babamla aramda çok tuhaf bi baba kız ilişkisi var. çocukken çok döverdi, tek suçum ilk çocuk olmak ve erkek çocuğu olmamak. sevgisini, takdirini kazanmak için elimden gelen herşeyi yaptım. Civarda yaşayan türk gençlerinin kazanamadığı okullara gidip en iyi notlarla bitirsem de, yine yaranamazdım, aşağılayıp küfür'den başka bişey göremedim. Tuhaf olan tarafıda beni başkalarına karşı ölümüne koruyup, hiç bişeyimi eksik etmese bile kendi yapmadığını bırakmazdı. Dövmeyi bıraksa da, psikolojik şiddeti uzun seneler sürdü.
Bu çabaları, annemin gerdek gecesi dayak yediğini ve evliliklerinin ilk yılı intihar girişiminde bulunmasını öğrendiğim an, bir kenara bıraktım, yerini ilk başlarda nefret alsa da zamanla sevmemeye ve umursamamaya başladım. Şimdi çok az görüşüyoruz, helallık filan da hiç umrumda değil, sonuçta doğmasaydım bu kötülükleri yaşamayacaktım. Beni bana sormadan dünya'ya getirmede katkı'da bulunduğu için minnet duymak zorunda oldmadığımı düşünüyorum.
babalar cok sevilir aslinda ama agirligi vardir annenize sarildiginiz gibi sarilamazsiniz opemezsiniz babanizi kolay kolay nedendir bilinmez ama baba evlat arasindaki sevgi baglari gizlidir agirdir asildir.
