Babasına karşı korkutulan çocuktur aslında bunun adı. O ya da bu şekilde...
Ama bunun en acıtan yolu ise bizzat babanın çocuğunu kendinden korkulacak duruma getirmesidir.
Nasıl olduğu bilinmez ama bu insan bir babadır, evet. Çocuğunun saçlarını okşamak için elini kaldırdığında, gözleri korkuyla titreyen ve "yine mi vuracak yoksa?!" Düşüncesi içinde olan bir evlada sahiptir bu baba.
Nerde, kime, ne için olduğu, kimin sebep olduğu fark etmeksizin var olan öfkesini bütün şiddetiyle kusuyordur bu baba evladına. Çocuğunu yaralar mı bilemeyiz elbet! insafına(!) Kalmış. iyileşir de zaten o yaralar bir gün elbet. Peki ya evladının ruhunda açtığı yaralar?
O evlat görmez bir daha "baba" dediği o insana baktığında içine gelen huzuru... Sevgiyi, sıcaklığı...
Buz gibi bir soğukluk dolanır kalbinin odalarında. Ve tekrar gözlerini o "baba" dediği o insana çevirdiği an, artık orada bir insan da göremez.
Gerçi hoş, biyolojik olarak yaklaşık beş dakikalık bir zevk sonucu yaptığı bir 'şey' olarak görüyorsa baba çocuğunu, onun babalığı tam da söylediği gibi biyolojik yollardan vardır.
Ne der şu söz "baba bir ağaç gibidir. Meyvesi olmasa da gölgesi yeter!"
Ben ormanlar istemedim baba.
Küçüktüm, bana vuran ellerini sen uyurken öpmek bile şimdi gözlerimden yaşlar akıtabiliyor. Öfkelerin, sinir krizlerin ise yüreğimi bazı zamanlarda burkan bazı bazı anılar.
Büyüdüm, ve ben o elleri yine öperim. Kafama her vuruşunda gelen okşamalarını özlemiyorum. Ama bir "baba" gördüğümde beni bir görmeni çok isterdim. Gerçek bir baba...
Belki o, belki şu, belki biraz ben...
ama asla sen değil...
