aldanıyor ellerim saydam yalnızlığımda
mevsimsiz bir güneşle aydınlanıyor boş kareler
kirlenen hayatlar üzerine şarkılar yazıyorum
fotoğraflarda hapsediyorum tozlu damlaları
solumda kuduran bir deniz,
dalgalarında çoğalan güz bozuğu perçemler..
sen yoksun artık, olma zaten.
kadınım olduğun geceler azalıyor şehvetimin bam telinde
ne çürüyen bir yarasın
ne de çoğalan bir yalnızlık şimdi.
hani sen gitmiştin ya
ne de güzel gitmiştin.
yollarına karanfil sepetleri dolduruyorum
kokun (da) silinsin diye...
uzun uzun açıklamalar yerine özetler yapıyorum artık.
sen uzun bir masalken içimde küçücük bir öğüt kaldın belki tek cümlelik artık; ama anlamı büyük olan...
birincisi bir daha asla kimseye güvenme. ikincisi hayatında ikinci kez evlenmen en büyük aptallıktı. üçüncüsü ikinci bir şans diye bir şey yoktur. kendine bu şansı evlilikte verdin ve sonu ihanetle bitti işte.
çok ağır bir roman gibisin, taşımak da, anlatmak da zor. kelime seçemiyorum, dağarcığım yetmiyor, sahte cennette sürgün edilmiş bir beden ile ağır ağır atıyorum adımlarımı. korkuyorum da, belki de en çok bu korkular kabuk tutmuşları kanatıyor yeniden.
sabah kalkar kalkmaz yaktığım sigara gibisin. sensiz yapamıyorum, seni düşünmeden bir an geçiremiyorum, düşüyorum seni arıyor gözlerim. dibe çökerkende, yükseklere çıkarken de elimi tutuşunu arıyorum. damarlarından akan kanı hissetmeyi arıyorum.
birisi bakınca dikkatli gözlerime, kendimi ele vermekten şikayetim. arkasında iki deste bırakmış, duvarlara çentik atan bedenimle ortak oluyorum dostların mutluluklarına. kıskanıyorum, bir gün bana da güler misin diye yeniden. zaman durmuş sanki, yerimde sayıyorum, görmezden gelemiyorum geçmişi, verdiği dersleri tekrar alıyorum yineleyerek, daha yüksek notlarla geçerek ama canımı daha çok yakarak.
acı hissetmiyorum artık aldığım yaralarda. kanım yere düşsede ben çiğneyip geçiyorum üstünden. yalnızlık vursada en derinden, ben onu bile yok sayıyorum. keşke akan her damla senin için olsa diyerek hayıflanıyorum.
yaşama artık oyun gözüyle bakıyorum, genç bir ihtiyara karşı cephe almış insanlık ordusu adeta. gargara edip tükürmek istiyorum hepsini. gün gelicek herşey ters düz olacak, sen bile inanamayacaksın yaptıklarıma.
sen neden özeldin biliyormusun, neden farklıydın. işte cevabım sana; sen benim masumiyetimi kaybettiğim anda karşıma çıktın kapı gibi durdun karşımda öyle serttin keşke çekilmeseydin karşımda dursaydın. az kalmıştı biliyor musun. az daha başarıyordun. gizli kalan masumiyetimi her merhaba deyişinde o günahsız kadını hatırlıyorum. beni kendime getir hadi elimi tut tekrar. yine eskisi gibi.
beni hatırlıyormusun?
hani bir kız vardı, seni bekleyen aylarca günlerce haftalarca...
"hatırlamıyorum seni, unuttum" dediğini duyar gibiyim.
zaten varlığımda da yokmuşum gibi davranırdın, sigaran bile benden kıymetliydi. beni hatırlarsan kendinle yüzleşeceksin ki bu seni korkutur biliyorum.
bir an için bile olsa hatırla beni olur mu?
ezginin günlüğü duyduğunda aklına ilk ben geliyim mesela ya da demli bir çay içtiğinde "o da demli içerdi" de .
ya da ne biliyim istiklale çıktığında bizden izler gör orda. yıpranmış, solmuş, eskimiş bir aşkın benden kalan izleri...
gözlerimi unutma birde sana bakan çocuk gözlerimi...
dim dik karşındayım... yalnızca ben... ne gecmişim var ceplerimde, ne de yalan dolan...
dünyaya baş kaldırabilecek kadar da güçlüyüm üstelik...
hiç olmadığım kadar masumum karşında...
hiç olmadığım kadar saf...
tüm yorgunluklarıma rağmen içimdeki ayak seslerinin peşinden gidiyorum...kayıtsız şartsız...kuralsız...beklentisiz...
içimde büyümeye mahkumsun artık... asla dökülemiyecek sözler sarfediyorum sana, hiç bilmeyeceğini bile bile...
Ruh ikizim, beden ikizim ilerde doğacak çok tatlı çok şirin kızımızın annesi, seni ve senin dünyanı sosyal konumunu aileni ve sana dair her şeyi yaşamaktan inanılmaz bir haz duyuyorum, keyif alıyorum ne olur ben o ipi tutarken sen de kendini aşağı itmek için kayalara ayaklarını bastırma, bırak seni bana yukarıya ruh ikizinin yanına o sıcak ve çok haz duyduğun güven çemberi korkulardan uzak koynuma çekeyim, doyasıya bıkmadan yaşayalım birbirimizi. seni çok özledim, bağdaş kurup yatağımızda tütsü eşliğinde loş ışıkta şarap içip sohbet etmeyi çok özledim bana kahve yapıp karşılıklı içmeyi çok özledim aslında seni çok özledim be aşkım hem de çok.
hani gittinya;
Her akşam yattığımda ''çık git artık'' diye yalvarıyorum anlamsız güçlere. Ama gözümü yumduğumda sabah kalktığımda herşey tekrar başa sarıyor. Ne yediğimden tad alıyorum, ne içtiğindem tad alıyorum. Günüm berbat oluyor. Düşünüyorum, sağlığım yerinde diye, ailemin yanındayım diye.. Ama sen olmayınca herşey anlamsız kalıyor sanki. Başa saran günlerde dalıp dalıp gidiyorum arasıra. Mutsuzluk alıyor bedenenimi.
''lütfen git, canım acıyor'' diyorum ancak, olmuyor.. Kimi görsem aklıma geliyor.. Dinlediğim şarkıda, yazdığım yazıda, yediğimde, içtiğimde herşeyde seni hatırlatan birşeyler çıkıyor karşıma. Bazen diyorum kendi kendime ''benim için böylesi daha hayırlıdır'' diye ama kendimce ettiğim laflarda anlamsız kalıyor. tarifsiz birşey..
Akşam olunca yine eskiler geliyor aklıma.. gülüşün, bakışın.. ve giderken söylediğin sözler.. Ozaman gece sabahı bulmuş oluyor.. Bu düşüncelerle insan uyuyamıyor. Düşünceler beynimi yiyip bitiriyor. Sabah oluyor ve düşünmekten yorulup uyuyorum.. Birbirini tekrar eden rutin günler..
ha şimdi bana sorsalar ''onu tekrar istermisin'' diye, cevabım ''hayır'' olur.. böyle kal, böyle sevdim seni..
ve
sana neden yüzümü göstermiyorum biliyormusun;
siliyorum seni görünce herşeyi, unutuyorum bütün yaşananları, tekrar gelirim kapına diye korkuyorum.. sen gelipte yanıma bana sevdiğini söylersen ne yaparım ben? inanırım sevdiğim inanırm.. yalan söylediğini bile bile inanırım sana.. öyle sevmiştim işte ben seni, yalansız!
sus lütfen, birşey söyleme.. inanırım. az da olsa sevdiysen, sus..
yanlış bir zamanda yanlış bir hisse doğru yelken açtım. hiç olmayacağını bile bile gidiyorum sana doğru... ne hissettiğimi bilmeden! sadece sana doğru yürüyorum...nedensiz, sorgusuz sualsiz...sadece yaşamak isterken seni, ikilemlerimin içinde boğuluyorum... bir yanım deli gibi koşmak isterken sana, diğer yanım tümsekler kazıyor senin yollarına... gerekliliklerin içine gömülmek istemiyorum... çelişkilerimi yenmek istiyorum... ve bu savaşım o kadar ağır gidiyor ki... o kadar çetin ki...
sen hiç birşeyden habersiz... ben kendi içimde seninle savaşıyorum...!
içimde yılgın rüzgarların ayak sesleri...
ve ben ayak seslerine kayıtsız kalamıyorum...
sen aşklardan yorgun... ben aşka aç ...
sonunu görmek hiç de güç değil...
ve ben ...
seçtim yolumu...
senden, içimdeki ayak seslerinden kaçmayı seçtim...
seni mahvetmemek için...
hoşçakal rüzgar...
hoşçakal...
bu yazıyı sana yazdım nutella..ben hayatımda hiçbir şeye bu kadar bağlanmadım..bağlanma sorunumun ebesini belledin ama buna dur demenin vakti geldi artık. en fazla 2 gün dayanabilen bir nutella kavanozu koleksiyonu yapmaya hiç de meraklı değilim. hiç gereği yokken kan şekerimi çıkartıp, hormonal dengemi bozmayacağım. tutkularımın esiri olmayacağım bu sefer haberin olsun.**
ben bu yazıyı,sana ve senin gibi metrobüs tırıklarına yazdım.
Arkamda kıpır kıpır kıpırdadığın için, kızcağız rahatsız olur dur bi kıçımı döneyim demediğin için, camdaki yansımanda yüzündeki o abalak ifaden için ben bu yazıyı sana ve senin gibilere yazdım.
Sallandırıcaksın bir metrobüs durağında böylelerini efendim.
gene ayakta işemeye çalışıyorsun... bunu yapmana gerek olmadığını daha ne kadar anlatmam gerekecek sana bilmiyorum ama biraz daha vaktim var gibi, ısrarım da canından bezdirecek türden bilirsin. 5 yıldır, yılmadan ve yorulmadan yapabiliyorsam bunu; 50 sene daha yapabilirim demektir. ki bundan şüphen olmasın...
güçlü görünmek, bu kadar önemli mi senin için? daha doğru tabirle neden bunu bir güç gösterisi olarak algılıyorsun? gücünü ölçmek için bir kıstas olarak alıyorsun bunu farkındayım... ama emin ol, bu benim gücümü kanıtlama yöntemim. sen zarifliğini, delici bakışlarını kullanabilir durumdayken bu gereksiz yorgunluğunun mantığı yok. konuşmaya bile ihtiyacın yok aslına bakarsan... zira konuşmaya başladığında gardın düştüğü için nakavt olman an meselesi. oysa suskunluğun, itiraflarıma tabi birer hayat kırıntıları.
aşkın, bir savaş olduğu aşikar. o halde bir film repliği aklımda "biz erkekler kan ile doğar, kan ile ölürüz." diyordu colin farrell hani. hal böyle olunca bakışlarınla öldür beni ama ayakta işemek benim şovum. ve tüm bunların üzerine; zihninin, okunabilecek bir taraflarına yaz üstadın kaleminden, dilime nüfuz edenleri "seviyorum seni, çıldırasıya..."
Bin cümle düşer içine, bin dert dizilir yüreğine...
Bin dert bir ses etmez. Susarsın yine...
Son gidiş gibi, hiç gelmemiş gibi, hiç olmamış gibi, "hiç" olmuş gibi...
Susarsın...
Yanarsın bazen, yakarsın belki...
Gizlenirsin, gizlersin içine açılan yarayı.
"Yara yardansa amenna" dersin.
Açtığı yarayı bile seversin.
sen;yaşanmışlıklarıma geç gelen,yaşayamadıklarımdan erken giden ve sonuna nokta koymayı başaramadığım hikayemsin.yanımda olacak kadar benim,benden gidecek kadar başkasınınsın.garip bir çekimle sana geliyorum her seferinde.tutamadığım yeminimsin yemin ederim.ne kadar söz versemde kendime bir daha görmeyeceğim onu diye,tüm sözlerimin unutulma sebebisin...farkına varamasanda bu gerçeğin;gözlerimin baktığı her yerde seni görebileceğim kadar benimlesin,yanımdasın...seninle yaşayamadığım herşeye duyduğum özlem kadar özlediğim ve yaşanmışlıklarımın hepsini unutturabilecek tek gerçeksin.işte bu yüzden sen benim yarım kalan hikayemsin...
