elektrikli süpürge sesi dinleyip rahmindeki o huzuru hala tadabiliyorum anneciğim anlatılamaz bir haz, duygu bu. tanrıyı anlamak gibi; kendinden, canından bir parça...
annem olabilirsin ama yeter be aşkım bu kadar da eleştirme artık beni.
tamam komşunun kızı daha iyi yemek yapıyor,
tamam benden bir halt olmaz,
tamam abimde ablamda seni bu kadar üzmedi,
tamam en hayırsız evladın benim.
ayrıca evet haftasonları ananeme gitmek zorunda olmaktan nefret ediyorum çünkü yemekleri iğrenç,
evet yan komşu ismet abladan nefret ediyorum, ismet diye abla mı olur?
evet elektrik faturasını odemeyi unuttum yonetici muhtemelen yarın arayacaktır,
ayrıca evet bebeğim eve her gün geç donüyorum, ve her seferinde bunu sana soylüyorum.
anne, 4.000 liralık seneti bulamıyorum. çekmecelerimi toplamamanı beş bin defa söylememe rağmen toplamışsın ve şuan senin düzen tertip anlayışın yüzünden tam 4.000 liradan oluyorum. kafayı yemek üzereyim. anne ne yaptın sen? neyi çöp sanıp attığının farkında mısın acaba? attın mı ki acaba gerçekten? anneeeaaaaağğğ..!!! hayır, yapamazsın bana bunu.
annem canım herşeyim benim. beni ömrüm boyunca yalnız bırakmayacaksın biliyorum.hayatımdaki herşeyden önemlisin ve değerlisin annem çok seviyorum seni.
özledim seni şimdi uzaktasın biliyor musun çok zormuş be anacım. artislik yapardım hep sana ben tek başıma da yaşarım diye, olmuyor be anacım çok özlüyorum sizi. senin olum geç kalma demeni bile özledim, neredesin olum, sen ne yapıyon bu saate kadar demeni, keşke hep yanımda olsan hep desen. valla biliyorum artık sadece bayramda göreceğim seni her gün doya doya sarılıp annem diyemeyeceğim sana. o evden çıktığımda söylediğim son söz var ya hani, o hep aklımın bir köşesinde kalacak. **
2 sene oldu. anne adının geçtiği cümlelere tahammül edemiyorum. konuyu değiştiriyorum. hala şoktayım anlayacağın. diyodum ya bende ölürüm diye. öldüm sanırım.
annem, yemek yiyorum ben, alt tarafı kansızlık çıktı ki bunu zaten biliyorduk.yeni olan bir şey değil.lütfen 3 öğün arayıp yediklerimi saymamı bekleme benden kuşum.evet pekmez var evde biliyorum, evet üzüm kurusu da iyi gelir hem de zihin açar bunu da biliyorum.evet ilaçları doktor yazdıysa bir bildiği vardır kullanmam lazım bunu da biliyorum ama tatları iğrenç ve çok kötü kokuyorlar bunu sen de biliyorsun.şimdi ben sana bir sürü yemek ismi saydığımda mutlu oluyorsun ya sen bir de, benim yanaklarını mıncırıp öpesim geliyor annem, ne olacak böyle ha?seni dünyadaki her şeyden çok seviyorum meleğim.iyi ki annemsin benim.
Bir yazı değil aslında, aylar önce gördüğüm bir rüya sadece ama etkisinde kalmıştım saat 04:10 civarında uyandım kalkıp rüyamın bana hissettirdiklerini yazdım yazmazsam unutacaktım. bi kaç gün süren sessizliğimin ardından annemin buz gibi ellerimi tutarak "neyin var yavrum" dediğinde gözlerimden bi damla düşmesine sebep olan rüyaydı... Sonrasında yine konuşamadım sonra bilgisayarımdan yazdığım rüyamı açıp sessizce bir köşeye oturdum yine, annem okudu ağlayarak bana baktı donuk,kilitlenmiş ifadem vardı. canım annem bana sımsıkı sarıldı ve ağladı.
Dün Gece Rüyam da yine ölüyordum..
çekip gidiyordum bu sahte yalan dünyadan.. Annem üzülmesin diye düşündüm belki de minik masum bebeği vardı annemin kucağında.. ona ben isim vermek istiyordum.. Ama ulaşamıyordum.. Belki de her şeyde olduğu gibi uzaktım ona da.. ben giderken o geliyordu benim yerime..
Yıllarca süren bi uykudan uyanmıştım sadece dün gibi hissetsem de.. ölecektim biliyordum ama kimse bana söyleyemiyordu.. herşey olağanmış gibi davranıyorlardı.. Ömrümün son basamaklarını çıkıyordum genç ve yorgun adımlarımla.. taşıyabileceğimden fazlası var omuzlarımda, bu kadarı ağır bana yapamam..
Öleceğimi biliyorum anne noolur bana öyle bakma.. bi buz parçası kopuyor bedenimden ve ben kopup gidiyorum senden çok uzaklara.. Kucağında ki minik bebeği ben diye sev.. bana akıtacağın gözyaşını ona sevgi olarak ver ama benim için üzülme yakma o gül yüreğini.. sana yeminler olsun ki öleceğim diye zerre kadar üzülmüyorum ama yapma annem bir damla göz yaşın akarsa o gözyaşında ben boğulurum.. Beni yeni doğdu varsay.. unut sana ilk anne dediğmi, ilk adımlarımı, okula başladığım günü, Sana gülen gamzelerimi, kara gözlerimi, taradığın kıvırcık saçlarımı..
ben yeni bedende geldim kucağına annem sil baştan yine seninleyim.. benden ayrı kaldığın günleri, yapamadıklarını içinde ukde kalanları yap içinden nasıl geliyorsa öyle büyüt sakın bırakma ellerimi.. bırakırsan ben ben olamam ki..
Çığlık çığlığa susuyorum anne, gözyaşlarımı akıtamıyorum ve içimde ummanlar oluyor ve ben boğuluyorum o ummanlarda.. tek kelime çıkmıyor, boğazımda kocaman bir düğüm var.. sana dokunamıyorum anne dibimdesin ama biliyorum ki sana dokunsam içimdekileri hissedip ağlayacaksın.. sen okuma beni annem.. bırak kapağı tozlanmış bi kitap olarak kalayım.. kimseler bulmasın unutulup gideyim..
Şu anda tam karşımda bana kızgın kızgın oturuyosun ve benimle konuşmuyosun. Oldu mu şimdi bu? Olmadı. Derhal yılışık ve bir o kadar yavşak hareketlerime reaksiyon göster anne olmayan çocuklarımı keserim!
Sen beni istedin
Beni bilmeden, görmeden sadece istedin
Beni sen korudun kolladın karanlıktan
Düştüğümde kendi acımı hissetmeden
Sen o acıyı benden çok hissettin fark etmeden
ilk adımlarımı attım sen tutarken ellerimden
ilk kelimemdi seni dünyanın en mutlu kadını eden
Ben bilmeden koşarken senin peşinden
Sendin bana her zorluğumda kol kanat geren
Anlattığım şeyleri dinleyen, tek insan sendin ben küçükken
istediklerimi yapmak isterken başaramayacaksın kelimesini asla demeyen
içinde en ufak bir üzüntü ya da şüpheye yer vermeyen
içi güzel yüzü güzel olan bildiğim tek insan
Küçüklüğüme dönsem tekrar
Koşsam peşinde terden su olana kadar
Azarlasan beni kendi iyiliğin için derken
Sonra kıyamasan tekrar sarılsan !..
