sıvazla sırtımı ve iyi bir seyir sun bana tavandan,
Artık sadece ikimiziz başbaşa olan
sadık, dürüst, sevgili dostum.
Ört göz yaşlarımı kapkara yorganınla
Ört ki görmesin akıtanlar
Ört ki sevinmesin
Gözpınarından akanla beslenilmediğini bilmeyen yavşaklar.
Ey gece.
Derdim dersin olsun.
Sırlarım sende kalsın.
Ağırlığını ver bana.
Gündüzler senin olsun.
Kendin kal bana.
Ne göreyim, ne görüneyim.
Verin karanlıkları bana.
Hiçbirşey olmak varya hani
Kimsenin seni önemsememesi
Vasat bir koltuk takımısın mesela
Ya da bakkalın bile ırgalamadığı bir gaz tenekesi
Önemli olan kimsenin seni önemsememesi
Adın hiçbirşey, soyadın önemsiz
Yazları ince kışları kalın bir giysi
Baharda giydiğinin hiç önemi yok
Hava serinse kalın, değilse ince
Ama o kalınla ince yazın ve kışın giydiğin
Ayrıca bir masrafa gerek yok
Uykuların muntazam
Uyanışların normal
Yiyeceğin senin için farketmez
Giyeceğin de öyleydi
Yazın da kışın da
Hiçbirşey olmayı başarabildinse
iyicene önemsizsen
Sen var ya sen
Sen yırtmışsın arkadaş!..
üzülüyorum. belki de gereğinden fazla abartıyorum bilmiyorum. bu şekilde olmasını istemiyordum. bunu başında hiç hesap etmemiştim. yakın zamanda beni huzursuz eden bir sürü şey konusunda hiç de haksız olmadığımı çıkardı ortaya şimdi yaşadıklarım. şimdi yine canım yanıyor. ama belli etmemek için deli gibi çırpıniyorum. her şeyin normal olduğunu hissettirmeye çalışıyorum herkese. yoruluyorum. neden hep ben hesap ediyorum geçen ve geriye dönmeyecek olan şeyleri. neden ben üzülüyorum? böyle olacağını hissetmeye başlamıştım kısa zaman önce dedim. ama gerçek buzdağı gibi uzakta gözükürken ona çarpmadan geçme umudu her zaman vardır. şimdi buzdağı hemen önümde. ve ben yaşadıklarımı, hayatımda değişecek şeyleri kabul edemiyorum. bir türlü sindiremiyorum. bana acı veren düşünceleri yok etmeye çalışıyorum, yüzümün düştüğünü hissettikce hepsini savusturuyorum ve rolümü en iyi şekilde yapmaya çalışıyorum. her zamanki gibi engel olmadığım, degistiremedigim şeylere boyun egiyorum. hayat bu konuda iyi terbiye etti beni. ona baş kaldiramayacagimi biliyorum. ipleri yine onun eline veriyorum.
10 dakikada geçmeyen yalnızlıklar büyümenin işaretidir. Bir de yoluna muz kabuğu atanlar. Çekip giden sevgililer mi? işte onlar yıllar önce, henüz büyümemişken bile çekip gittiler.
O arka masadaki insanları izlerken, ben bardağımdaki biranın köpüğünün Afrika'ya ne kadar çok benzediğini düşünüyordum. O kadar benziyorduk birbirimize.
