ne iyi çocuktun sen,
ne de yakışıklıydn,
ne yaşanmışlıklar taşırda yansıtırdı o yüz ifaden,
ne kadar doluydu, ne kadar manidar..
nasıl gülerdin,
o gözlerin..minicik bir çocuk el sallardı onların gizeminde,
hislenince buğulanırdı, acılaşırdı da nasıl yaralardı insanın içini.
kirpiklerin; o güzel uzun kirpiklerin, daha bir devleşirdi onların gölgesinde gözlerin.
nasıl da samimi baktı o gözlr bana,
bakarken bir bilsen neler hissettirdi.
o yüreginden deli şiirler eşliğinde ne deli bir sevda meydan okudu düzene..
sevmek gerekti kşfetmek için
ve sonra kaybetmek gerekti
sahip olunanın hakkını vererek farkında olmak için..
biliyor musun, arabesk tellerine dokundum kendimin az önce, ses ayarı yaptım. baktım boğuk geliyor biraz, susuşlarımın tel takımını değiştireyim diyorum ama... yine hikaye!
o nedenle izninle çıkacağım ben! üzerime simsiyah birşeyler alayım diyorum, kırıntılara önlem olsun... insanlıktan çıkmış buldum kendimi bugün, sevemedim ben bu günü!
diyorum ki; çıkayım az sonra... bir bakınayım kimler dökmüş yollara hayallerini. izin ver örteyim beyazların üstünü, ama sonra çıkıp gideyim... gidişimin boşluğu eser biraz bu mevsimde, sıkı giyin.
seni düşündüğümden söylüyorum mal. anestezik çıkışlar durduramıyor kanamamı... uyuşuyorum ama kanıyorum bak gör... izin ver gideyim ben, hem daha fazla kirletmeyeyim gusülsüz bedenini... köşede bir şeyler içerim, şaraptan damlıyor sanırlar.
biliyor musun lan mal; çok üstüme geliyorsun! ne bu kurtarıcı tavırlar kuzum? "aynı dünyada yaşıyoruz"... ver o iğneyi bana... uyuşmamalıyım artık!
izin ver toplayayım bir kaç parça umudumu çekmecelerden de gideyim. burası biraz havasız sanki... uçamıyor ruhum yukarılara!
sana sesleniyorum mal!
iznin olursa ben ölmek istiyorum!... lütfen, çekil önümden.
aslında uzun zaman önceymiş.
henüz yağmurlar dinmeden,
gök yarılmadan günahlarımızın üstüne..
rüyalarımıza kara bulutların sessizce girdiği,
güneşin haya edip, el pençe geri çekilip,
nefesimizin bir sur düdüğüne iliştiği,
ve tüm benzemeye çalıştığımız hayatların,
aslında ağlayan bir çocuğun gözyaşında boğulduğu... vakit, o vakit...
insanlar bir patika yol bulup gitmişler.
geride kalan,
dizlerinin üstüne çökmüş bir kız.
şehir boş, şehir karanlık, sessiz..
hatıraların çığlıkları var,
ve tutku ile yanıp, kalbinden nergis çiçekleri açan,
şehrin giderken geride bıraktığı, pencere arkasındaki suretlerde, o eşsiz türküdür mırıldanan...
tüyler diken diken, bilgeler anlatmakta hikayeyi.
yalnızlık sofrasında,
sofranın tam ortasında,
dua gelir, hiç gelmemiş dile
dile gelir lal bir bilge.
vuslat der, geceyi gösterir parmağı,
parmak ki, ayı böler ikiye.
derken, dinlerken, bağı çözülür dizlerin.
üşür beden, titrer ses.
ayak parmağından başlar,
ölümün soğuk yüzü, soğuk nefes.
ruh ayrılır bedenden,
toprak çağırır, mezar çiçeklerinden oluşmuş,
ebedi kamelyasına,
günahları bir avuç içinde teslim ederek,
bir genç kızın bakir rüyalarına...
bir yol şerididir, ay ışığı ile takip edilen.
yol ki, mezarlık içinden geçer.
çakallar ulur,
acı çeken bedenler, fatihayı bulur.
bebekler uzatır, şehitler tutar ellerini,
ferman ki, bizi korkutan.
ferman ki, cennetle müjdelenmiş bir bedenin,
oturacak yeri vardır, en yüce sancağın altından..
son üç gün güneş görmezmiş ölecek beden.
çekilirmiş hayat,
çekilirmiş ruh bünyeden.
ey en yüce tabib. en yüce tacidar.
ben ki okyanusunda bir damla,
sonu olmayan evreninde, kıymetsiz bir nokta.
bir nehir görüyorum, sana her ellerimi açtığımda.
bir çağlayan var, dolup taşan sığmayan
iki güneş görüyorum,
gülmek ve ağlamak arasında kalınan.
sadak ettim kendimi sana, görmek istemiyorum, duymak asla..
yanım, yanındır. tebessümüm, suretinde..
ruhum senindir, esir olduğum bir faninin gözlerinde..
hislerimi kelimelere vuramamanın acziyeti içerisindeyim. neler söyleyip, ne hayaller kurup seni düşlerken aklımdan geçenleri yapamamanın ve yazamamanın acısını yaşıyorum. zaten yazmak istemiyorum direk yaşamak istiyorum başrol oyuncusu sen olan hayallerimi...
keşke yanımda olsan da sana sımsıkı sarılabilsem. hissettiklerimi bedenimle sana da yansıtabilsem.
zaman ne gösterir bilemem ama bildiğim bir şey var ki o da, seni istiyorum... ve bunu elde etmek için yapamayacağım hiçbir şey yok.
Meleğim,
Bugün güne seni severek uyandım gene
Ve senin beni sevmediğini bilerek
Ama mutlu olduğunu bilmenin mutluluğuyla uyandım
Unuttum sandım geçmişi, sevdiklerimi, en çok sevdiğimi..
Unutmamışlığın mutsuzluğuyla uyandım
Yanlış yapmadım sandım hiç
Yaptıklarımın pişmanlığıyla uyandım
Sevgimin büyüklüğü ikimize yetermiş sandım
Yetmezmiş anladım
Belki birgün gelirsin sandım
Belki birgün seversin sandım
Değmezmiş anladım
Gözlerimi açtım, güneşi gördüm
Güneş sensin sandım..
hainliğin sadece karşı cinsle değil, asıl ihaneti insanlığına yaptın. evet seni gebertmek istiyorum yaptıkların ve yapmadıklarından dolayı. seni adam yerine korlar ya bir tek ondan vazgeçiyorum gebertmiyorum seni.işte bu yazıyı ben sana yazdım ex husband. ex hüman olmanı sabırla bekliyorum bok adam. geber.
senin için yazdıklarım tükendi artık bu başlıkta..ölüsün bende, sende öldügümü iddia ettiğin kadar. bundan sonraki yazılarımı üstüne alma sakın..
bu satırda nokta koyuyorum sana ve geçiyorum yeni aşkıma..
hiçbir zaman beceremeyeceğim seni seviyorum demeyi. ya da sevgimi kelimelere dökmeyi.. belki de hep böyle duygusuz olarak bileceksin sen beni. sevmem hiç kimseyi sanacaksın belki de.. bazen önündeki engel olarak göreceksin beni belki, bazen de sevgi bekleyen ufak bir çocuk gibi.. işte burda ilk ve son kez haykırıyorum sana olan sevgimi. görmeyecesin, duymayacaksın ama hissedeceksin elbet. herkesi hissettiğin gibi..
içkiliydim. oldukça. yerde uzanmış yatıyordum. arkadaşım bana korkarak ve yarı üzülerek bakıyordu.
üzülme kızım. alt tarafı aşık olduk. ne var? en fazla ölünür aşktan.
korkma be. kendime bir şey yapmam. o bana yapmadığı sürece.
şu anda yanımda uyuyorsun. benim için endişelenen kaç kişi var ki dünyada?
ölmediğin sürece sorun yok güzelim.
ben bu yazıyı sana yazdım. en yakın arkadaşım. ben içtikçe elleri titreyen, korkan, gözlerim dolduğunda ağlayan melek.
üzülme kızım. mutlu ölürüm ölsem bile aşktan.
korkma. heveslisi değilim.
sen şimdi uyu. ben bir sigara daha içmeliyim. seni üzmemeliyim.
iyi ki varsın hep bunu düşünüyorum biliyor musun? iyi ki varsın, iyi ki hayattasın ve iyi ki hayatıma girmişsin... bir gün olur da çıkarsan o zaman yarım, eksik, yalnız kalacağım. ne olur gitme beni bırakıp, derdimi anlatamam, sıkıntımı paylaşamam kimseyle sen olmayınca, eğlenemem, mutlu olamam, şakalaşamam, didişemem kimseyle senden başka...
unuttuğumu sanıyorum eskiyi, sevdiklerimi, en çok sevdiğimi... sonra böylesine içten yazılan duygular harekete geçiriyor tüm geçmişi ve eski bir film yeniden sahneleniyor gözümün önünde. ılık rüzgarlar çarpıyor yüzüme dudaklarımda farkında olmadığım tebessüm ile uzanıyorum hayallerime, ne zaman ki bir ses bölüyor düşlerimi yeniden yeni zamana dönüyorum; unuttum sandığım yaşanmışlıkları zihnimin tavanarasına kaldırdığımı hatırlatıyor böylesi yazılar... mutsuz muyum ? hayır, sadece bazen özlüyorum... özlediğimin ne olduğunu bile bilmeden... ve aslında ben insanların yüreklerinden geçeni döktüğü satırları okumayı daha çok seviyorum beyaz sayfalara en çok yakışan yürekten hissedilip dökülenler... oysa ki ben yazıyı kime yazdım onu bile bilmiyorum...
ben bu yazıyı sana yazdım. en trajik aşk hikayesi belkide.
6 ay önceydi. seni sevdiğimi söyledim. çıkma teklif ettim. olmaz, öss var dedin. günlerce belki haftalarca benimle hiç konuşmadın. aradan günler geçti. son günler bir iki kelime edebildik. sınavda başarılar bile dileyemedim.
bir ay geçti.
yine dershanede karşılaştık. tercihler için. puanlarımız birbirine yakındı. tesadüfen ortak tercihlerimiz vardı.
ve bugün...
artık aynı okul aynı bölümdeyiz. o güzel yüzünü en az 4 yıl daha görebileceğim ve hala birazcık cesaretim varsa seni yine sevdiğimi söyleyeceğim. gerisi önemli değil benim için.
edit: kızla konuşmaya başladım biraz biraz. şans dileyin sözlük yazarları.*
kendimde değilim artık, artık değil, uzun zamandır kendimde değilim ve artık sana yazacaklarım daha çok yoruyor, daha çok zorluyor beni. zamanın bir anlamı kalmadı sanırım benim için. ne söylersem ne yazarsam kurtulamıyorum senden. senden kurtulmak için yazıyorum demem bile anlamsız kaldı... ama ben kitaplara sığınıyorum yine, hiç aklımdan çıkmayan cümleleri tekrarlıyorum ve sana yormaya çalışıyorum.
"kelimeleri daha önce, öyle kötü yerlerde kullanmış oluyoruz ki, kirletir diye korkuyoruz duygularımıza dokunursa. seslerin başka bir dokunulmazlığı var"
ve bende dinlemeğe devam ediyorum, elimde ne varsa...
- ben bu yazıyı sana yazdım.
+ abi çok incesın, beni mahçup ediyorsun valla...
- estağfurullah... oku bakalım ne diyo...
+ bakayım hemen... vızı vızı vızı hımmm.. abi ihtarname bu. 4 ay dır kira ödemiyorsunuz, evi boşaltın, siktirin gidin diyo...
- borcunu öde uruspu çocuğu!
gözün aydın, üniversiteyi kazandım anne. bilmiyorum, belki de zaten uzaklardan bir yerden hep izliyorsun bizi. haberin olmuştur bile belki de. ama yine de paylaşmak istedim seninle. aslında çok farklı bir biçimde paylaşmak isterdim ama olmadı işte...
hep en büyük isteğinin beni üniversitenin mezuniyet töreninde kep atarken görmek olduğunu söylerdin. ama sen liseyi bitirmemi bile bekleyemedin be anne. çok çabuk gittin. çabuk yalnız bıraktın bizi. halbuki liseyi, üniversiteyi bitirirken yanımda olacaktın. bunca emeğinizin sonunda sizi gururlandırmanın mutluluğunu yaşayacaktım. şimdi çok eksik mutluluğum anne, fazlasıyla eksik... daha askere giderken uğurlayacaktın beni. ağlardın arkamdan herhalde. ağlardın, ağlardın. az sulu gözlü değildin sen. çocukken bana da kızardın ağladığımda. "benim gibi olma" derdin. şimdi hiç ağlayamıyorum anne biliyor musun? seni uğurlarken bile tek damla düşmedi gözümden. ruhumun bir kısmını da götürdün sanırım giderken. çok eksiğim şimdi anne, fazlasıyla eksik.
sen gittikten sonra fark ettim ki sadece çoraplarımdaki, pantolonlarımdaki sökükleri değil hayattaki söküklerimi de sen dikiyormuşsun. öyle fark ettirmeden, sessizce. şimdi her yanım sökük içinde anne. şunları dikmeyi öğretmeden gitmeseydin bari.
bilmiyorum yattığın yerde zaman nasıl işliyor. ama bizi bırakıp gitmenin üzerinden iki yıl geçti. bana çok daha fazlaymış gibi geliyor. sen gittin gideli burada günler uzadı. saniyeler geçmek bilmiyor. sanki daha fazla işkence çekmem için her şeyi yapıyor evren. aman neyse, ne gerek var şimdi bunları anlatmaya. laf lafı açtı işte. aslında yazmaya başlarken sadece sana müjdeli haberi vermek istemiştim. umarım mutlusundur anne. umarım az da olsa rahatlatmışımdır ruhunu.
sebahat akkiraz "yar aşkıyla melul, mahzun gezerdim" deyince ağlıyorum; kenan doğulu "küçük dağları sen yarattın sanki insanlığı sen kurtardın" deyince fabrikatör çocuğu gibi gülüyorum..
benimle ne yaptıysan onunla da yap aynılarını. bana sarıldığından çok daha sıkı sıkıya sarıl. çok daha fazla sev. beraber söylediğimiz şarkıları onunlayken daha da içten söyle. gittiğimiz yerlere tekrardan git benimle olan anıları sil, yenilerini ekle. ve gitmek isteyipte gidemediğimiz yerlere gitmeyi bu kez ihmal etme. beraber yazdığımız sonu mutlukla biten masallara çok daha mutlu sonlar yarat bensiz, onunla. yağmurdan hiç bir zaman kaçmadın yine kaçma, doya doya ıslan. sırılsıklam ol aşkından, saçlarına hapset gökyüzünün ıslaklığını. çekinme burada da sevgi sözcükleri söyle. aşkın doruk noktasına ulaş. üşürsen üşüdüğünü söyle, paltosunu uzatacaktır. yeter ki sen üşüme. gözlerine bakmaya korkma bu sefer. doya doya bak biraz sonra kaybedecekmiş gibi, ömür boyu seninmiş gibi. seni evine bırakmayı teklif ettiğinde her zaman yaptığın gibi ilk seferde reddetme. bırak seninle gelsin. ayrılırken öl öl diril, kork vedalaşmaktan. dakikalarca sarıl, ellerini beline dola, kafanı omzuna koy, sarıl.
beni ise hiç düşünme. aklına gelmeyeyim. ben sana mutlu sonlar yazmakla meşgul olacağım hem de içine kendimi hiç katmadan. dün yaptığım gibi önüme dizdiğim anılardan birini daha seçip, bugün onu yaşayacağım. seninle yaşadıklarım sana özel kalacak. bir tek sana seslenirken sesim titreyecek, kırılacak. o yalnızlığıma adanmış sokaklarda seni görürüm umuduyla yaşayacağım. içim acıyacak kanayacağım. kana kana severken seni, hiçbir kimse olmayacak yerinde. unutma kimsesizliğim bile sana emanet kalacak.
senin gelmen demek, tanrı'nın bu dünyadan henüz umudunu kesmemesi demek.
hoşgeldin,
senin gelmen demek, anne ve babanın hayatlarına bir başka anlam gelmesi demek.
hoşgeldin,
ya hoşgeldin gelmesine de, ey üst kat komşumun bebeği, senin gelmen demek, sabahın köründe o nerenden çıktığına şaşırdığım sesle uykusuz kalıp, bu saatte bok varmış gibi ofise gelmem demek.
