insanlara her şeyini anlatıyorsun. Neden ? Çünkü safsın. Sonra bir gün dolaşıp geliyor güvendiğin insan sana anlattığın konu üstünden yamuk yapıyor. Ya akıllan artık. Herkese her şeyini anlatma. Gel sözlüğe anlat Buraya dök içini. Artık herkese güvenme ya da her şeyini anlatma. Lütfen. Biraz daha özen göster.
Bugün de anlamış oldun ki bu dış dünya sana göre değil hele iş dünyası hiç değil* öyle böyle 3 aydır çalışıyorsun hatta ankaralardan kalkıp* kadıköylere bile taşındın lakin ne oldu zikko insalara sinirlenip işi bıraktın ve tabiri caizse göt gibi kaldın, olsun göt gibi kal ama göt olma, bulunur bir çaresi elbet umarım inş*
Yine üzgünsün. Neden ? Psikolojin gün geçtikçe kötüye gitmeye başlıyor yine. Ortada bir şey yokmuş gibi gözüküyor ama bilinçaltı denen şey biliyorsun ki çok derin. Yine atlatamadığın şeyler var. Ama nolur kendine gel. Duygularının farkına var. Yine hissizleşiyorsun her şeye.
Travmalarımın etkisini biraz azaltabilsem, bu düğümlerin çoğu çözülür. Durup durup göğsümün tam ortasına oturan yumruların hepsinin sebebi bende gizli. Hayatımda cevabını bilmediğim tek bir soru bile yok, hepsi içimde, görebileceğim yerlerde karşımda duruyor. Ama yine de kimse soru sormasın.
kendini bırakmadığın sürece özgür değilsin.
bir sabah uyanıp habersizce şehri terk edemiyorsan özgür değilsin.
kararlarının arkasında duramıyorsan özgür değilsin.
geçmişin iplerini boynundan, kollarından atamıyorsan özgür değilsin.
Başka kime yazacağım ki zaten? Dinleyen, anlayan, belki de okuyan dahi olmayacak bu yazıyı. Gerek de yok. Ciğer tıkayan nikotin kokulu dumanların ardında gizlenmiş odamın en zifiri köşesini, müzik dinleyip zırıl zırıl zırlamaktan başka hiçbir bok yemediğim bilgisayarımın loş ışığıyla aydınlatmak ile yetinirim ben, sorun değil. Zaten, kim, nereden bilsin, nereden anlasın, nereden görsün ki, sol kısmımda kül olma yolunda depar atan arsız, arlanmaz kalbimin leş kokan çırpınış çabalarıyla zorladığı yaşam savaşını? ne anlatıyorum ki ben? ne saçmalıyorum?
aslında çok şey. bir o kadar da hiçbir şey. bir nefesin, daha henüz buram buram aşk kokulu sevişmeden çıkmış terli alev gibi ten kıvamından bir tık yukarıdaki sıcaklığında hayat bulma çabasında can verebilecek bir ruhun, en siyah aysız gökyüzünde, yıldızların verdiği umudu takip etme macerası bu sonuçta. bu yazının anlamsızlığı ve alakasızlığı kadar saçma bir hayatın, düştüğü uçurumda bir dala tutunma çabası.
biraz daha mantıklı konuşmam gerekli, sanırım. bak şimdi sate, boktan günlerin oldu. biliyorum, oğlum, aynı hayatı yaşadık işte. dinle bi'. özel biri olmak isterdim. iyi bir sesim olmasını isterdim mesela. şarkılarda derdimi yanabilmek için. kimseye fark ettirmeden kelimelerime gizlemek isterdim. ya da bir yazar olmak isterdim mesela. uzun uzun romanlar yazmak isterdim. yaşadığım her sevdayı tek tek kelimelere dökmek isterdim. giden her kadının arkasından attığım acıklı bakışları kaleme almak isterdim. bir ressam olmak isterdim. sol yanımda patlayan c4'lerin resmini çizmek, bir sergide paylaşmak isterdim. yönetmen olmak isterdim ben ya, bir filmi yönetmek isterdim. ama, kendi filmimi. her film değil elbette. özellikle, sarılmayı reddeden kolların filmini çekerdim. ruhumun en hassas köşelerini okşayarak saran kolların zamanla bedenimden dahi uzaklaşmasını konu ederdim. çok bencilim amına koyim ya, hep kendimi anlatırdım her yerde. bencilim, evet. duydun mu beni sate? bencilim ben. sen, bir bencilsin. sevmeyi bilse de beceremeyen bir bencilsin oğlum, hoş, ondan da şüpheliyim. zira, sevmeyi becerebilsem, inançsızlığı bile reddedecek şekilde din kavramını en kökten reddeden bir bedenin, tanrılara yalvardığı ruhu sardığım kollardan serbest bırakmazdım ya...
bak, yine saçma sapan, alakasız alakasız yazar oldum. kafam nerede la benim? öldü mü nöronlar ne yaptı? ben bunu kendime yazdım. kendime yazdım, ama daha çok yazamadım gibi oldu. tam diyorum, "işte, tamam. düzgün cümleler kuruyorum...", bir bakmışım alakasız cümleler, alakasız konuların ardında. ne biçim bir sarhoş oldum ulan ben? alkolsüz bir beyinden çıkmaması gereken cümleler bunlar. peki, beni sarhoş eden ne?
Bak gerizekalı herif basit adrenalin tutkun aptal şekilde kendini tatmin etmeye çalışman az kalsın canına mal oluyordu bir kez daha ucuz yırttın ama tekrarının garantisi yok kedi değilsin sen 9 canın yok parçalanan arabasından çıkarılırken izlediğin o aslan gibi hukuk öğrencisi adamı hatırla hayatı kararan bir aileyi hatırla ve kendini sakinleştirmek için o gaz pedalına dünyada senden başkası yokmuş gibi basma ölüyordun lan eğlendin mi puşt herif? ya virajın sonunda başka araba olsaydı ya 1 saniye daha geç tepki verseydin cesedini topluyorlardı şuan kendine gel kendine !!!!.
yalnızlığımın yalnızlığını yaşıyorum galiba bu aralar. yazarak sarıldığım kişiyi bile serbest bıraktım. nereye giderse gitsin izinden gitmiyorum. ona hiçbir şey yazmak gelmiyor içimden. yazıyorum bazen ama uzun soluklu bağlamıyorum cümleleri. yazının yarısında ya da en olmadık yerinde koparıyorum üç noktayla. kendimden daha fazla önemsemiyorum artık ona yazacağım şeyleri. bu aralar kendimi, en çok beni ve yalnızlığımı düşünüyorum. ellerime bakıyorum, tırnaklarım uzamış. tırnak makasının yerini merak etmeden kesmeyi unutur olmuşum. bir tırnak makası gibi önemsemiyorum, küçük eksikliğini ve o inceden keskinliğini düşünmüyorum. evde giydiğim terliğin her adımda yırtılışına tanık olmak hoşuma gidiyor. sık sık yırtıldığı yüzeyi seyrediyorum, ayağımı biraz daha kaldırarak yırtmaya çalışıyorum. ucunda az bi yer kalıyor, kıyamıyorum. ferah, sıcak, cepli, düğmeleri gevşemiş gri bir yelek buldum kapının arkasında. ona sarılıyorum artık. yalnızlığımı annemin eski bir yeleğiyle ısıtınca üşümüyorum...
