ey tanrı, temizlik imanın şartı diyorsun, sidiği-boku lanetliyorsun, ama insanları 3 öğün 5 vakit işemeye sıçmaya muhtaç yaratıyorsun. bizi çıplak yaratıp tepeden tırnağa kapanmamızı istiyorsun. ey tanrı soruyorum sana: sen bizimle taşak mı geçiyorsun?
... ve son olarak yazıyı hangi adrese göndereceğimi bilemediğim için yaktım, her şeyi bildiğine ve gördüğüne göre aslında en başta yazmamında bi amacı yoktu.
El evveli Allah, El ahiri Allah, Ez zahiri Allah, El batinu Allah, men kanefi kalbihi Allah, fe muinuhu fiddareyni Allah, fe men kanefi kalbi gayrullah, fe hasmuhu fiddareyni Allah
"Kimin kalbinden ALLAH sevgisi varsa, iki dünyada da onun yardımcısı ALLAH'tır. Kimin kalbinde ALLAH'tan başkasının sevgisi varsa, iki dünyada da onun hasmı ALLAH'tır."
allahim lutfen karsima iyi seyler
ve iyi insanlar cikar.
sen biliyorsun benim kalbimi.
cok ufacik seylerle bile mutlu oluyorum ben.
biktim insanlarin elinde oyuncak olmaktan
bu talihsizlikler seruveninden
lutfen beni de gor bana da yardim et
insanlar ne kadar da dediklerinden güvenli görünüyordu değil mi? onları sen yarattın daha iyi bilirsin... oysa onların güvendiği şeylerden hiçbiri bir kadın saçının bir tek teline bile değmezdi.yaşadığından bile emin değildi, bir ölü gibi yaşıyordu çünkü. bense ellerim bomboş bir adam olarak görünüyordum, ama kendimden emindim, hem ondan çok daha emindim.yaşadığımdan emindim ve gelmekte olan ölümden emindim.evet, bundan başka bir şeyim yoktu benim. ama hiç değilse bu gerçeğe, onun bana sahip olduğu kadar sahiptim.daha önce de bu anda da haklı olan bendim ve her zaman da haklı olmuştum. şöyle yaşamıştım, böyle de yaşayabilirdim.şunu yapmış, bunu yapmamıştı. filan şeyi yapmadımsa, falan şeyi yapmıştım. peki, sonra? sanki bütün yaşamımda, kendimi haklı çıkarmak için bu dakikayı, şu şafak vaktini beklemiştim.hiç, hiçbir şeyin önemi yoktu. ve bunun niçin böyle olduğunu da biliyordum. o da biliyordu. geçirdiğim bütün bu anlamsız hayatta, geleceğimin ta derinlerinden, henüz gelmemiş yıllar içinden, karanlık bir soluk bana doğru yükseliyor ve yaşadığım yıllardan daha gerçek olmayan yıllardan bana sunulan ne varsa, hepsini aynı düzeye getiriyordu. başkalarının ölümü, bir ananın sevgisi ne umrumdaydı benim ? başkasının tanrısından bana neydi ? başkalarının seçtiği, kabullendiği hayattan, yazgıdan bana neydi?
aslında her fikir yansızdır bence, ya da öyle olmalıdır; ama insan onu canlandırır, alevlerini ve cinnetlerini yansıtır ona; saflığını yitirmiş, inanca dönüştürülmüş fikir, zaman içindeki yerini alır, bir olay çehresine bürünür: mantıktan sara hastalığına geçiş tamamlanmış olur ideolojiler, doktrinler ve kanlı şakalar böyle doğar...
ben hepsinden uzak durmaya çalışıyorum.Sabit fikirler, tartışılması teklif edilemez dogmalar, taşa kazınmış ideolojiler, kanunlaşmış fizik kuralları. bunlar beni öldürür biliyorum, çünkü yeni fikirleri, canınızı kurtarabilecek çıkış noktalarını görmenizi engellerler. köprüden önceki son çıkış. Bu ya da benzeri başka bir tabelayı ne zaman görsem, aklıma sırf "başka türlü düşünemediğim" için yaptığım hatalar gelir sırf bu yüzden. Geriye baktığında hataları görmek kolaydır derler, oysa bu da pek doğru değildir. görmek istemediklerini nasıl görebilirsin, sana kim gösterebilir? Sırf bu yüzden nasihat denen şeyin faydasızlığına iman etttim ben. Görmek istemiyorsam kimse bana yolun sonundaki uçurumu gösteremez.
idam mahkumlarını düşünüyorum... idam mahkumlarını, daha sonra öldürebilmek için ölümü bekledikleri sırada canlı tutuyorlar. mahkumları, zamanı geldiğinde yargılayabilmek için intihar etmesinler diye gözetim altında tutuyorlar. hiç anlamlı değil. birini ölüme mahkum etmek doğal ama insanların bunu kendilerinin yapması değil, öyle mi? size ne düşündüğümü söyleyeyim: kendinizi öldürmeye çalıştığınızda insanlar sinirleniyorlar; çünkü bu, onların sizin hayatınızı birazcık bile kontrol edebilmesini engelliyor.
bazı insanlar bir kelime darbesiyle ölürler. şimdilerde ise değil ölmek, kimseye tek bir mana bile söylemiyor kelimeler... birbirimizi anlayamayacağız korkusuyla, sözcükleri gereğinden asıl anlamlarıyla kullanamıyoruz.konuşmamanın, iletişim kurmayı reddetme anlamına çekilmesinden, kabalık olarak görülmesinden korkuyoruz. ayrıca, çok fazla konuşuyoruz. sessizlik bizi ürkütüyor. sessizliği denetleyemiyoruz.oysa sessizlikte, sezinlediğimiz ama tanımadığımız dürtülerin, özgürlüğün ve gelişigüzelliğin son noktası saklı.
sen hayat denen şeyi yarattın... bizden sonra yada bizden önce ne fark eder? ama onu kayırıcı iğrenç bir fahişe kimliğinde yaratmak zorunda mıydın?
sonuç olarak sen beni terk ettiğin günden beri bunları düşünüyorum... rüyalarımın hiçbirinde başrolde değilim! ve bilirsin ki rüyalarında başrolde değilsen, kabus görüyorsundur...
Merhaba tanrım.
şimdi benim sana bir sorum olacak. kate uptoncandice swanepoeldoutzen kroesgisele bundchen gibi hatunları yaratırken arada kaynadığımı sorun etmiyorum.
yani ediyorum aslında ama senden de azıcık korkuyorum o yüzden sesimi çıkartamıyorum.
hayır madem beni bunlar kadar güzel yaratmayacaktın en azından çirkinliğimi kapatacak zeka verseydin ya.
o da yok.
ee demezler mi " yahu kiraz sen boşuna oksijen tüketiyorsun " diye.
ki deseler ben de " haklısınız " der, boynumu eğerim.
bu kulunu böyle boynu bükük bırakınca üzülmüyor musun?
üzülüyorsan lys için bir iki işaret gönder. mümkünse matematik kısmından olsun, sözelleri ben hallederim.
sevgiler.
tamam ateistliğinize bir itirazım yok da hadi siz yanıldınız allah var o zaman öldükden sonra sizin için elem verici bir azaba razı mısınız.
böyle şirk koşabiliyorsanız cevabı evet dir. adam faverin dediği gibi "tanrı yoksa öldükden sonra ateistler için herşey biter var ise o zamanda iki seçenek vardır dünyada azap ebedi rahatlık dünyada rahatlık ebedi azap".
