bak, dalları büken yağmur sesiyle hüzünleri taşıyor. toprağa kök salmış insanoğlu dalları eğilse de yaşıyor.
bir tomurcukla başlıyor bahar. toprak çiçek olup ellerini havaya açıyor, çiçek elçi oluyor toprağın duasına. ah, toprağın bahara kavuştuğu ana sığdırabilsem seni, gördüğüm yağmurları içine yağdırabilsem keşke!
bir deniz bulmalıyız ve ıslanıp ağırlaşan korkularımızın dibe batışını izlemeliyiz. güneş umutlarımızı ısıtana dek baharlar toprağın tekelinde kalacak. dünyanın en alt katında cehennem manzaralı balkonlardan sarkıyorum. bu cesaret yalnızca baharsızlarda görülür.
