yarın yine aynı ritüel. yine kalk ve git , git ve bekle. ve yine gelmesin. günlerce haftalarca aylarca böyle belki yıllarca bekledin. ama o sana hiç gelmedi. gelmeyeceği aklından geçti. kötü bir düşünceydi hemen gitti. sonra yine elin boş gözyaşlarını silmedin mi? ve sonra yeniden gitmedin mi? oraya tekrar tekrar gitmedin mi? görmedin mi yokluğunu?
şimdi burda oturmuş kendi kendine bunları anlatıyorsun. çünkü sen bir aptalsın. bir hata ikiden fazla yapılmaz ki.. her seferinde ağlamaktan, harap olmaktan başka bir şey olmuyor. o sana geri dönmüyor. senin üzülmenle ilgilenmiyor bile.. o hayatına kaldığı yerden devam ederken sen ne diye asosyal olup hastalık hastası, saplantılı zorlanımla kişilik bozukluğu içinde kafayı yiyesin? neden kalkıp kendine gelmek için ilk adımı atmıyorsun ira? çünkü sen bir aptalsın. yine aynı şeyi yapacaksın. bunu biliyorsun. ama senin zararına.. onlara bir şey olduğu yok. acıyı çeken sensin.koyver gitsin. bağlanma, gerektiğinden fazla güvenme, sevme.. neden hala anlamıyorsun; hiçbir şey hayal ettiğin gibi olmaz.
-bak kendim akıllı ol, rahat dur yoksa senin ağzına sıçarım. millete bulaşıp durma herkesle dalga geçme!
-sana ne len? sik kafalı japon askeri sen işine bak. senlede taşak geçiyom var mı itirazın nöronları iltihaplanmış algıdan yoksun ipne.
-gelirsem sikerim bak, akıllı ol.
-zaten sen bensin, salak. nasıl yapcan çok merak ettim. heheheeee hadi yapsana.
-tamam ulen sen kaşındın.
-napıyon lan sen?
-siki sana doğru kıvırıyom, sokacam şimdi götüne.
-yapma len o seninde götün, manyakmısın oğlum? kıracan şimdi malı, salak herif.
-olsun, işin ucunda seni sikmek varsa kendimide sikerim amuğa goyum.
-hiiiii, boku yedik herif tozuttu valla
-hah, dur şimdi sen sokamda gör ebenin amını, amcık hoşafı seni.....
-ahhhhhhhh, ben dedim kıracan diye salak.
-hadi doktora gideliiiiiiim, ühühüüüüüüüü ühüüüüü
-ağlama lan salak, hadi düş önüme...
eşek sidiğindeki saman tanesinin üzerinde ilerleyen sinek gibi kendini kaptan ı derya sanma, elbet bir yerlerde okyanuslar var ve sen oradaki bir damlada saklısın. hadi şimdi sakin ol. ve düşün.
oh be... aylar sonra ne istediğine karar verip, kendine bi plan yapıp, özüne döndüğüne sevindim... evet kızım! işte sen busun... olman gerekn yerde, olman gereken kişiyle birlikte, olman gereken insansın.
bak işte artık yüzün gülüyo. evet o zamanlar da gülüyordun ama bu başka... bak gözlerin daha güzel artık... saçlarının bu halini de sevmiş olmalısın ki sabah şekil vermeye çalışırken hiç oflamadın.. ne giycem diye saatlerce ikilemde kalmadın.. işine erken geldin, erken başladın çalışmaya ve müşterilerin de, müdürlerin de bugün ayrı bir sevdiler seni...
artık yüzün güzel geliyor bak sana. bu sabah aynada gördüğünde şaşırmıştın değil mi, bu benmiyim yahu diye... evet tatlım, o sensin...
yeniden aramıza hoşgeldin...
bir sigara yaktım, başımı duvara yasladım ve süzülen dumanı takip ediyor gözlerim. aspiratörün lambalarından gelen ışıkla aydınlanıyor mutfak. ve geriden bir nothing else matters melodisi...
anneme dedim bugün " lütfen ölürsem bu müziği istiyorum cenaze törenimde. " dedi ki: " sen gavur musun? "
hiç gülesim yoktu. ama çok güldüm... hadi sigaranı içmeye devam et. yoksa bitecek...
kime neyi kabul ettirmeye çalışıyorsun diye sordum kendime. neden bu uğraş? sen kabullendin mi, tamam işte... daha ne sıkıntı yapıyorsun kendine. aşağılamaya gerek duymadan önemsememeyi öğrendim...
uykum var. hem de çok.. gözlerim kapanıyor. aklımda bildiğim bi şarkının ilk notaları, ilk mısraları.. hayaller, anılar gözlerimin önünden geçiyor. mutlu olduğum, üzüldüğüm, ağladığım, gülmekten yerlere yattığım.. oradasın işte. hayal ettiğin yerde. yüzünde bir gülümseme, ağzın kulaklarına varmış.. mutlusun..
sonra gözlerimi açıyorum. gördüklerim, o masalsı güzellik, bir seffaf perdenin arkasında geride kalıyor. bir gün daha geçmiş. bir gün daha, yaşananlar kitabına bir sayfa daha eklemişim. geride kaç sayfam kalmış bilmiyorum. ve, korkuyorum.
ben bu yazıyı kendime yazıyorum..
beni bilmeyen tanımayan binlerce yazara yazıyorum.. sevdiğime yazıyorum..
bu nedir abi bıktım sıkıldım bu hayattan a.q.tribe bağladım. sevdiğimle şuanda yıl dönümüzü kutlamamız gerekirken adam en alasından arkadaşlarıyla doğum günü kutluyorsa ben neyim? ben bu hayatı boku bokuna yaşayıp boku bokuna seviliyorsam ben kimim? ilgi sevgi görmüyorsam bunu başaramayan bir 'sevdiğim' varsa ben ne yapmalıyım abi? gitsem acı çekicem çünkü hayatım boyunca sevdiğim tek erkek o. gitmesemde acı çekiyorum. ama anlayan nerde. herkes kendini düşünürken bu hayatta neden bi ben kendimi düşünemiyorum. neden?? susuyorum ve vur kadehi ustam diyorum.. daha ne denir ki..
bugüne kadar yazılabilecek en anlamlı yazıdır insanın kendine yazdığı yazı. her şeyi ama her şeyi bilerek, hissederek yansıtır. sevgiliye, aileye, arkadaşa olduğundan çok daha fazla yakınlık kokar satırlar. çünkü satırlarda kendini bulur insan. satırlarda geçmişini.
sen evet evet sen. şu klavyeden yazı yazan mal, sana sesleniyorum bak şimdi;
biraz kendine güven.
biraz romantik ol, cilveli ol.
yontulmamış kalas gibi olma.
seviyosan git açık açık söyle.
platonik takıldıkça daha salakça hareketler yapmaya başlıyosun çünkü. mesela buraya bu yazıyı yazmak gibi. ama yok ya bu yazıyı silme. isteyen basar eksiyi.çokta umrumda sanki. öpüldün anacım..
her şeyi bildiğini düşünüyorsun ya sen.. yani hani hallettim ben her meseleyi diyorsun ya.. kariyer basamaklarını emin adımlarla çıkıyor, her adımda inceden bir rüzgar estiriyorsun ya. bi bok değilsin sen. taşların, süslerin, püslerin, boyların en tiz tonda ki kahkahaların arkasına saklanıyorsun. kırmızı şarapta ki aksini aslında yalnız sen görüyorsun.. ve her seferinde kimseyle değil sadece kendinle hesaplaşıyorsun. her düştüğümde kalktım diyorsun oysa yüreğinin onlarca parçası hala yerde yatıyor. yine boyanıyor, yine bir kahkaha atıyorsun. çektiğin sigaraları ciğerine dahil etmiyor, sanki ciğerinden veriyorsun. anlattığın her hikayenin sende ki yarasını sadece sen biliyor, o hayran ifadelerin bedelinin gecelerce ağlamak olduğunu yastığında sır gibi saklıyorsun. hatun sen hiç birşey değilsin. kestiğin ahkamlar, çok bilmiş sözleri yalan sen hala kavga ederken mazi ile bu günün yarın mazi olduğunu kaçırıyorsun defalarca. o kadar çok tüketiyorsun ki kendini ve dik durma adına, o kadar gömüyorsun ki içine; bakırkoy de sadece çekilmiş bir araba seni cadde ortasında hıçkıra hıçkıra ağlatabiliyor.en aciz sen oluyorsun dev endamının altında. etrafındakiler anlamazken neye ağladığını, sen koca bir mazi ile boğuştuğunu biliyor ve bu mazi ile boğuştuğun için kendinden yeniden yeniden nefret ediyorsun. yorgunsun.. hem de çok.. ama durmaya da korkuyorsun. sanki dursan herşey seni içine çekecek ve bir daha çıkamayacaksın. beynin bulanıyor. gecelere sabahlara kadar çalışıyorsun. renklere gömülüyor, renklerde kendine yeni bir dunya kuruyorsun. bu sefer ruyaların rahat bırakmıyor seni; ve yine geçmişle başlıyor kavgan. hepsi, hep senin yuzunden, mazi diyorsun. onu aldın benden. ruyanda bile rahat yok. uykun bile huzursuz. ölümden bir kez daha korkuyorsun, en buyuk uykunun o olduğunu bilerek. o, orada yaşadıkça sen asla bu gunu yaşayamayacaksın ve biliyorsun ki herşeye ama herşeye hep geç kalacaksın. tıpkı bugune geç kalmak gibi. ve öğrenemedikçe mazinin ne demek olduğunu bugun hep gelecek olmaya devam edecek senin için.
bak yine yalnızsın. yine aramadı. yine beklemedesin. boşver diyorsun ama boşverdiğin yok. aklın hala olnda. ama onun aklı kimbilir nerde. unut artık onu. o bitirmiş kafasında seni. ama unutmak ne mümkün.
artık kafamı işletemediğime inanıyorum. yeniden kalbimin kırılmasını bekliyorum. yeniden aynı davranışla karşılaşıp yeniden aynı acıyı çekeceğimi düşünüyorum. düşünüyorum ama buna karşı önlem olarak yaptığım hiçbir şey yok. hala en ufak bir ilgisinden mutlu oluyorum, beni aradığında ekstra bir şey yapmış gibi tavanlara sıçrıyorum. ben neden içten pazarlıklı, entrikacı biri olamadım? oysa benimle aynı cinsiyette olan birçok kişi böyle. bense hala özü sözü bir, doğru köyün kavalcısını oynuyorum.
sabahın ilk ışıklarında uyanan bir göz belki hiç uyanmak istemiyordu belki hep kapalı durmak istiyordu belki de her bir sonun ardından azimlenmek her bir başlangış için sonları bile vermek istiyordu pek bir nafile artık karanlık çökmüş dört bir yana uyanamıyordu artık o göz. dönüşü olmaz artık bu yolun bir bir giden günler dünde kalmaz artık, düne bırakıcak hiçbir şey yaşanmadı bu gün
bir gece ansızın yakmak geldi içimden biryerleri, aslında neyi yakacağımı bilmeden çıktım sıcacık yatağımdan. uçuşan yapraklar değildi yürüdüğüm yollarda, fikirlerim, düşüncelerim hatta planlarım saçılıyordu kaldırımlara ben adım attıkça. aslında dönüşü olmayan bir yola atıyormuşum o adımları, çok geç anladım. anlayınca da çok üzüldüm ama ağlamadım. ben ağlamadıkça güçlü sandılar beni, güçlü sanıp saldırdılar ağlatabilme ümidiyle. başardılarmı?... cevap veriyorum; evet!. evet ağladım defalarca. kimse görmedi ağladığımı. kimse göremedi içime akıttığım göz yazlarımı. görende amlamadı neden ağladığımı o ayrı. ben ise hiç bir zaman anlatamadım neden ağladığımı... ağlamakla meşguldüm...
çok istedim başımı bulutlara kaldırıp derin bir nefes almayı, olmadı... başımı her kaldırdığımda başım döndü... sarsıldım... yaslanacak, tutunacak bir şey aradım... bana yakın olan... bulamadım... kimse yakın olamadı bana kendine kıyasla. bulutlar bile yanlız bırakıp kaçtı.
yanlız yürümeye devam ettim ben, en kalabalık caddelerde, kimsenin umurunda olmadan. ayağıma basanlar bile özür dilemedi. sonra 'birgün!!' dedim içimden... bir gün ayağıma basanın kuyruğuna basarım elbet dedim. daha 'sonra' olmadan vazgeçtim. güçsüzdüm hala, güçsüzlüğüm hala en baskın özelliğimmiş o zaman anladım. Kendimi tanıdığımda, değişemeyeceğimi öğrendiğimde anladım, tam da etrafımdakilere ' değiş... değiş..!' derken ben.
elimde tek bir kibrit çöpü ile çıktım bu yola... bir yerleri yakam ümidi ile. elimde kibritim yürürken yakacağım yere doğru, nice nice şeyleri yıkıp mahvetmişim. şimdi elimde farklı bir kibrit çöpü geri dönüyorum soğumuş yatağıma koca bir enkazın arasından. en son geçtiğimde böyle değildi buralar... böyle bırakmadım ben buraları... evet ben yaptım ama ben bırakmadım.
ve bir özür dileyeceğim yanımda kalamayanlardan, bırakıp kaçtıklarımdan. hepsini bulup tek tek 'üzgünüm' diyeceğim gözlerimle... bir yandan da hayatım boyunca o gün gelmesin diye bugünden geçip yarını yaşayacağım. takvimim hep yarını gösterecek... senelerce geri kalmış olsada.
elimde kibritim geri dönüyorum geçmişime, kendi geleceğimi yakma pahasına.
