Her insan aynıdır genellemeleri yapıp artik kendine zarar vermeyi bırak lütfen. Her acı için kendine bir süre ver, hiç üzülme demiyorum ama süresiz mutsuzluk da neyin nesi yahu? Senden alıp götürdükleri seyler icin, tum bu kırıp dokulmelerin icin kendine sure ver ve o sure sonunda kendini toplama vaktin gelmis olsun.
Bir de her insan özel, her insan farkli. Herkese olağan seviyede güven, daha sonra bu güven artsın ya da azalsin ama lütfen tanımadan yorum yapma, bırak artik guvenilecek kimse yok demeleri, kendine zarar verme.
sevgili kendim,
seninle konusmayali uzun zaman oldhahhahhha... saka be saka.. hadi su salak telefonu kenara koy artik. beynin iyice patates cuvalina döndü.
optm kib bye.
Her seferinde karsindaki insanlarin iyi oldugunu sanıp yumuşuyorsun. Lakin onlar sana her seferinde yumusamaman gerektigini hatirlatiyor. Artik öğren kimseye değer verme. Kimse icin bir sey yapma. Hic kimse onun iyiligini dusunecek kadar iyi degil.
bir insan içini yine kendisine dökerse içindekiler azalmış mı olur yoksa aynı mı kalır? korkunç bir olasılık olarak iki katına mı çıkar?
biraz ilginç hissediyorum. öyle ki şu an deprem olsa kendi kendime "şimdi işin yoksa dışarı çık.." diye düşünebilirim. tatile başladığımdan beri bir kaç kez dışında -çoğu marketti ve bir kısmı da yürüyüş- evden çıkmadım. hiç de çıkmak istemiyorum. hatta istiyorum ki yanımda yöremde canlı varlık olmasın. sadece ben olayım ve eşyalar. bi kaç gün öncesine kadar yine "neden beni sevmedi?" diye düşündüğüm insanları düşünüp duruyordum, şimdi ise biri çıkıp seni seviyorum dese midem bulanacakmış gibi. bu dengesizlik oluyor sanırım.
gelecekle ilgili iki planım var birbiri ile tamamen zıt ve uç noktalarda.
1. rahat bir bölümde klasik bir türk annesi olurum. turşu falan yaparım, "terli terli soğuk su içmeyin!" diye bağırırım. kendimi çocuklarıma adarım. orta halde bir mesleki başarı sağlar biri "dışarı çıkalım mı akşam?" dediğimde "x* 'e bir sorayım, başka planı yoksa geliriz. bi de annemin işi yoksa çocukları bırakmam lazım" diyen bir kadın olurum. ve ölürken derim ki aslında çok keyifli birhayat yaşadım.
2. çok daha yoğun ama kendimi çalışırken en iyi hissettiğim bölümü yazar, muhtemlen kişisel bakım yapacak zaman bile bulamayıp, buruş buruş olana kadar çalışır. sonra neden benim aile hayatım olmadı diye emeklilikte ağlarım. ama diğer yandan bi tarafım der ki bence en iyi olasılığı yaşadın.
bu iki senaryo arasında gidip geliyorum. bazen biri bazen diğeri o kadar mantıklı geliyor ki. şu an ikinci mantıklı geliyor mesela. keşke insanlar ikiye bölünebilseler.
babama çok kızgınım. herkes gibi.. herkes dediğim biz işte, çekirdek aile. bazen onu görmeye tahammül bile edemiyorum. aslında çok da bi şey yapmadı. diğer yönden bakınca yapması gerekenleri yapmadığı için bu kadar öfkeleniyor olabilirim. onun kadar bencil olabilmek isterdim. ve pişkin.. ben bu kadar boş olup bu kadar öz güven sahibi başka bir insan görmedim. ne bilmediğinin farkında değil.
annem ölürse burada durmam. ne yaparsa yapsın. dedem 90 yaşında. kendi işlerini halledebiliyor. umarım eğer yaşarsa o da öyle olur.buraya ara ara yazarım: hala gözlerine bakarak konuşamıyorum. konuşmuyorum da zaten. sevmediğim oda arkadaşım gibi. ama başına bir şey gelirse üzülürüm. ama allah affetsin yaşlanıp hastalanırsa bakan ben olmak istemem. istemeyerek bakarım. her gün de istemediğim için kendimi suçlarım. zaten başıma gelen her şeyde kendimi suçlamamın nedeni o.. sanırım şu hayatta en kötü davrandığım insan kendim olabilirim. onun yüzünden. o hiçbir zaman beni adam yerine koymadığı için. şimdi de adam yerine koyduğunun ben değil bi kaç sene sonra kazanacağım para olduğu için.
insan görmek istemiyorum. ben kendim de canlı olmak istemezdim. ama cansız olmaya geçişe götüm yemiyor. en son ne zaman yaptığım bir şeyden zevk aldığımı hatırlamıyorum. bu depresyon mudur? ama kötü hissetmiyorum ki. komple hissetmiyorum.. şu an milyonlar kazandın deseler sevinmem mesela. her şey yük gibi geliyor. dışarı çıkmak, gezmek, birilerine yardım etmek, açıklama yapmak, bazen yemek yemek, duş almak**.
geçen sene birilerini sevmeye çok özenmiştim. sanırım normal insana dönmek için harcadığım son çabaydı. ben kötü bir insan değilim ki. herkes söylüyor di mi bunu? kim ben kötü bir insanım der ki? belki de kötü bir insanımdır. bazen bir şeylere zarar vermeyi çok istiyorum. ama yapmadım hiç. o kadar mı keyifsiz muhabbetim var bir senedir yazmadı.. ulan biz aynı şehirdeyiz. oturup dizi izliyordu bütün gün. benim gibi.. ama demedi işte takılalım diye. yazın en azından. nezaketen o kadar konuşmaz ki insan. konuşur belki de.. şişmanım diye dememiştir belki. belki beni beğenmemiştir. arkadaş olarak.. şimdi şişman değilim. önceden sallamayıp da şimdi muhattap alan birileri olursa zerre değer vermicem.. o, o kadar karaktersiz değil. bence ebediyen yazmak artık. yazmasın.. diğeri neden engelledi peki? ya bırak siktir et, engellesin o. allahın malı zaten. ben ona bile tamam diyecek kadar sevgiye aç bünyemi sikeyim. burada aşağıladığım dış görünüş falan değil. taş gibi çocuktu. kafa boş ama işte.. düşün ben ne kadar düşmüşüm.. kendimden utanıyorum.
annemi çok ihmal ediyorum. onun benden başka kimsesi yok. abim bazen muhabbetini sıkıcı buluyor. ben de ne anlatsın kadın diyorum. bütün gün evde. kendime de söyleyeyim: ne anlatsın kadın? bütün gün evde.. akşam beraber çay içelim dedi. biliyorum otururken ya bi şeylerden yakınacak, ya da yaptığı işleri anlatacak. hepsini bildiğim.. ne anlatsın kadın? ben gelmicem dedim.. keşke gitseydim. benden başka konuşabileceği kimse yok. ben bunları ona anlatamam.. üzülür. babamla muhabbet edilmez. bi sike yaramıyor. muhtemelen balkonda yalnız oturuyor. ben de burada boş boş sözlüğe destan yazıyorum.
kendi beynimi de sikeyim. ben annemin yanına gidiyorum..
Evet patates. Ahmaklığının sınırı var mı bilmiyorum. Yalancısın, tutarsızsın, çelişki dolusun. Çocuk gibisin. Safsın. Ama salaklık olan saflık. Senden hiçbir şey olmaz.
Yorgunsun, hep hastasın. Vaziyetin farkındasın. Yalnızsın hep, mutlusun. Belki de umarsız, duyarsızsın. Böyle geçmez anla, ömrüne yazık etme. Kaybetme kendini, kendi rengini.
Bari sen solma, her yer siyah...
Simsiyah yine her taraf. Yanlış düzen, yanlış zaman. Yitip giden bu umutlara bir ben miyim hep kan ağlayan? Bazı şeyler var, kayıtsız kalmaya gelmez, affetmez. Kaçtığın yerde hiç olmaz belki derdine yanan. Farkında olmak, üzülmek çözmeye yetmez her şeyi. itiraz etmek, hesap sormak gerek bazen karanlığa.
Hiç sabrın kalmasa bile...
