Ben sevince ısırırım kardeş. Hemde hapur hupur. Birde uçtu uçtu yapınca hava sirkülasyonu yapıp ağzını açıp tebessüm ediyor ya. işte o an ben yaşayamam.*
Uzun zamandır sevemiyorum etrafımdaki bütün bebekler büyüdü. Onları severken bakmayı da öğrendim, anneleri bana kendinden daha çok güvenip, canlarını emanet edip gidiyorlar. Benim de hoşuma gidiyor zaten. Özellikle şaşırıp bana anne dedikleri zamanlar bir hoş hissediyorum. Biri bir bebiş yapsın da bana bıraksın az seveyim.
bazen gerçekten çok bunaltıcıdır. moralinizin bozuk olduğu, yalnız kalmayı iliklerinize kadar istediğiniz bir anda çıkagelen misafirin bebeğini severmiş gibi yapmak ölüm gibi gelir insana. zaten bitkin hissediyorsundur, üstüne de güleryüzlü gözükme çabası ayrı bir parçalar beyni.
dünyanın en masum varlıkları. uzaktan bakarken bile koruma içgüdüleri devreye giriyor insanın. sevmemek imkansız. ağlarsa kaçarım yanından. sevgi de bir yere kadar yani.
böyle koklaya koklaya öpceksin, çok acıtmadan hafif ısırcaksın. sonra göbişini açıp öpüceksin. off yemin ederim dünyanın en tatlı şeyi bebekler. yerim yerim.
bebek severken tam bir canavara dönüşüyorum. ilk başlarda ürkütmeden yavaş yavaş ama sonra bağıra çağıra. hele de bebek temizse gerçi pis de olsa farketmiyor da bende film kopuyor.
insanın en kıymetini bilemediği en masum olup sevilmesi ve öğretilmesi gerekenleri öğretilmesinin gerektiği zamandır bebeklik. uslu durup bir şeyler kırmadıkları veya bir yerlere çarpıp kendilerine zarar vermedikleri sürece sevilmeli eğer sevdirttiriyorsa. günümüzdekilerde biraz kaybolmaya başladı fazla yaramazlar şimdikiler.
