Zamanın kollarına bıraktım artık bazı şeyleri. Olmazları oldurmaya çalışmaktan yoruldum. Çoğu şeye eyvallah demeyi öğrendim en sonunda. En çaresiz anlarımda avutacak kimseleri bulamadım yanımda. Sonra vazgeçtim aramaktan onları da. Bu yüzden güvenmek istemiyorum yüzüme gülümseyenlere. Kırıldığım yerlerden sarılmayı beklemiyorum, sardıkca tekrar kırılacagını ögrendigimden beri. Yalnızca huzur diliyorum. Ağrısız uyumak ve yıpranmadan uyanmak istiyorum her güne. Biliyorum bunu istemek artık biraz fazla çocukça ama benim hala umudum var. Kim bilir bir an gelir değişir her şey.
varoluş kapsamında cevaplanamayan her soru ilerde yıkılması gereken bir duvar olarak karşımıza çıkacaktır. neden bütün insanlar nasıl varolduklarını merak ettikleri halde hiç merak etmiyormuş gibi umursamaz tavırlar takınırlar?
Yoruldum artık. Bu gidislerden. gerideki samimiyetsiz insanlardan. Annemin aglayarak sakın aglama demesinden. Soluklanacak fırsatım bile olmamasından. Yine de Halime sükretmem gerektigini bilmeme ragmen bu sükürsüzlügümden. Kısacası yoruldum her neyse
karnım açtı. sağa ve sola baktım, bir sigara yaktım. sigara bittikten yirmi dakika sonra açlığım tekrar aklıma geldi. dedim kumrucuyu arayayım yine, sonra bir saat onu beklemeye üşendim ve önceki gece üç eritme izmir yediğim aklıma geldi. bir sigara daha yaktım, şu şarkıyı açtım: https://youtu.be/zt51rıth3ea (spotify'dan açtım tabii ki.)
aradan yarım saat geçti, saat altıyı dört geçti. düşündüm. bir mutfağa bakayım dedim, ekmek varsa sucuklu yumurta yapmayı planlamıştım. ancak işler planladığım gibi gitmedi, ekmek vardı ancak sucuk bitmişti!
umutsuzca dolabın kapağını kapadım, pencereden yağmurun yağışını izledim, bir sigara daha yakıp pencereyi açtım, sigara beni içti, ben yağmuru.
izmariti caddeye salladım ve son bir umut buzdolabını tekrar açtım. gözlerim buzdolabının alt rafındaki patateslere takıldı, yaklaşık on snaiye boyunca patatesler bana baktı, ben onları izledim.
patateslerin kabuklarını soyup onları çıplak bıraktım. sonra bedenlerini küçük parçalara ayırıp kızarmış yağın içine attım. bir süre sonra aralarına tavuk götünden çıkma yumurtaları kırdım. hem de beş tane.
medeniyetimizin geldiği bu noktada, kendimi anneannemin yaptığı o güzel patatesli yumurtayı neden yiyemiyorum da kendi yaptığım bu zımbırtıyı yiyorum diye düşünerek bütün tavayı yedim. gayet de lezzetli bir patatesli yumurtaydı.
pazar günü ygs'ye girdim. 2 sene önce üniversite kazanmış birisi olarak zevkle çözmüştüm soruları. hatta çözerken etrafa bakınıp "lan bu sorular çok kolay, millet de yapabiliyor mu acaba yoksa bana mı çok kolay geliyor?" diye geçirdim içimden.
1-2 soruda baya bir tökezledim, sosyal matematik falan çözüp sınav sonlarına doğru tökezlediğim sorulara baktım.
sorular da bugün açıklanmış.
sırf türkçeyi merakla bekliyordum.
cevaplara baktım, 38 doğru 2 yanlış yapmışım.
ya ben gerçekten türkçeye önem veriyorum ki bu yüzden iyi yapıyorum ya da gerçekten kolaydı.
Iyi degilim suan.Yazmak bile istemiyorum.niye yaziyorsam.Kendi kendime konusur gibiyim.bazen cok guclu hissediyorum kendimi bazende cok zayıf..Hic ortasi yok mu bunun? Hic bir duygumun ortasi yok mu?Neden cok severken birden nefret ediyorum.Bunun orta karari yokmu? Eh işte 'si.Sevgi dolu,sakin,söz dinler iken birden öfke mi kontrol edemeyen biri oluyorum..He biliyom dengesizim de. Bazen dengeli biri olmak istiyorum.daha mi huzurlu ne???bilemedim.
bu ülkenin derdi bitmiyor.
bi yanda başarısız ama yüzsüz devlet adamları, bi yanda ona oy veren koyunlar.
en iyisi sağlamından bir sözlük kızı bulup sevişmek.
sevişmek isteyen sözlük qızları eqlesin.*
Keşke bazı ağrılar olmasa. Cünku bazı ağrılar derin yaralar açar. Mesela sen yaşamazsın o acıyı ama onun etkisiyle sen kanarsın. Örneğin birinin başı ağırır senin kalbin yanar..
yaşam ile ölüm aradında ince bir çizgide duruyorum, ince çizginin ince olmasının sebebi aslıda bütüne olan oranıyla alakalı. yani ben o çizginin üzerinde çantamda getirmiş olduğum iki kişilik çadırımı çıkartıp önünde ateşimi yakıp üstüne üstlük portatif sandalyeme kurulup yaşayanlardan ölü balıklar tutup, ölü tarafına salıyorum. Bu halimle zalimce gözüken bir birey olarak geceleri yaptığım bu işi kendimde kınıyorum. Gündüzleri ise çadırımda uyumakla yetiniyorum. Çadırım iki kişilik tıpkı bedenim gibi. iki yarım bir tam olamıyorum diğer yarımı bulamıyorum bulmaktada ısrarcı değilim sadece ölü balıklar tutuyorum.
Biz dünyayı değiştirmek istedik olmadı, ama dünya da bizi değiştirmedi. Hayallerim var ütopik dedikleri düşüncelerim var. insanların daha adil, güzel bir dünyada yaşama hakkına sahip olduğuna inanıyorum. Bütün insanların kardeş olduğuna inanıyor, ırkları küçümsüyorum.
Yine ölmeyi denediğim bir gece benim bu gecem. Karanlığın içinde kısık bir müzik cızırtısı ile ruhumu dizginlediğim bir gece. Dizginlerin keman yaylarına veya bir rap müziğin alt yapısında ki basslara bağlı olduğu bir gece. Gecelerin aydınlık olamayacağını anladığım ilk gecem. Bugüne kadar bu durumu farketmeyişimin kahroluşunu yaşadığım bir gece. Bu gece o tanımadığım bilmediğim kokusunu duymadığım kadına dokuna bildiğim ilk gece. Kadının sesinde ki hüznü ilk kez, teninde ki kadifemsi hissi hissettiğim ilk gece. Ne kadar da merak ettim seni görmediğim halde ne kadar da özledim bi bilsen bi görsen. Ey kadın bu benim yaşamayı becerdiğim ilk gecem.
moralim bozuk olsa bile birisi nasılsın dediği zaman iyiyim derim.
çünkü bilirim ki, ne canımın sıkın olması onların umurunda,
ne de onların yapmacık ilgileri benim umurumda.
o yüzden her zaman 'iyiyim' ben.
yumuşak elleri güzel gözleriyle geldiler. Beyaz tüylerini karlarla yarıştıramayan köpeklere gülümseyerek geçtiler aramızdan. biz de dediler biz de biliyoruz sıcak eylül günlerini.
