geçen gün çok önemli bir projemin yetişmesi için kafayı yemiştim neredeyse. sen de, yanıma gelip; benden bir şey rica etmiştin. yorgun olduğunu söyleyip...
ben de, projeme sinirlendiğimden sana bağırmıştım... sen hiçbir şey yokmuş gibi, odadan çıktın ya anne... ağladım hemen.
malım çünkü ben. neyse ki; ricanı geç olsa da yerine getirdim.
Hep karşına geldiğim zamanlardaki gibi oldum şimdi de. Söyleyecek çok sözüm olmasına rağmen bir türlü o söze nasıl gireceğimi bilemem. Nedendir bilmem, yazmaya çalışırken de aynısı oldu. Bana çok kızgınsın, kırgınsın biliyorum. Haklısın da. Bir defa bile senin sözünü dinleyerek hareket etmedim. Bir defa bile rızanı alarak bi işe girişmedim. Hep aykırı, hep başı dik, hep asi oldum. biraz senin gibi sanırım. içinde hep bastırdığın yönlerini bana aşılamışsın. Yeni yeni farkediyorum. insan yapamadıklarını hep en sevdikleri yapsın istiyor. Sanki onlar için de, kendisi için olduğu gibi ukde olacakmış gibi. Anam, anacım.. Çok cadı bir kızın var, kabulüm. Ama seni tahmin etmeyeceğim kadar seviyorum. Hasta olduğunda, uzağında olduğumda nasıl canım acır hiç anlatmadım sana. Naif, incecik, tertemiz ruhunun önündeki o görünmez duvarı aşamadım ben de hala. Nedendir bilmem, samimiyet kadar, mesafe de var aramızda. Her kavgamıza rağmen seni çok seviyorum anacım.
Bunu ilk yokluğunu düşündüğümde anladım. Küçücük çocuktum o zamanlar. Sonra hastalandın. Kanser dediğimiz illetin pençesine düşüp, gözlerimin önünde erimeye başladığında daha bir anladım. Sana olan sevgim sevgi değil. aşk!
Üstün körü baksak, hiç bir başarın yokmuş gibi durur değil mi? Aslında sen benim kazandığım diplomatik başarılardan daha üstün şeyler başardın anne. Hayatını tek başına yaşadın, beni hep tek başına büyüttün. Benim gibi yapmadın. Erkeklere muhtaç olmadın, boyun eğmedin. Ve ben anne, senin gibi olamadım. Sevilmeliyim, sevmeliyim dedim ve ruhumu, kendi ellerimle teslim ettim. Ne kadar kızsan yeridir anne. Hayatımı hala daha senin gibi kuramadım, oluşturamadım, yapamadım. Eteklerine sarılan küçük çocuğum hala. Kucağında uyumaya hasret çeken, sarılıp yeter annem diye ağlamaya imrenen ufacık çocuk var içimde. Sana isyan ederken, bir yandan da kendine küfreden. Anam benim, her ne kadar ayrı yataklarda başımızı yastığa koysak da, kalbimin her atışındasın. Beni affet anne! Herşey için. Sana layık bir evlat olamadığım için. En çok da senin gibi olamadığım için...
seni seviyorum. şu dünyada hiç kimse ama hiç kimse benim nazımı bu kadar çekmez işte * seninle her şey daha anlamlı ve güzel. hep yanımda hissedebilmek bile o kadar güzel ki. bir gün eğer herkes suratıma tükürse sanırım bir tek sen yanımda olursun gene. dünyanın en şanslı bebği benmişim gibi böyle bir annem var. iyi ki varsın...
neleri yaşadıkça, neleri gördükçe senin aslında neleri başardığını bir kez daha anlıyorum. "gerçek" ve "olması gereken" bir anne olduğun için, bir kez daha anlıyorum başımızın böylesi nasıl dik durabilmesini. hamurumuza yıllarca katıp, sabırla yoğurduğun, terbiye, ahlak, değerler ve hayat için! minnettarım sana. insanların gıptayla baktığı, parmakla gösterilecek örnek annelerdensin, senden almaları gereken çok ders var çok! boynum feda olsun yoluna!...
Keşke dediklerimi biraz olsun dinlesen. Beni koz olarak kullanmandan bıktım. Hiçbir sevgi göremiyorum senden. O yüzden sevgimi sana vermiyorum. Her şey karşılıklı unutma.
Arkadaşlarımın annesini çok kıskanıyorum hatta. Çünkü anneleri onları çok içten seviyor ve çocuklarını dinliyorlar.
Babam eve geri dönsün diye çok çabalıyorsun ama çaban boşuna. Hatta bu senin için hiçbir çıkar sağlamayacak. Beni yakınındaymış gibi düşünüyorsun nasıl olsa gitmez diyorsun ama ben sadece dışardan bakıldığında sana yakın gibi gözüküyorum senin çocuğun olarak. Sana hiç yakın değilim gerçekte.
güzel annem. bana hep dersin ya "senin arkanı toplamaktan bıktım artık yeter be!" diye. valla haklıymışsın. toplancak gibi değil cidden. çok yoruluyorum.
geliyorum ki ben bu akşam... hatun naber ya diyeceğim yine sana, hatta hacı bu yemeğin tuzu çok olmuş be bile diyeceğim... sinir stres sahibi yapacağım yine seni.
o değilde klişeleri aşmış bir annesin sen daha bana hiç terlik fırlatmadın, benim tribimde bundandır bilesin yani, standart anne ol at o terliği bak ben nasıl mazlum evlat oluyorum.
anne be akşam çok güzel yemekler yap, öğrenciyim açım!
yaşlanma be... baktım fotolara yaşlanmıyosun sandımda gülüşün bile değişmiş annem. en zayım noktamsın aslında o yüzden aklıma getirmek istemiyorum senin olamıcayacağın günleri... biliyorum yani hayatta en değer verdiğin şey benim.. ve kimse bana senin verdiğin sevginin milyonda birini veremicek.. seni çok seviyorum ha.. söyleyemiyorum pek sana ama öpüyorum ya ara sıra gelip orda anla işte seni sevdiğimi. neyse gittim ben bu arada karşımda tv izlerken uyuyup kaldın gözlerim dolmuştu zaten zamanlaman harika.. seni seviyorum.
beğenmediğim huylarını eleştirirken sana o noktalarda o kadar benzediğimi farkettim ki..
bunca yıl babama daha düşkündüm bilirsin. onunla daha çok konuşurdum, daha çok dertleşirdim. daha iyi anlar beni o, daha anlayışlıdır bilirsin.
ama sen annesin. ben de anne olucam. o zaman en başta dediğimi daha bi inanarak söyleyeceğim biliyorum.
beni bu kadar iyi yetiştirdiğin için teşekkür ederim. hep benimle kal annem. annen gibi bırakma kızını erkenden.
bugün yemek yerken aileme yük olmadığım için arkadaşım bana ' annen gerçekten çok şanslı ' dedi. Bilmiyolarki asıl şanslı benim, beni bu yaşa kadar büyüttüğü ve her şeyin en iyisini yapmaya çalıştığı için. Ve en önemlisi o annenin yavrusuna olan sevgisinden bir gram azalmaksızın her durumda beni sevmeye, sevgi göstermeye devam ettiği için. iyi ki varsın canım annem.
annem, senin sabrına, çalışkanlığına, fedakarlığna, merhametine, alçakgönüllülüğüne, yıkıcılığı aklınının ucundan bile geçirmeyen, yapıcı oluşuna hayranım ben. hiçbir zaman senin gibi olamayacağım ama biraz olsun sana benzeyebilirsem ne mutlu bana.
allah sana sağlıklı ve güzel ömürler versin. iyi ki benim annemsin.
aslında sana söyleyecek o kadar çok şey var ki içimde. ama dışıma aktaramıyorum. sadece göz yaşlarıyla çıkıyor çok küçük bir bölümü. çünkü kimseyle paylaşamıyorum. çocukken çok utangaçtım bilirsin. sen bu dünyadan göçtükten sonra çok değiştim. hayata tutunmaya çalıştım tek başıma. zorlukların üstesinden geldim ama şu gözyaşlarıma hakim olamadım. kimseyle paylaşamıyorum çünkü utanıyorum. birisi bana acıyacak ta "şu çocuğun yanında şöyle şeyler konuşmayalım" diyecek diye çok korkuyorum anne.
aslında sana bazen çok sinirleniyorum anne. çok kızıyorum sana. neden ben ilkokul çağına gelmişken beni bakkala göndermedin de kendin gittin ? neden o lanet olası caddeden geçtin ? neden o orospu çocuğunun sokaktan bir anda çıkışını görmedin ? neden bu kadar şefkatliydin ? keşke beni dövseydin. keşke sürekli vursaydın, ağlatsaydın. o zaman belki bu kadar çok ağlamazdım senin için. seni bu kadar çok özlemezdim belki de.
yine de çok değiştim ben anne. dişlerine kurban olduğum dediğin süt dişlerim düştü. sakallarım çıktı. saç rengim değişti. yüz hatlarım değişti. ama bir şey değişmedi. küçüklüğümden beri senden sadece 5 dakika ayrılsam ağlardım. nereden bilebilirdim ki o seni son canlı görüşüm olduğunu ? son bakkala giderken yürüdüğünü cammdan izleyişim olduğunu ? düşünebiliyor musun 5 dakika ayrı kaldığı zaman hüngür hüngür ağlayan oğlunun, senden bunca sene ayrı kaldığı için ne kadar ağladığını ?
keşke sadece doğurmasaydın be kadın ben de eksik kalmasaydım anne deseydim sana sarılabilseydim saçlarımı halam okşamasa gözlerime eloğlu bakmasaydı. kırmasaydı kimse korusaydın beni, varlığını yüreğimde hissetsem bahar senin saçlarında koksaydı, yavrum diye sarılan kadınların kolları arasındaki herkese imrenmeseydim, tatsaydım keşke 2 bayram dışında elini öpmem karşısında yanaklarımdan öptüğünü, her zaman ve ne olursa olsun yanındayım diyen sen olsaydın keşke bilseydim anne kız arasında arkadaşlığın nasıl olduğunu ilk reglim de sana koşabilseydim, aslolanın para değil yürek olduğunu sen öğretseydin keşke. keşkelerim olmasaydın keşkeleri olan bir anne olurdum belki de ya şükrediyorum sana ki kızıma nasıl bir anne olmamayı sayende biliyorum. sen bile bir şeyler öğretmişsin bak. iyi ki varsın bende olmasan da.
"sana hiç layık olamadım biliyorum, olamam da. bir meleksin sen, bense başının belası. senin gibi olabilmeyi çok isterdim. ayak bağı olmayan, dert tasa yerine mutluluk veren bir evlat olmayı çok isterdim. ama sorumsuzun tekiyim farkındayım. uzak kalınca değerini daha iyi anlıyorum. yanında olsam da bana yine bir sebepten kızsan diye iç geçiriyorum bazen. ya da uzansam yanına hayallerimden bahsetsem akıl versen sen yine bana, geçmişinden bahsetsen o sırada.. ne bileyim işe, yanında olsam sadece... seni özledim anne, seni seviyorum."
Aylarımı düşünmekten kaçarak geçirdim..Her gözümü kapattığımda, senin öldüğün günü görmekten kaçıyordum aslında.Beynimi kemiren en kötü şey neydi biliyor musun? Bana bir daha asla gülümseyemeyecek olan bedeninin son görüntüsü..
Annem be..Çok özledim seni..Hani konuşurduk ya uzun uzun..Sen benim berbat esprilerime gülerdin..Konuşmanın sonlarına doğru ciddileşirdik..Sen günü nasihatla tamamlardın..Bense her zaman saçma bulurdum ama hep doğru çıkardı..
Şimdi sen yoksun ya..Ben dayanamıyorum ya hani..Kimseye anlatamıyorum da ağlıyorum ya bazen..Bunların tek sebebi eve geldiğimde "Hoşgelmiş benim kuzum" diyemediğindendir.Ve içimdeki en büyük boşluk bir daha duyamayacağımdandır..Şimdi farkediyorum da annem, sen varken ben çocuk olmaya fırsat bulmuşum..Senden sonra senin dediğin büyük kız oldum.Hiç olmak istemediğim kız.O kız senin yokluğun demekti, korkuyordum..Senin deyiminle 'alışmıştım sırtımı sana dayamaya'..
Ve ben, yine senin dediğine vardım.Bana beni bırakmadan iki hafta önce "Ben öldüğüm zaman keşke diyeceksin." demiştin.Yine umursamamıştım ya..Neden diyecektim ki? Sen ölmeyecektin.Yine herkesi yanıltacaktın..Ayağa kalkacaktın.Beni büyütecektin hani?.. 12 Nisan oldu da sen beni bıraktın ya..Ben o akşam büyüdüm annem.Seni son kez gözlerimin önünden götürürlerken büyüdüm.Ve sadece şunu düşünmüştüm..Keşke sen bana kızdığında sinirlenip odama gitmek yerine yanında kalıp sana sarılsaydım..
Ben yine sabahlıyorum..Aklıma geldi de annem sen olsaydın beni bu saate kadar uyanık tutmazdın..Kesin tartışırdık, ben sana sinirlenir odama gider yorulana kadar söylenirdim..Sense arkamdan gülerdin..
canım benim, hiç bir zaman söylemicem seni dünyalardan, herkesten, herşeyden hatta babamdan bile çok sevdiğimi. oysa ne zaman babamın cici kızı olsam kıskançlıktan deliye dönüyorsun değil mi?bu haline çok bayılıyorum. neden bilmem hep seni kızdırmak, ağlatmak hoşuma gidiyor. aslında sorun sen de be hacı, yani hatırlatırım, erkek kardeşim doğduğunda, annecim açıktım dediğimde,' oğlumun pipisini ye sen' demiştin. sanırım psikolojimdeki açtığın bu büyük yaranın sonuçlarını çekiyorsun. oysa şakaydı diye düşünmüştün değil mi?ne sanmıştın kahkahayla gülüceğimi mi?aslında biliyorum, beni oğlundan daha çok önemsiyorsun. ama farkında olduğumu söylemicem ki biraz daha üstüme düş.
kötümü bu yaptığım bilmiyorum. ama banane şımart beni. seviyorum seni canımın içi..
