bir jean claude van damme edasıyla, muhtemelen 90'lı yıllarda bacaklarını gerip gerip açmaya çalışan çocuktur.
her mahallede bacaklarını açıp, taşaklarını zemine değdirebilen kadrolu bir adet çocuk olup diğerleri ise evde çalışmalarına hız kesmesmeden devam etmektedirler. yapabilen çocuk genelde esmerdir, topa da çok pis abanır. bacaklarını 180 derece açabilen çocuk o senelerde piyasa yapmıştır. her mahalle maçı öncesi hareketini olur olmaz yerlerde hiç acımadan sergileyerek diğer çocukların da hevese gelmesini sağlar.
aynı çocuk genelde kapıların yüzeylerine kol ve bacaklarını dayayarak yukarı çıkma ve bu denyosal başarısıyla övünme eğilimindedir. hatta o devirlerde bu tip bir sürrealist çalışma üzerindeyken birkaç kez fotoğraflanmış olup, bu fotoğraflar albümlerini süslemektedir...
bacaklarını 180 derece açan çocuk, açamayanların idolüdür. jean claude van damme babaya en çok benzeyendir. aynı zamanda döner tekme atabilir, amuda kalkabilir. ondan her şey beklenir...
bir de eğitim zahiyatları vardır. kimdir bunlar? bacakları 180 derece açmaya çalışırken ya iş bitirici bir arkadaşın omuzlara basması sebebiyle veya kendi üstün becerileri ile muhtemel bacak iç kısmında bulunan kasları yırtanlar...
bunlar yürüyemez, bacaklar 180 derece açık, taşaklar yerde sürünür vaziyette bakıma muhtaçtırlar. mahalleli bunlara yemek artığı, kuru ekmek falan verir.
bacakları 180 derece açan çocuk senin ızdırabını...
özellikle ufakken van damme filmlerinin yaşattığı öykünmeden sonra olunmaya çalışılan kişidir. genelde denemelerin belli bir kısmına gelip arkadaş çevresine anlatıldığında arkadaş çevresindeki işgüzar olanın "olm biraz yanmaya başlıyınca o zaman daha da açıcan,öyle oluyor" gibi laflarından sonra boş vermiş bir havaya bürünürsün. sonradan "sıfır açanın çocuğu olmuyormuş" lafı türediğinden beri o hayal de efendi gibi son bulmuştur.
