olmak istediğim insan tipidir. sevimsiz ve pazarlıkli akraba ziyaretlerine son verilmeli. sizin Bayramlarıniz coco cola reklamlarinda ki sofralar kadar şense bilemem.
Yalnızlığı seçmiştir. Böyle şeylere gerek yok, hayvanlar bile yalnız takılmıyor, isyanınız kime veya şöyle diyeyim böyle davranarak veya yaşayarak ne kendinize ne başkalarına faydaniz dokunur.
bu hikaye biraz acıklı, insanın içini acıtacak türden ama paylaşmak istedim.
--spoiler--
bu şehrin gece ayazı soğuktur, üşütür, hasta eder deyip üstüne kalın bir şeyler giyerek oturdu masasına yanında kahvesi ile. bir an düşündü de yarın bayramdı ve ailesi bayağı uzaktı. aslında alışmam gerekirdi diye düşündü sonra kendini kandırırcasına alıştım zaten diye iç geçirdi. yıllardır yalnızdı bayramlarda. bütün gece tv izleyip keyifli vakit geçirdi. ansızın bastıran uyku ile kıvrıldı o tek kişilik kağıttan şatosunun yatağına. soğuktu, kimsesizdi, hüzünlüydü uyanacağı bayram onun için. saat geç olmuştu uyumak yapılabilecek en güzel eylemdi ve şöyle bir durumda vardı ne kadar geç uyanırsam benim için o kadar iyi olur çünkü bayramlaşacağı, elini öpeceği kimsesi yoktu. uyandı! hüzünlüydü, içinde yine o bildik fırtınalar koptu. gözleri şişmeye, yüreği kabarmaya başladı. keşke birisi yanlışlıkla kapıyı çalsa da, ona şeker ikram edebilse. keşke birisi yanlışlıkla kapıyı çalsa da, o yalnızlığından çıkıp dünyaya kavuşabilse tekrar. yeniden gülmeyi denese, yeniden sıcaklığın sadece fiili bir eylem olmadığını anlasa.ama çalınmadı o kapı.
*
duvarda asılı olan ailesinin fotoğraflarına baktı. babası hep olmak istediği ve olamadığı bir adamdı onun gözünde. annesi dünyalar tatlısı ve pamuk yürekli bir insandı. daha hayatın yarısına bile epeyce bir zamanı olan yazar oturdu, fotoğraflarla kurduğu dünyasına gitti. iç geçirerek çıktı. hazırlandı. temiz traşını yeniledi, güzel kokular süründü. çıktı arabasına bindi ve ilk çiçekçinin önünde durdu. 1 demet papatya, 1 demet gül aldı yola devam etti. bir süre sonra soldaki tabela karacaahmet diye ayrıldı. ve o karaacaahmet'ten içeri girince yine gözyaşlarına hakim olamadı. oturdu yan yana olan 2 mezarın başına. papatyaları annesinin, gülleri de babasının mezarına koymadan önce öptü. tıpkı bayramlaşır gibi. annesi papatyaları çok severdi. duasını okudu tek bayramlaşacağı kişilerle bayramlaştı ve gitti. bu koca şehir onun için her zaman yalnızlığın ifadesi, kimsesizliğin belirtisiydi. alışamamıştı, yıllar geçmesine rağmen bayramın ona hep acıyı hatırlatacağı, hep hüzünlendireceği değişmeyecekti. çünkü ailesi kurban bayramı'nda vefat etmişti...
--spoiler--
