gece beni çağırdı geceye indim
biraz su içtik bir kuşun ağzından
kuş yuttuk aşk yuttuk suç yuttuk
sanki geçmişe karışmış eski bir dindim
tanrıların reddettiği bir din
kulların reddettiği bir din
sevdalıların reddettiği bir din
hiç tapınağı olmayan bir dindim gecede
kelimeler palazlandı kelimeler hırçınlaştı
bir tartışmaya dönüştü yıldızlarla aramızdaki uzaklık
ölsem,cenazemi allah bile kaldırmazdı
annem ölse,babam öldü sanırdım
babam ölse,ben heralde ölmüş sayılırdım
karanlık bir cinayete karıştım
karanlık bir yanlızlığa ulaştım
gece beni çağırdı geceye indim
evdeyseniz
bu akşam eski sevgililerim size gelecek dedim
gece sustu,gecenin yüzü bembeyaz oldu
beti benzi attı o sonsuz suskunluğunun
tam ortasında bu garip oyunun
çıktım
bağırdım geceye dosdoğru:
senin en çok hüznümü gizleyişini, beni sabırla dinleyişini sevdim. Seheri beklemekten sıkıldım ey gece, artık beklemiyorum. Artık sabahı değil seni seviyorum.. sonunda hiçbir şey olmayacağını bilerek, öylesine çaba gösteriyorum, çünkü bana da ışık doğsa, yabancıyım, alışamam umuda.
Öyle çok konuşurduk ki gece adı.
Gündüzle yapamaz, güneşe düşmandı.
Sabah insanı olamadım onunla anlaşmamıza aykırıydı.
Geceydi adı.
Bir kitaba ortak, bir yazıya konuk olurdu bazen.
Sevgili günlük derdim, o derdimi anlar anlatmaya devam ederdi.
seviyorum seni. özellikle tatil günleri. bir çok şeyin sonu, bazı şeylerin de başısın. uyku şart değil, seninle dinleniyorum, kafamı dinliyorum. sonu hep mutlu bir masal gibisin.
