Ben eskimeyen tek güzelliği sende gördüm
Sende buldum erişilmez hazları
Yanında sıyrıldım korkulardan, yalanlardan
Duyguların en ölmezini sende duydum
Susuzluğum dudaklarında dindi
Yalnızlığım ellerinde
Çoğu gün unuttum açlığımı
Sende doydum...
Bugün bir mucize oldu. O kadar zaman sonra sesini duydum. itiraf etmek gerekirse biri beni işletiyor sandım. Sesini unutmuşum. Senden vazgeçişimin ilk evresini tamamlamak üzereymiştim aslında. Tekrar başa dönmesem tamamlardım belki de.
seni en çok saçmaladığın, beni en çok üzdüğün, en çok kırdığın anlarda bile inatla dinledim. iki cümleyi bir araya getirelim de aramızdaki sorunu halledelim diye deli gibi çaba harcadım. göğsüme ağrı da saplansa burnumun direği de sızlasa vazgeçmedim tartışmaktan. seninle her tartışmamızı bir deprem kabul ettim, depremler olacak ki yeni bir dünya oluşabilsin dedim. para istemedim, araba istemedim, ev istemedim, daha çok çalış bana iyi bak demedim. geleceğimiz ile ilgili kaygılandığında senin içine su serpmeye çalışan bendim. ama bu iyi niyetim ne zaman tükendi, senden umudumu ne zaman kestim biliyor musun? yine bir tartışmadan sonra sana gelip sakince ortayı bulmayı çalıştığım bir gece bana "vicdanını rahatlatmaya çalışıyorsun." dediğinde. iyi niyetime güvenmediğini, beni artık ufak hesaplar peşinde koşan sinsi biri gibi görmeye başladığını anladığımda bitti. tabi ben bu bitişin tam olarak o anda gerçekleştiğini şimdi anlıyorum. sonrası ne mi? ortası bulunabilecek bir konuda benim iki kelimemden yola çıkarak beni "hasta." diye etiketleyip saygısız bir tavırla hayatımdan çıkmaya çalışan bir insan, karşısında ne yapacağını şaşırmış vaziyette kalakalan ben. sana "canım." dememin açıklamasını "ben seni canım kadar seviyorum." şeklinde yapmıştım. belki canımdan vazgeçemeyeceğimi düşünerek böyle bir tavır sergilemiş olabilirsin. keşke sana intihardan da söz etseydim.
Zamanında uzun uzun hala unutamadığımı, unutmak istemediğimi ve ne kadar sevdiğimi yazdığımda insan zamanla her şeye alışıyor diyen birine ben daha ne yazabilirim ki? Aslında yazılacak, söylenecek bir sürü şey var ama sözlerim muhattabıma ulaşmadıktan sonra hiçbir anlamı yok sağda solda konuşmanın.
Arasıra yazarım, çizerim, asarım, keserim. Okunma, beğenilme kaygımda yok. Umrumda bile değil aslında. Ben yazarım içimden geçenleri okuyan okur. Kimileri okur mesaj atar devam et çok güzel vs vs. Kimileri kızar yazma diye her neyse.
Bende ki bu yazma isteği hiç geçmedi bugüne kadar. Nedeni senin bir zamanlar içinde taşıdığın ama zamanla yok olan yaşama, okuma, yazma, yazdıkça abartma sevincini bana bulaştırman. Ara sıra korkmuyor değilim. Aynı şeyleri ben de yaşar mıyım acaba diye? Sen kaleminden koptuktan sonra bir daha barışmadın ama ben hala barış halindeyim. Sürekli yazdırıyor kendini. Birşeyleri durmadan yazabilirim. Seni mesela, gözlerini, saçlarını, gülüşlerini, aşkımı, öfkemi, nefretimi ve daha bir sürü şey. Yazdıkları herkes okur, defalarca okur, bıkmadan okur ama sen okuyamazsın. Üstelik eskisi gibi yırtıp denize de atmıyorum artık. Sen kendi kendini bitirdin ama bende derinlerde bir yerlerde hala varsın.
Belki abarttım çoğu zaman ana yanlış da söylesem,kızsam da gönlümden geçeni yaptım art niyet gütmeden.Belki doğru zaman değildi fazla duygusal bağladım ama pişman değilim.istediğin gibi düşün.Varsın olsun ikiyüzlü,çıkarcı,iyiyim diyen kötü insan olayım senin gözünde .Yaradan beni bildiği için kulunun kötü sözleri beni yaralayamaz.
o kadar ruh hastası bir insansın ki bir o kadar da bencil senelerce beni olmadığın bir insanmış gibi aylarca kandırdın. gerçekten bir insanın hayatı nasıl karartılır, bir insanın güveni kökünden nasıl sarsılır canlı kanlı örneğisin. keşke böyle yüz yüze gelebilsek ki sen kendinle yüzleşmekten acizsin benle nasıl yüzleşesesin bildiğim tüm küfürleri suratına dökebilsem belki bir nebze içimdeki öfke ve kandırılma hissi geçer, dilerim ki gerçekten diliyorum aylardır öğrendiğim andan beri gün yüzü görme, hayatın boyunca ki öyle bir karakterle gün yüzü görmen biraz zor ama böyle o kadar mutsuz ol ki yaptığın yaşattığın tüm o hislerin gram gram fazlasını hisset nefes alama. nefret bile edemiyorum senden hastalıklı insan git ve tedavi ol. dilerim bir daha kimsenin hayatına bulaşıp bişeyler yaşatmazsın.
gidişinin ardından yas tutacak değilim. benden söküp aldığın tek şey takvim yaprakları oldu. bir de kalemim. ben senden sonra suya da yazardım seni, havaya da, buza da. ama kalemim sende kaldı.
unutma sevgili; kalem sende, ama silgi hala bende...
merhaba tez danışmanım. yeterlilik arifesinde beni bırakman konusunda hem sana çok hak veriyorum hem de çok kızıyorum. dile kolay 6 sene olmuş. eşimden boşanmışım gibi hissettiriyorsun bana mutlu musun? yüksek lisans tezimin, deney sonuçlarımın velayetini alabiliyor muyum?
ben bu okulu senle bitiririm diyordum, beğendin mi yaptığını danışmanım. ah pardon eski danışmanım.
millet sevdiği insanlara yazarken ben neden sana yazıyorum, yemin ederim cuma gününden beri psikolojimle oynuyorsun.
velhasıl, elveda danışmanım. içimde kalmış bir tutam bilim sevdasını sömürdün.
bir dk ya, yeterlilik arifesinde öğrenci mi bırakılır? sana büyük aşk olsun.
