eksik birşeyler tamamlansın ister insan zaman zaman hayatında. özlediği, beklediği, hayalini kurduğu birşeyler gelsin "tamam olayım" der. ve fakat birgün pat diye bir mucize çıkar karşısına, sanki puzzelın eksik parçası oymuş gibi tamamlar bir boşluğu. ama o boşlukla yaşamaya öyle alışmışsınızdır ki bocalamak kaçınılmaz olur o an.
bilemez insan çoğu zaman gelenin "beklediği" olduğunu.
bir boşluk anıdır belki ya da rüzgarın savurduğu bir yaprak olmak istememe durumu.
yine de beklenense gelen her şeye rağmen tutmalı insan onu, bulutun suyu tuttuğu gibi, kibritin ateşi tuttuğu gibi ya da insanın nefesini tuttuğu gibi değil.
toprağın ağacı tuttuğu gibi, gecenin siyahı tuttuğu gibi, annenin bebeğini tuttuğu gibi....
bir ay peşinde koşar, ona, ürkütmeden, samimi bir şekilde yaklaşmanın fırsatını kollarsın. kimi zaman uzaktan dikkatli gözlerle, kimi zaman yakınından kaçamak bakışlarla izlersin. fırsat yolunu yeteri kadar sıkı takip edebildiysen şans trenini kaçırmaz ve bir şekilde temas kurarsın. ancak, olan bundan sonra olur. onunla tanışmayı o kadar çok isteyip o kadar çok düşünmüşsündür ki oturup konuşmaya başladığında ne anlatacağını tasarlayamamışsındır bile. gözlerin dopdolu bakışlarına rağmen ağızdan çıkan boş cümlelerin doldurduğu bir saat sonunda artık ne heyecandan dolayı ne yaptığını ne de mutluluktan dolayı bundan sonra ne yapacağını pek bilemezsin. sinir bozucudur, "ne yaptım" dersin belki; ama ömür boyunca en az bir kere yaşanması gereken bir durum olduğunu anlayabilirsin kalbinin atışlarından.*
bir süre sonra artık neyi beklediğini bile unutur insan. safi bir hırs bürür insanın gözünü beklenen olsun diye. hatta öyle bir hal alır ki; neden, niçin beklediniz bunca zaman, beklerken amacınız neydi, ilk başta ne amaçla bu kararı aldınız, onu bile unutursunuz. beklenen olduğunda ise umduğunuz kadar mutlu olamazsınız. çünkü kafanızda milyon kere o anın gerçekleştiğini hayal etmiş ve mutlu olmuşsunuzdur. her biri de gerçeğinden çok daha güzeldir. hep hayallerde gerçek olduğu için de olunca inanamazsınız ve ne yapacağınızı bilemezsiniz. hemen sonrasında ise ''ee şimdi neyi bekleyeceğim?'' moduna girersiniz. çünkü uzun zamandır sizin için amaç olmuş, hırsla üzerine gittiğiniz, uğruna etrafınızdaki insanları harcadığınız konu gerçek olmuştur ama artık amaçsızsınızdır. üstüne üstlük beklenen gelmesine rağmen mutlu da değilsinizdir.
beklenen bir misafirse ve eve geleceğinden haberin varsa ne yapacağını bilirsin de, beklenen hayatınıza kalmak için gelen ama misafir gibi uğurlanabilme ihtimali olan biriyse, yada tek bir bedene iki kişi sığmak isteyen biriyse, ne yapacağını bilememek normaldir.
