annemmm seni ben çok seviyorum yaa, öpmesemde bunu dile getirmesemde sen ağladıkça bende yıkılıyorum. nolur annemm sen ağlama, kıyamaz bu sıpan sana. yanına koşa koşa gelmek istiyorum şu an, yanaklarından yaşları silip canımm diye sarasımda var ama yapamıyorum, gelemiyorum annemmm. canım annemm. ağlama.
tilkinin dönüp dolaşıp geldiği yerdeyim yine.
sendeyim.sen türkçe bilmezsin ben doğru düzgün arapça konuşamam yalandan cümleler kurarız birbirimize bölük börçük, anlaşır gibi oluruz ve susarız. oysa bu çok başka şey, içimden geldiği gibi seviyorum seni burda, içimden geldiği gibi yazıyorum. olmamı beklediğiniz biri gibi değil olduğum gibi. hep güçlü gördüğünüz bütün yaşadıklarına rağmen ayaklanıp yanınıza dimdik gelen biri gibi değil, yenilmiş biri gibi. küfürbaz çekilmez lanet kavgacı ve huysuz biri gibi değil,
evlat biri gibi.
sana benzemek istiyorum sen olmak hatta. bu hayattan bir şey beklemez duruşunu taklit etmeye bile takatim yok. nasıl bir kadınsın böyle...
uyumak istemiyorum ne zamandır, gerçeğe dökülmeyecek rüyalar görüyorum hep. ağırıma gidiyor anne. çok ağırıma gidiyor...
sana bağırmalarımı hatırlıyorum parçalanıyorum yine. darlanıyorum ama iş işten geçmiş bulunmakta ve hangi dala tutunsam kırılmakta. dal değil anne, kökünden ağaç...
bu ben değilim. çok değiştim sen de anlıyorsun zaten. yanındayken bitmeyen sessizliğimden usanıyorsun çekip çıkarmak istiyorsun beni,,,
olmuyor. başaramıyorum anne. yapamıyorum.
yazmaya bile mecalim kalmadı, ben artık yazmak anlatmak istemek beklemek değil
yaşamak istiyorum
yaşamak istiyorum
yaşamak istiyorum...
evet anne bunu sana yazıyorum. benden önce yazanların hiç birini okuyamadım. cesaret edemedim çünkü. birisi bir dokunaklı söz yazmıştır, dayanamam ağlarım, işyerindeyim rezil olurum herkese diye.
bırakıp gideli 15 yıl oldu anne. tam tamına 15 yıl. ilk zamanlar çok zordu, sonraları da zordu ama yavaş yavaş alıştım yokluğuna zaten başka çarem de yoktu. alıştım alışmasına ama çok günaha girdim, çok isyan ettim niye biz diye, haliyle bir faydası olmadı. bi tarafım hep yıkık kaldı.
seni kaybettiğim gün birisi kulağıma eğilip '' bütün acıları unutacaksın ama bu acıya asla'' demişti, haklı çıktı anne. yokluğuna alıştım ama acını unutamadım. en ufak bir rüzgarda alevlendi acın.
bir gün buluşacağımıza inanmasam hiç dayanamazdım sanırım. buluşmak kavuşmak dileğiyle anne...
anne şu an yanımda olmanı o kadar çok istiyorum ki. birazcık dursan yanımda güç versen , geçicek desen , sarılsan uyusak. keşke burda olsan anne. anne yanımda olman gereken anda yanımda olsan. şimdi yatsam gözlerimi kapatsam. seni görsem. üzülme desen. yalandan da olsa desen. anne kokunu çok özledim.
bu akşam 7 de otobüse binip yanıma geleceksin. Annem seni çok özledim neredeyse 6 aydır 3g li görüşmelerimiz hariç seni görmedim. Sana o kadar ihtiyacım varki anlatamam. Bunu sende eve gelince anlayacaksın zaten dolaptaki süt ve yulaf ezmesinden...solmuş çiçeklerim ve neredeyse tozdan görünmeyen kalebodurlara sahip balkonlardan. Çabuk gel annem bekletme...
bugün doğum günün annem.
iyi ki doğdun. iyi ki varsın.
seni ne kadar sevsem az, çünkü biliyorum ki senin sevgin kadar kimse sevemez kimseyi.
iyi ki varsın iyi ki.
geçen gün sırf salak saçma bi tartışmaya karşı yaptığım inattan dolayı oturup sofradaki o böreği yemedim. günlerdir dır dır ettim, sırf benim için yaptın onu, buna rağmen tavır yaptım, üzül diye heralde, salaklık işte, bakma, yapıyorum arada. o zaman söylememiştim ama şimdi söylüyorum, gece 2de soğukken bile yenmesine rağmen o börek baya bi güzel olmuştu ya, seviyorum seni..
merhaba anne, nasılsın? sesim net geliyor mu? sanırım bu aralar sigarayı biraz fazla kaçırdım, o yüzden boğuktur sesim. ya da duymasan ne farkeder ki? hissetmiyor musun neticede, bendeki de soru yani.
çok özlüyorum anne, senin yanında olduğum, kollarınla sardığın günleri çok özlüyorum. bir zamanlar çok dinlediğim o şarkıda ki gibi anne, çocuktum, kırılgandım ben. bir tek senin görebildiğin o varlığımı da yok ediyorum diye korkuyordum. ki çoğu zaman yaptım da bunu. hiç acımadım kendime, sana. ben büyüdükçe varlığım da kırılganlığını yitirdi. sebep ne ben, ne sen, ne bir başkası oldu. kimse suçlu olmadığı halde herkes suçluymuş gibi davrandım.
büyüdüm, ellerimde büyüdü anne. daha çok sarılabildim sana. artık ben senin koynuna değil, sen benim koynuma yaslıyordun başını. sonra bir anda, ne olduysa o an da..
benden başkalarını seversin diye korktum. sırf bu kıskançlığım yüzünden kız kardeşimi öldürmeye kalkmamış mıydım zaten? ama küçüktüm o zamanlar, sayılmaz. *
hep zaman geçti anne, dur diyemedik. demek istemedik. çünkü durmayacağını da biliyorduk.
zaman geçti, büyüdük, birlikte büyüdük. tıpkı o şarkıdaki gibi, zaman geçer büyürüz.
her şey bir yana da annem, çok özlüyorum gerçekten. hani diyorum eskisi gibi olsa, yine söz söylesen her şeyime. beni dinlemeden yargılasan, kısacası karışsan bana. ''içme o sigarayı!'' diye bağırsan. masaya oturup dağınık saçım başım, üstüme 3 beden büyük hırkamla yazdığım yazılarımı benden gizli okusan. ''hakan seni sevmiyor'' lafında haklıydım diye yüzüme çarpsan. ama ben hala onu sevsem. özlüyorum annem.
bir sigara yakayım şimdi.
kahvem içmemi istemediğin gibi.
saçım başım hala dağınık.
ama ben. özlüyorum.
Sana bir kere bile bunu söyleyemedim ama galiba seni çok seviyorum aney. Olmadığını düşündüğüm zamanlar aklımı en çok bu kabus kurcalıyor. Ama evlat acı söyler, dizileri azaltmalısın! Ayrıca sona eren aşk-ı memnu psikolojisinden de derhal çıkmalısın.
Aney: Deprem Bihter(Richter) ölçeğine göre 9 şiddetindeymiş.
Ben: !
annem benim... ne kadar tartışsak ta gülüşsek te yeri gelince ağlasak ta senden değerli insan yok galiba olamazda. her ne kadar kıyafetlerin neden ortada ? neden kirliye atmıyorsun ? ben sana şu saatte evde ol demedim mi ? nerdeydin yine ? zevksiz misin ? gibi türevleri arttırılabilen sorular yöneltip sinir krizi geçirmeme sebep olsan da sen bir tanesin... ne kadar halimden şikayet etsem de sen hep benimle ol sakın beni bırakıp dönülmez yolculuğa çıkma. hep sinir et hep söylen ama beni bırakma anne seni çok seviyorum.
