çocuksunuzdur. oyun oynamış, yorgun argın eve gelmektesinizdir. birden annenizin sesi duyulur. löpürgül bak bakim aşağıya bir çamaşır düşmüş, sor komşulara kiminmiş. isteksizce yerde duran çamaşıra bakarsınız. bir adet teyze iç çamaşırı. (bkz: don) utana sıkıla alırsınız elinize. böyle kocaman bişey. pembe kapişonlu montunuzdan bile büyük. hiç de beyaz değil üstelik. neyse apartmanın dairelerini elinizde bir don, tek tek dolaşırsınız. hayırdır löpürgül diye açılan kapılar, yok yavrum bizim değil diye aceleyle kapanır. binada dolaşmadık kimse kalmaz. yoktur donun sahibi. acaba dersiniz rüzgarla yan binadan mı uçtu. ama bahçeli bir apartmanda oturan ve en yakın binanın bilmem kaç metre ileride olduğunu bilen bir çocuk olarak, yarı ıslak çamaşırın bukadar uçamayacağını düşünürsünüz sonra. ve bezgin bir halde eve gelirsiniz elinizde bir çamaşır. sanki tüm bu süreci başlatmamış gibi anneniz napim ben bunu git aldığın yere koy der.
rüzgarın gücü ile ipe asılı olan çarşafın aşağıya düşmesi ve düştüğünü gördüğünüz halde üşengeçlikten inip almadığınız sonra nevresim takımı bozulduğu için pişmanlık duyduğunuz eylemdir. (şahsen başıma geldi)
Şu donlarınızı evin içine asamaz mısınız ya? Üst komşununki geçen benim balkonun ipine düşmüş valla dokunmadım kendi kendine aşağı düşmesini bekledim hahahaha. Donunu alıp götürecek değilim ya utanır insan. Kendi isterse başka tabi.
