Bir gün Beethoven, bir arkadaşı ile birlikte Viyana sokaklarında dolaşmaya çıkmıştır. Tam o esnada bir apartmandan piyano sesi geldiğini duyar ve kafasını kaldırıp bakar. Apartmanın ikinci katındaki cam açıktır ve Beethoven’ı büyüleyen ses oradan gelmektedir. Arkadaşına, çalan kişinin muhteşem çaldığını ve onu görmesi gerektiğini söyler.
Birlikte ikinci kata çıkıp kapıyı çalarlar. Kapıyı açan kadın, Beethoven’ı hemen tanır ve şok olur. Beethoven, piyano sesine geldiğini, çalan kişiyi çok merak ettiğini ve muhakkak görmek istediğini söyler. Kadın, piyanoyu çalanın kızı olduğunu ve tanışmaktan mutlu olacağını belirterek Beethoven ve arkadaşını içeri alır. Beethoven, piyano çalan kızın olduğu odaya girer. Annesi kıza, Beethoven’ın geldiğini söyler ve küçük kız çok heyecanlanır, hemen ayağa kalkar, fakat kız görme engellidir. Bunu gören Beethoven ise, “Lütfen benden bir şey isteyin.” der, maddi bir şey isteyeceklerini düşünerek. Kızın cevabı şu olur; “Ben hiç ayışığı görmedim, bana ayışığını anlatır mısınız?”
Bu durumdan etkilenen Beethoven, bunun üzerine piyanonun başına geçer ve Ayışığı Sonatı’nı(Moonlight Sonata), doğaçlama olarak besteler.
Beethoven'ın âma bir kızın ay ışığını anlatmasını istemesi üzerine bestelediği eserdir. Üstünden asırlar geçmiş olmasına rağmen hâla etkisini kaybetmemiş eserdir.
Bir aksam Beethoven yürüyüşe çıkmışken bir evde kendi bestelerinden birinin çalındığını duyar. Yorumu çok beğenip kapıyı çalar. Karşılayan adam Beethoven ı eve alır. Beethoven merak edip sorar; "benim eserlerimden birini duydum ve çok etkilendim, kim bu denli inanılmaz çalıyor piyanoyu". Adam hafif bir tebessüm ile "benim kızım" der. Beethoven tanışmak istediğini dile getirince, üst kata doğru çıkarlar. Odaya geldiklerinde Beethoven odanın ışığının kapalı olduğunu görür, ve adama; "kızınız neden karanlıkta çalıyor" der. Adam başını hafif öne eğerek "kızım kördür efendim" diye ekler. Beethoven ışığı açtığında kör olan kızın 7 8 yaşlarında olduğunu görünce çok etkilenir ve üzülür. Beethoven içini kaplayan ürperti ile kıza sorar; "sen hiç ay ışığını gördün mü?". kız; "hayır efendim" diye yanıtlar. Beethoven kızı kucağına alır. Ve "o halde sana ay ışığını gösteriyim" der. O anda piyanodan bu mısralar dökülmeye başlar... *
beethoven'ın harika bir eseridir.Pek kimsenin bundan bahsetmeyip kıçı kırık bir moddan bahsetmesi de ya cahillikten ya da türk'ün güçlüyü sevme tutkusundan geliyor olsa gerek.
(bkz: moonlight sonata)
bu kadar muhteşem bir eserin hangi ruh haliyle, nasıl bestelendiği merak konusudur. türlü hikayeleri olsa da en bilineni beethoven'ın besteyi aşık olduğu kadın için yaptığıdır. eğer hikaye gerçekse o nasıl bir kadındır ki, uğruna böylesi bir şaheser yapılmıştır.
duyduğum en depresif, en karamsar, en duygulu, en melankolik eser. dinleyeni derin bir kaosa sürüklüyor. *
ayrıca çalması da oldukça güçtür. zira o duyguyu yansıtabilmek her babayiğidin harcı değil.
kelimelere dökemeyeceğim kadar derin , beni benden alarak başka diyarlara götüren , bıkkınlığı , hüznü , hayal kırıklığını , bir anda geliveren umudu , bütün bu duyguları aynı anda yaşatan mükemmel eser
beethoven'ın 32 piyano sonatından birisi.yavaştır ve tüyleri diken diken eder, dinlerken mutlaka beethovenın tekrar çok üstün bir müzisyen olduğunu anlaşılır.
