Okula gideceğim günleri iple çekiyorum. Mutlu oluyorum..
Pazartesi günleri benim için çok güzel. Herkes sendrom falan diyor ama, bence çok mübarek ve güzel bir gün.
Bilmezdim geceleri bu kadar seveceğimi.
içimden yaşam akıyor.
Her ne olursa olsun dünyadayim.
Nefes alıyorum.
Anı yaşıyorum yarını düşünmeden.
Gece gündüz her saniye hücrelerimi hissediyorum.
Özüme döndüğümü, toplumsal kalıpları kaideye almadan sadece yaşadığımı bilmek öyle güzel ki..
iyilik de kötülük de insanlar içindir.
Hangi yoldan gideceğinizi belirlemek sizin elinizde.
Sonsuz bir umut dolsun istiyorum bazen tüm sessizliğin birdenbire yok olmasını..
Hissizleşen rüyalarımın tekrar kalbimi parçalamasını, sadece aşık olmayı istiyorum bir bütün olabileceğim bir güzele..
Biriyle tanışmıştım. Çocuk benden daha önceden hoşlanıyormuş açılamıyormuş bunu öğrendiğimde ben istememiştim. sadece arkadaş olmak istemiştim. belki ilerde olur dedi o yüzden beni bırakmadı umudunu kesmedi. Üzerinden 1 hafta filan geçti ben yapamıyorum dedim ama gerçekten yapamıyordum sonra beni bırakma dedi o an düşündüm bayağı şey dedi çünkü. Bir şans tanısam belki olur dedim. Kendimden fedakarlık ettim ve ona o şansı tanıdım. Çünkü gerçekten hakettiğini düşünüyordum.
Çok iyiydik çok iyi anlaşıyorduk. ilk buluşmamızda beni eve bırakırken bağıra bağıra şarkı söylemiştik. Fotoğraflar çekilmiştik. O bana, ben ona şarkı söylemiştim. Bayağı güzel gün geçirmiştik. Kısaca o günden sonra her günümüz güzel geçiyordu ve mutluyduk. Fakat sonradan değişmişti. O eski ilgi gösteren çocuk yoktu karşımda. Sonra tartıştık ve bitirdi. Ertesi gün öğlen serviste yanına oturmuştum. Konuşmak istemiştim nedense. Sonra istediğim tepkiyi alamadım bende sırtımı döndüm. Bir kaç dakika geçmeden saçlarımla oynadığını hissettim. ilk kalkmak istedim fakat kalkamadım ve ona bakıp gülümsedim. Sonra da barıştık zaten. Daha sonra 1 ay boyunca sadece bir kez tartıştık o da bir kaç gün önce. Çünkü kendime yakın hissetmiyordum. Onu söylediğimde hep bir bahane üretirdi. Oysa, seven insanın bahanesi olmaz. Benimle tartışmazdı benden kaçardı. Mesajlarıma bakmazdı falan. Oysa insan sevdiği biriyle tartışır. Çünkü ona anlatmaya çalışır anlamayacağından emin olsa dahi. Bugün bana moralinin bozuk olduğunu kız kankası(!) ile tartıştığını söyledi. Ağlasam mı sinirlensem mi bilemedim. O yüzden sinirden ağladım. Bu hareketi bana dokunmuştu sonuçta benimle tartışmaktan kaçan çocuk elin kızıyla tartışıyordu ve bu beni sinirlendirmişti ve tabii üzmüştüde. Ve biraz önce bitirdi. Olmuyormuş,böyle olmaktan bıkmış. Yine ve yine kaçtı.
Ben artık insanları kaybetmekten yoruldum. Güvenip yara almaktan yoruldum. Çok yoruldum.
Çok merak ediyorum . Çok düşünüyorum , çok soru soruyorum . Durgunlaştım sözlük , eskisi gibi keyif aldığım şeyler artık hiçbir anlam ifade etmiyor . Çok detaya iniyorum , yıpranıyorum , hissediyorum bunu , ama duramıyorum . Duramam biliyorum . Hayatı ciddiye alıyorum , salağa yatamıyorum . Mutlu gibi davranmaya çalışmıyorum , çünkü değilim . Birçok soruya cevap aramaya çalışıyorum , kimisi hayatıma , kimisi insanlığa , kimisi evrene , kimisi ise hayata. Ama bazen de oturup diyorum ki :
-Bazen öyle sorular vardır ki ; cevabı olmadıkça daha kıymetlidir .
Hayatımız berbat gidiyor biliyorum. Başkaları için çok emek verdik ki kendimizi unuttuk. Annemiz mutsuz biz umutsuz ama bunu hep daha iyi olalım diye yapmadık mı?
Mutluluğu ararken başka biri olduk.
Bu yüzden mutsuz olduk.
Kendi hikayemizde kalamadık hep daha iyisini seçtik. Ne diyim mahkumuz mutsuzluğa.
başkaları için ne ifade ediyorsun bilmiyorum ama günlerdir hatta aylardır benim için hiçbir şey ifade etmiyorsun gece. bu benim suçum mu ? hayır değil. biraz toparlan da bana bir şeyler kazandır, daha nereye kadar devam edecek bu ? benim kendime bir faydam yok bari senin bana bir faydan olsun gece
