Bu baslik bana kucukken yaptigim seyi hatirlatti.
Gunlugumun ilk sayfasina olur da annem acar okursa diye: anne lutfen bu benim ozelim kapar misin simdi o kapagi!! benzeri seyler yazardim.
O bunu okumayacak biliyorum ama yazacağım. Keşke ailenin düşüncelerine bukadar önem vermeseydin. Kendi hislerine güvenip doğru bildiğini herşey pahasına okusaydın. Ben ayrıldığımıza üzülmüyorum. Sadece sana kendin olmayı beceremediğini yakıştıramıyorum. Benim sevdiğim bu olmamalıydı.
Sana söyleyemedim ama o saç bandını saklaman beni çok duygulandırdı. Üstelik bu kadar şey yaşamamıza rağmen. Kilitlendim kaldım bir fotoğrafa. Gözlerimi kapattım ve o ana döndüm. Yeni almıştım ve daha ilk takışımdı vermek istemedim sana ama sen hayır bu sana çok yakışmış bunu bir daha sakın takma hatta ver bende kalsın demiştin. Ya ne garip günlerdi gerçekten. Bir daha aynı heyecanları yaşamayacak olmak da çok garip. Zaten hayat çok garip.
dede senden nefret ediyorum hayatımı kararttın o günle daha 15 yaşındaydım utanmadın mı hiç iğrençliği bana yaparken allah belanı versin şimdi geberdin gittin bir it gibi ama inşallah öbür tarafta kat kat bedelini ödersin.
