evet kendim sana söylemek istediğim bişey var ki, o da emre aydını kötüleme, futbol severlere laf söyleme, kapalılarla ilgili yorum yapma ki mutlu ol bu sözlükte... anarşik mi olucan benim başıma sevgili kendim...
toprak kokuyor artık severek gülümseten tüm duygular. can acıtan şarkıların bahanesi kalmadı. sessizce çekip gitmelerin adı yok, sebebi de yok kendinden menkul vuslat düşlemelerinin. ve havaya atılan bozuk paraların dik gelme olasılığı artık daha yüksek.
maskelerim var benim, hepsi yüzüme büyük gelen, içinde kaybolduğum.
sen hep anladığını sandın beni, ama hep kendini kandırıldın hep yıprandın.
önemli biri olacam diyordum hatırladın mı, inanması güçtü, zaten belki inanmadın bile.
mutluyum sandın, evet gülüyordum yüzüne, hayat toz pembeydi.
yine inanmıştın, ağlıyordum oysaki. tahmin edmeyeceğin kadar hem de, içime aktı gözyaşlarım.
derin ve sessiz boşlukta kayboldu.
hatırlıyor musun o günü, hava çok soğuktu, üşüyorduk ama umudumuz vardı, o ısıtıyordu bizi.
sanki tüm kötülüklerden korunuyorduk. mutluydun, belki sen de beni kandırıyordun.
ama sen bu yazdıklarımı ciddiye alma belki maskemi çıkarmamışımdır.
senin hesabına nedir kalan ? biliyorum avunmayla yitirilen zaman. serseriliğin sonsuz pervasızlığında harcadın, beş para etmez ve kokuşmuş bir yürekte sevgini. değer mi aradın? verdin mi peki kendine layıkın olanını ? senki ahu gözlü ceylan. dillere destan dilber.
şimdi karşıma geçmiş, bazen içimde yiyorsun beynimi. sersem! bende değil hesabın. git al geç kalmış, aptalca küçümsediğin hakkını. sana mübah, haram ne deme. sen gözü karasın, deli poyraz belki tipi. yaparsın git al senin olanı. bana ağlama, beni yorma, etimi, kemiğimi, kanımı, ruhumu rahat bırak. git al senin olanı.mahşere bırakırsan pişman olursun. ahdet! ama, vefayı kendinden bile bekleme.
kalitesiz bir uyku uyudum hafta boyu ve o yüzden hep uykum vardı okula giderken de... eski eşler el birliği etmişçesine rüyama girdiler, bilinç altı mı hortladı ne? oysa rüyalarım da bile vakit kaybetmeye değmeyecek adamlar onlar.* çünkü tecrübelerini bırakıp gittiler miyadları doldu çoktan bu rahatsız ediş niye?
benim size verecek hiçbir şeyim kalmadı. hele sonuncusu... sana hiçbir şeyim kalmadı. çünkü beni bile alıp gittin ve ben; yeni bir ben yaratmak zorunda kaldım yine kendimden. bu beni de paylaşmaya hiç niyetim yok artık başka bir erkekle; hele senle hiç!
çektiğin acının tek bir ilacı var o da 'zaman' diyenlere aldanmaya çalışıyor ama başaramıyorsun.
dinle onları. ağlamak kimseyi geri getirmiyor. heleki dünya değiştirenleri.
anılarına sıkı sıkıya sarıl.
neden o diye sormayı bıraktığın gün (eğer öyle bir gün gelirse şayet) o zaman belki biraz eski sen olabileceksin.
bu yeni seni, kimse sevmedi. benimsemedi. kendinde dahil kimseyi düşünemiyorsun bu ara.
ama ne dedi herkes sana 'zaman!'
tamam
akşam erken yatarak bi yere varamazsın! yüzleşmekten kaçmıyorsun tamam da üstesinden de gelemiyorsun, bunun adı çaresizlik, kahretsin ! elinde değil tamam haydi yeni telkinler bekliyorum senden beni oyalama ikna et artık gözünü seveyim.
9 saat sonra sınavım var ama çalışmaya başlamadım henüz, fenerbahçe de kazandı ama... neyse bugün aradı ya beni maçtan önce sesini duydum, keyiflendim,eminim senin de keyfin yerine geldi...
bilmiyorum ne olacak bu halimiz, çünkü iki farklı adamı oynuyoruz sürekli, zaman zaman dünyaya siktiri çeken, evine kapanan adam oluyoruz, bazen de ortam insanı olup evde unutulmuş eşyalardan müze kurmanın ****** hayalini kuruyoruz...
ben bunları söylerken hangi adam oluyorum bilmiyorum, tahmin de edemiyorum, ama borsaya endeksli tavırlarımız benim canımı sıkıyor artık, bir yerde uzlaşsak, bir karar versek artık, şu ikilemden kurtulsak...
herşeyi abartmak zorunda mısın susam?
geç kalmayı abartmak zorunda mısın mesela
arkadaşının ufak bir dileğini,
ya yüksek sesle kitap okuyan adamın durumunu
peki ya bugün girdiğin sınavın sonucunu,
sözlükte geçirdiğin zamanı,
sinirini,
mutluluğunu,
hüznünü
herşeyi ama herşeyi abartmak zorunda mısın?
kendi kendini bu kadar yıpratmak zorunda mısın?
kendine moral verirken bile
saçmalamak konusunda bu kadar abartmak zorunda mısın?
ve kendine inanmayı abartmak zorunda mısın?
amacın ne ?
gördüğün ve bildiğin şeyler var
gün gibi, güneş gibi ortada olan şeyler
düşündüklerin doğru değil
hayal kurarken bile bu kadar abartmak zorunda mısın?
bir entry de bile,
kendini kendine anlatırken bile,
bu kadar abartmak zorunda mısın susam?
bak yine saçmaladın
yine abarttın
neden hep gereğinden fazla herşey
bilmiyorum
öğret
bilmiyorum..
yaşamın kozmik bir şaka olduğunun farkına var. sana yol gösteren basit ilkelerin olsun. peşin hükümlü olma. çok dinle, az konuş ama dinlet kendini. başkalarına mümkün olduğunuca az zarar ver. gerçek arkadaşların için her türlü fedakarlığı yap, kendinden sorumlu ol ve başkalarından hiçbir şey isteme. dün üzerinde fazla düşünme, yarın için endişelenme, şu anı yaşa ve dünya sana sadece kör talih ve kaosmuş gibi göründüğünde bile, varlığının bir anlamı olduğuna inan. yaşam, suratının ortasına bir balyoz darbesi indirdiğinde bile balyoza çikolatalı pastaymış gibi davranmak için elinden geleni yap. ve son olarak; yakalayabildiğin hiç bir eğlenceyi kaçırma.
sanıyorsun ki doğru şeyler yaparsan her şey doğru olacak ve acayip mutlu olacaksın.
hayır canım, öyle olmayacak işte; ne yaşaman gerekiyorsa onu yaşacaksın. öptüm seni.
kim kaldırdı sabahın bu saatinde yatağımdan
hangi şarkı aklıma geldi
yorgun insanların kısa geceleri işte.
aklıma geldi bak, sen olsan şimdi sevişirdik
ne kadar uzaktasın...
tam sigarayı bırakacak zamanmış
çay demleyeyim bari...
kasetlerimi buldum geçen gün
kasetten birşeyler dinlemeyeli uzun zaman oldu
hemen onları kurtarmak için bilgisayarımın ruhsuz mp3 çöplüğüne aktardım
tadı mı yok eskisi gibi müzik dinlemenin yoksa şarkılarmı tatsız
30 a yaklaştık ya geçmiş özlemleri ortaya çıkmaya başladı
özlem mi güzelleştiriyor o günleri
yoksa güzelmiydi eskimiş günlerimiz bilmiyorum.
neyi farkettim, kendimle konuşuyorum ve çoğul hitap cümleleri kullanıyorum
belli ki birileri okurken özdeşlik kursun istiyorum
tabi içinde kendi şizofren hayatımızın kalıntılarıda yok değil
olsun kendi kendimin sanrısı olmak bilinçaltımın sanrılarıyla uğraşmaktan daha kolay
en azından kendimi daha iyi tanıyorum bilinçaltıma göre.
abuk mu akşamın bu vaktinde bunları düşünmek
yorgun insanların depresif halleri işte..
uzun zamandır mistik coşkuları biriktire biriktire gerçekliğin dışında umutlara sahip olduğumu ,anlık hazları hep sonraya erteleyerek, geleceği beklentiler yumağı haline getirdiğim gerçeğiyle şimdinin gerçekliği arasında boğuşuyorum. biriktirmekten , üretmekten ve paylaşmaktan yana tavır koymak gerekirken tüketmenin çoşkusuyla (çoğu zaman da müdahale etmenin gerekliliğini bilinçli yada bilinçsiz gözardı ederek) ilişkilerimizi hapishaneye çevirmekte usta olduğumuzu bir kez daha kanıtladık. geçmiş yaşamlara bir alıntı olarak kurduğumuz hislerin güzel bir kandırmacayla kendimizi avuttuğumuz bir oyuna dönüşmesi, ego tatmininin güncelliğimizi belirlemeye baslaması, bir parçamızı daha kaybettirerek gösterecekti eksikligini. üzülmek yerine direnmenin daha gerekli olduğu yeni bilincimiz olmalı.
yaşananları inkar etmektense, pişman değilim demek herşeye rağmen yabancılaşmadığımızın bir göstergesi olsa gerek..
bir yanın aşka inanırken,
hala şehvetin kol gezdiği yalan rüzgarına kapılma.
aşkı hissedebileceğin yürekleri yanlış yerde arama,
ararsan da hayal kırıklığı yaşama.
zira şehvet aşk değildir asla.
