Ara ara her çocuğun ya da yetişkinin içinden geçen, gayet doğal duygu.
Gördüğümüz olumlu anne tavırlarını, kendi annelerimizde de görmeyi istemek, dilemek, annemizi sevmiyoruz, onu beğenmiyoruz anlamı taşımaz.
Saçının bir telini bile dünyalara değişmeyeceğim annemin, daha pozitif, kılı kırk yarmayan, detaylara takılmayan, daha bilge bir kadin, bir anne olmasını isterdim, hem kendi hem de bizler için.
Hangimiz istemeyiz ki?
böyle bir arkadaşım vardı lisedeyken. Annesinin hakkında sürekli şikayette bulunur, başkalarının çok şanslı olduğunu düşünürdü. Birkaç kez evlerine de gittim oysa annesi benim annem gibi ya da her anne gibi elinden geleni yapıyor gibiydi. Tabi ki bilemeyiz bire bir olduklarında iletişimleri nasıldı.
