evimin bütün camlarına sürgülü sineklik taktırdığımdan beri, çok görüşemiyoruz can cağızlarım. sanmayın ki sizleri unuttum. ara sıra camın önünden geçerken hareket de çekmesem hiç karşılaşamayacağız. ama sizleri unuttum sanmayın.
odamda varlığın hiç eksik olmuyor,
üzerine topladığın arkadaşların sinirimi hoplatıyor,
öldürmekten bıktım, üremekten yılmadın,
söyle sivri neden böyle oluyor?
kapıyı açar açmaz içeri hücum etmesine,
kapı açılmazsa anahtar deliğinden girmesine,
vızılsayarak etrafta dolaşmasına,
bizleri tedirgin sazan haline dönüştürmesine,
kanımı içtikten sonra yalpalayarak uçmasına,
pis pis kaşındırmasına,
nasıl sövesim var bir bilseniz.
bu kadar rahatsız edici bir varlığın sinekler arasında bu kadar çabuk sivrilmesine şaşmamalı.
