Üzülme diye fısıldadı kendi kulağına. Kendi kulağına fısıldar mı insan hiç? Deme öyle, neler yapmaz insan kendine.
Düşüncelerin ağırlığı altında ezilir de insan, kendini kurtarmaya gücü yetmez bi'. Bazen de kurtarmak istemez, en kötüyü yakıştırır çünkü kendine. insan, neler yapmaz kendine?
sipidi bugün yorgun üzgün ve yaşlanmış lakin kilo kaybediyor. bu güzel bi şey.
yüzüme bakıp naber diyene cep saati sallayıp "beni görmediiinnnnn, beni görmediiiinnnnnn..." demek istiyorum.
ben neden görünmez olamıyorum?
keşke hayalet olsaydım. öyle olsaydı da çalışırdım valla bak.
Aylardan Eylül’dü. Gözlerine bakarken Nisan. Dedim ya beni hep bu havalar aşık etmişti. Bir de içine baktıkça yeşeren meyve bahçelerini gördüğüm gözleri... Ansızın bir yağmur başlamıştı. Sonbahardı. Neden olmasındı. O çantasından şemsiyesini çıkarana kadar yağmur damlalarının bana olan hasreti bitmişti bile. Beni bu havalar aşık etmişti, artık sırılsıklam bir aşık olmuştum. Şemsiyesini açıp altına girdi.
saat 5:46... güneş gösterecek birazdan yüzünü ama benim ona gösterecek bir yüzüm yok. uykum yok, uyumak istemiyorum ama uyanık kalmakta istemiyorum. şuan olduğum yerde olmaktan memnun değilim fakat dünya üzerinde olmak istediğim bir yer de yok. bir bilinç sahibi olmak acı veriyor . öyleyse uyumalıyım sanırım. uyku bu dünyadaki en güzel nimet olmalı. bilince 8 saatlik bir mola. ama uyumayacağım. söylemiştim, uyumak istemiyorum. keşke bir koala olarak gelseydim dünyaya. hayatım boyunca başka bir yüz ifadesine ihtiyaç duymazdım. o manasız, boş bakış... evet hayatım boyunca o şekilde bakmak isterdim. gerçi günümün 3'te 2 sinde suratımda buna benzer bir ifade oluyor ancak bu konuda bir koala kadar başarılı olamadığımı itiraf etmek zorundayım. tanrı tarafından bana verilmiş en büyük yetenek ki bunun dünya üzerindeki en önemli yetenek olduğunu düşünüyorum; saatlerce suratımda boş bir ifade ile hiç bir şey yapmadan durmak. öyle ki bu şekilde dururken kendi varlığımı bile unutuyorum. var olmamak gibi bir şey... bir gün everest'e tırmanacağım. en büyük hayalim... everest'e tırmanıp aynı boş gözlerle dünyaya bakmak. herhalde ondan sonra everest'in zirvesinden kendimi aşağıya atarım zira fazlasıyla üşengeç biriyim ve aynı eforu zirveden aşağıya inmek için harcamak istemem. gerçi everest'e tırmanmak için de o kadar çaba harcar mıyım emin değilim. sanırım hiç bir zaman everest'e tırmanmayacağım. herhalde empire state binası da iş görür. hem tepesine varıp hayalimi gerçekleştirdiğim zaman kendimi aşağıya atmam gerekmez bir asansörü varken. evet evet, kesinlikle empire state'e çıkmalıyım. vay be saat 5:53 olmuş. gözlerim acıyor. sanırım uyumalıyım. ama uyumayacağım, söylemiştim uyumak istemiyorum.
boşlukta hissetmek varya onunda dibinde hissediyorum. Ayağı kalkmaya çalıştığımda bir sigara içip oturuyorum. Daha yaşım çok genç evet biliyorum ama bazı şeylerle başa çıkamamak korkusu sardı her bi tarafımı Geçen sene önümüzdeki yıl bugün ne yapıyor olacağım diye düşünür mutlu olurdum. Şu anda böyle birşey düşünmek değil aklımın en kuytu köşesine bile getirmek istemiyorum.
18 yaşım geçti gözümün önünden, birkaç ay sonra üzerinden tam 7 yıl geçmiş olacak.
ve ben değiştim. çok değiştim. hayatım çok değişti. insanlar geldi, insanlar gitti. her şey değişti.
özgür bir kadın oldum. güçlü bir kadın oldum. kendi ayaklarının üzerinde durabilen bir kadın oldum. eksik gördüğüm noktalarım epey çok olsa da hayal ettiğim insan olmaya adım adım yaklaşıyorum.
küçüklüğümden beri en büyük korkum babasının evinden evlenerek ayrıldıktan sonra suratı asık vesikalıkların olduğu camlı, kristalli vitrinli evlerden birinde yaşamaktı. ve ben kökleri tamamen doğuda olan ataerkil bir aileden bu korkuma rövaşata çektim. artık dik başlılığımdan değil tamamen gururla söylüyorum: ben özgürüm! burnuma orman kokusu geliyor bu cümleyi her tekrarladığımda; gri betonlar şehrinde ve işte tam kalbimin ortasında bir orman var benim.
çok nadir de olsa, ben bu gece kendimle gurur duydum.
dennis the manece yani bizim bildiğimiz afacan dennis aslında gerçek bir çocukmuş. çok şımaran bu veletten illahlah eden babası onu inkar edip terketmiş. daha sonra çocuğunun yaramazlıklarını karikatürize edip yayınlamaya başlamış. fikir tutunca çizgi filmi bile çekilmiş. babası riyakar bir orospu çocuğu olarak oğlu dennis in üzerinden milyarder olmuş.
bu inkara dayanamayan cenk dennis the manece in yüzünü sırtına çizdirmiş. oğlunun sırtından para kazanan babasının günahını bir nebze affedilebilmesi için.
Varak altin ortalama 24 yapraklik, not defteri buyuklugunde kucuk defter sayfalarina yapistirilmis halde olan 8x8 cm buyuklugunde mikron olcusunde incecik zar seklindedir.
Tahayyulunuzde yaklasik besinci kelimeden sonrasinin ucup gittigi bu Gereksiz teknik bilgiyi yazmadim farzedin.
Bir susleme materyalidir. Gereksiz bir zenginlik nisanesidir. Alameti olmaya calistigi sey bonkorce infak edilen ihtisam budalaligidir.
Azimsanmayacak sayida Caminin hat yazilari ve genelde mermer yuzeylerin oyma kismina uygulanarak yaldizli bir parlaklik saglanir. Buraya kadar her sey normal. Lakin gel gor ki dunyada varak altin ureticisi olan firmalar arasinda israil menseli olmayan tek bir atolye bile yoktur. Yani kursuden cemaate hitap ederken israilin zulmune en romantik dizeleri takistiran imamin gorev yaptigi caminim daha ihtisamli olmasi icin harcanan altin meydin israel.. oylesine yazmak isterdim bunu ama maalesef aci cekerek yazdim.
Hemen hemen her gün hasta olmak artık psikolojimi çok yıpratıyor. Yine bir anda ateşim çıktı. Üç gündür başım ağrıyor. Acıdan ağrıdsn değil kendime sinir olduğum için ağlar moddayım artık. Sağlık kadar önemli bir şey cidden yok.
devrildiğin hangi hiyerarşi, kim veriyor eline ipini. kim diyor git yahut ver kalbini. bir duvarın önünde yaşamak, köpekler gibi yaşamaktan farksızsa, Camus'nun yalancısı olmaksa bu, her yağmurda baş ağrısı çekmekse, kim veriyor ipini eline. kim git diyor sana, git işine. buğulandı evet, vaktiydi evet, bu yağmurdan sonra kar gelecek evet, bu karanlık geceden sonra sabah gelecek evet, klişe ama gerçek evet. ama söyle şimdi, devrildiğin koltuk kimin, öldün ama kim kaldıracak cenazeni, solcusu sağcısı kozmopolit bir yaşamak arzusunda ve üzülme herkes üç gulhu bir elham okur toprağına. ulu dağlarla gelecekti zaten yanına, diyecekti akşam gelir baş ağrısı da, gözlerin çekilir yine kavanozlarca. inan, kızılcık şerbeti durmaz kısa saçlarında. mahkumiyet yalnızca ölümle sağaltılınca, ipini Pazara çıkarmaya bugünden başla.
