Gitmeler gelmelerin aynısı oluyormuş...
insan kalbine yenik düşüp çekip gidebiliyormuş. Kimselere söylemeden gitmek yürek ister, yüreğin yetmedi ama gideceğini de söylemedin...
Hiç bir şey yapamadım.. Gelirken ne yaptıysam, sen giderken de elimden o geldi.. Sadece ağlamak mı anlatır başlamayı ya da hayatı. Hep bir iki damlada gizleyip akıp gidenden mi ibaret idi hayatımız.
Büyüttüğün ne çok şey vardı. Aradığım her sevginin, yudum yudum verdiğin ak ve ılık olan gibi helali olsun isterdin. Hangisi yüreğimi bu kadar büyüttü. Her kırılıp dökülmede pay ettiğim parçalar mı, gidenlerin yüreğimde bıraktıklarının köklerine döktüğüm gözyaşları mı? Giden sensin bilirsin..
Birgün gideceğini biliyordum. Bilmek anlamak değilmiş..Anlamayan kaybedermiş meğer; anlatabilseydim sana..Yalnızlık neresindeydi hayatın öğrenebildin mi, gelirken mi, giderken mi, yoksa benim olduğum yer mi? Küçüklerle yetinip, büyüklerle savaşmayı öğretirken savaştıklarımızın küçük olduğunu, yetinilen en küçüğün büyüdükçe elde edildiğini anlatacak mıydın?
Gittiğini sandığım gün buluşmamızmış, başlangıcımızmış..Senden sonra büyük bir aşkla da tanıştım. Biliyorsun tanıyorsun, o da beni seni hepimizi biliyor.. Sen gidince kapısını çaldım. Beni buyur etti hiç sorgusuz sualsiz, konuştuk uzun uzun, senin dediğin gibi o da sadece ''sev''dedi. Seni buluyorum onda.. Senden konuşup seni anlatıyorum, yalvarıyorum seni herkesten çok sevsin diye. O'ndayken sen daha çok benlesin., senleyken yanı başında O'nu buluyorum. O'na gidiş; senin, sana geliş O'nun, kendime dönüş yine O'nun kapısına çıktıkça, hepsi bir anda büyüyerek kapatmaya çalıştığım büyük boşluğu doldurdukça, ne gidişin ne kalışım canımı yakmıyor.. Bir gün getirecek beni sana ama ne gün olduğunu söylemedi..
Gün geçmiyor ki kirlenmesin buralar, yükler ağırlaşıp yüzler kararmasın. Tutacak eller kalmadı artık, hani sen olsan alırdın avucunun içine, belki diye uzatıyorum yukarı iki elimi, yine O çıkıp geliyor karşıma.
Sen iyi ki görmedin bunları annem, ya da gördüğünden yanımda olduğundandır bunca sabrım sükutum. Olmuşu olacağıyla, sağlam, ayakta bir kadın duruyor içinde kız çocuğunun gözündeki yaşlara bakmadan..
Sevgi aramak için çok kapı çalmak değilmiş mesele, kapına gelmeyi bilenmiş sevgiyi getiren, başkasının açtığı kapılar çabuk kapatılıyor yüzüne, kendi açtığın kapı ise her an sevmeye açık.
Ne garip; gelirken ne yapılıyorsa giderken de o.Çıplak geldiğimiz yerden çıplak gidiyoruz. Ama gelişle gidiş arasındaki yaşanan zamanda çıplaklığımıza tahammül edemeyip kostümler giydirdiler ve o kostümlere bakıp sevdiler yerdiler... Geldiğimizde arındığımız su, giderken de arındıracak ama hiçbir su arındıramadı başkalarının bizde gördükleri kirleri.
Kısacık yolum, keşke içindeki en güvenli yerden başlayarak değil de, bu kadar yorgunluğun üzerine, güvenle senin içinde bitseydi...Rahat uyu annem...
daha bir gün oldu ayrılalı.bu ev tek başına olmak için ne kadar da büyükmüş anlamamışım.evden çıkarken pencereye bakıyorum.sessizce çıkmalarıma rağmen duyup uykulu gözlerle bana el sallayışın geliyo aklıma.yine öyle olucak sanıyorum.şimdi içimde penceren gibi sahipsiz kaldı.özledim demek ayıp olur sana.bu öte daha öte..seni seviyorum annem..
korkuyorum anne seni kaybetmekten birgün ölmenden çok korkuyorum. o yüzden gece çaktırmadan yanına gelip nefesini dinliyorum ve bunu çoçukluğumdan beri yapıyorum her gün dua ediyorum senin acını görmemek için sonra kendi bencilliğime sasıyorum sana evlat acısı çektirmek istediğim için. seni çok seviyorum anne sensiz bir hayat hiç planlamadım buna gerçekten hazır değilim sakın gitme anne.
bu aralar aramızın çok bozuk olduğunu biliyorum. nerdeyse seni ne kadar çok sevdiğimi unutuyordum. ama bu sabah sen doğumhaneden gelirken o gözlerindeki yaşı, yüzündeki acı dolu bakışları görünce.. hemşireler seni sedyeden yatağına geçirirken göz göze geldik ve sen o gözlerindeki yaşı, yüzündeki acı dolu bakışları ve hıçkırıklarını arkana dönüp saklamaya çalıştın. ama insan sevdiklerinin dönüm noktalarını hisseder derler ya, bende hissettim. seninle beraber o acıyı hissettim. uzun yıllardır ağlamıyorum, bu günde ağlamadım. ama hiç bu kadar zorlanmamıştı kalbim, hiç bu kadar büyük bi yumruk gelmemişti boğazıma. seni ameliyata götürürken, canının ne kadar acıyacağını bilmem benim canımı o kadar acıttı. ama ailemizin yeni üyesinin senin acılarına değdiğini gözünden okuyabiliyorum. ve o kamerayı kaybeden hemşirelere bela okuyorum. neyse. gözlerim dolmaya başladı en iyisi başka başlıklara takılayım.
ve allah aşkına şu yavrucağa bir isim bulun artık.*
çok uğraştık annem, ama en çok sen uğraştın. bizi yalnız bırakmamak için, kolsuz kanatsız bırakmamak için. yenecektin o illet hastalığı, büyütmeyecektin içinde o pis tümörleri. ama dayanamadın işte annem, dayanamadın. peki ya şimdi biz nasıl dayanalım?
seni çok özlüyorum annem, keşke bir dakikalığına da olsa seni tekrar görebilsem. biliyorum sen bizi hep görüyorsun, bunu da okuyorsun. hiç ayrılma yanımdan annem, bırakma beni.
beni dünyalar kadar mutlu edip , ansızın en sevimsiz haliyle çaresiz bırakan bu iki farklı hayat arasındaki incecik çizginin yorulmaz bekçisi olduğun ,sevgiyle uzanmaktan yorulmayan ellerin ve her an dolu dolu olan yıldız gözlerin sahibi olduğun için şükürler olsun canım benim. sen yanımdasınya o çizgiye basmadan geri dönüş olacaktır mutlaka...
