az önce usul usul göğün bile haberi olmadan göğe bakıyordum. milyonlarca yıldız vardı. ki ben ne zaman bol yıldızlı bir gökyüzü görsem, çocukken okuduğum ilginç bilgiler klavuzundan bir bilgi aklıma gelir. ona göre 2000den fazla yıldızın olduğu gökyüzü ertesi günün yaşanmış olan günden daha sıcak olacağının işaretidir. ve ben bu gökyüzüne, bu geceye ne derdim ki? kavrulduktan sonra böyle şeyler söyleyen bir gökyüzüne, geceye? ve aniden bir yıldız kaydı ben bunları düşünürken. hemen bir sigara yakıp yarın kar yağsın diye dilek tuttum. adettendir.
gencim , yirmili yaşlardayım . Ama hayatta umutsuzluktan , ölümden , korkudan ve acı uçurumuna sürükleyen anlamsız bir dıştanlığın kösteklemesinden başka bir şey tanımıyorum . Milletlerin birbirleriyle zorla düşman edildiği ve hiç ses çıkarmadan , hiçbir şey bilmeden budala , uysal ve bönce birbirlerini öldürdüklerini görüyorum . Dünyanın en zeki beyinlerinin , bütün bunları daha ustaca ve devamlı yapmak için yeni silahlar ve yeni laflar bulduklarını görüyorum. dünyanın bütün insanları , ister bu taraftan ister karşı taraftan olsun , bütün dünyadakiler de benim gördüğüm gibi görüyor ve bunları benimle birlikte bütün insanlar da yaşıyor . Günün birinde savaşsız bir döneme kavuşursak bizlerden acaba ne umarlar ? yıllar boyunca bütün işimiz gücümüz adam öldürmekti . Hayatta ilk mesleğimiz bu oldu . Hayat üzerine bilgimiz ölümle sınırlanıyor .Bundan sonra daha neler olacak ? Bizler ne olacağız ?
Daha çocuklar için, yetişkinler dünyasına aracılık ve yol göstericilik yapacaklar ; iş , görev kültür , ilerleme ve yarının yolunu onlar göstereceklerdi . Onları zaman zaman alaya aldığımız ve küçük oyunlar oyunlar oynadığımız olurdu , ama aslında onlara inanıyorduk . Onların temsil ettiği otorite kavramını bizim kafalarımız , daha büyük bir anlayış ve daha insanca bir bilgiyle bir tutuyordu . Fakat gördüğümüz ilk ölüm , patlayan ilk bomba , ölen ilk bebek , yok olan aşklar , yok olan hayaler, bu inancı parçaladı . Bizim yaştakilerin onların kuşağından daha dürüst olduğunu anlamak zorunda kaldık . Onların bize olan bütün üstünlüğü süslü cümleleri ve açıkgözlülükleriydi . Onlar daha yazışmak ve nutuk çekmekle uğraşırken , hastaneleri ve ölenleri görmekteydik ; onlar devlete hizmet fikrini göklere çıkarırken , bizler ölüm korkusunun daha ağır bastığını çoktan öğrenmiştik. Ama bu yüzden ne fesatçı
ne asker kaçağı ne korkak ne de vatan haini olmuştuk . Vatanımızı biz de onlar kadar seviyorduk , ama şimdi ayırt edebiliyorduk ve olup bitenleri görmesini öğrenmiştik .
Bi yerlere gitmek istiyorum. istanbul olabilir mesela. Bu güzel yaz gecelerinde sahilinde yürüyüş yapsam. Hatta belki birileriyle bile tanişabilirim. Gerçi hep yaşadiğim yerde bile bi allah in kuluyla arkadaşlik yapmazken başka yerden arkadaş bulabileceğimi hayal etmek biraz ironik de neyseh.
Yalnizliktan ölüyorum be. Ne bi dost ne bi düsman ne bi sevdicek. Hayata tutunmami saglayacak bir dal.. Olmayinca olmuyor. Hele ben de hiç olmuyor.
'' Gece, üstünü örtüp bürüyünce bir yıldız görmüş ve demişti ki: "Bu benim Rabbimdir." Fakat (yıldız) kayboluverince: "Ben kaybolup-gidenleri sevmem" demişti. ''
