimi tuhaf bir huzur kapladı.Yaşadığım diğer huzurlardan çok farklıydı.
ilk kez birşeye geç kalmadım ve ilk kez beklemekten vazgeçtim. Şimdi geç kaldığım herşeye yeniden başlıyorum.Şimdi geç kaldığım hayatımı baştan yazıyorum. Ve hızlı adımlarla yürümüyorum . Ve beklemiyorum kimseyi. Ve gitmiyorum başka şehirlere,ülkelere.
