Bazıları için bir kayıp, yeri doldurulmayacak bir boşluktur.
bazıları için ise bir rahatlamadır, muthiş bir hafiflemedir.
Babanın ölmesi, babadan babaya degisir.
ölmemesi kadar koymaz. nasıl bir acıdır her gördüğünde diri olması. bide dağ bayır demeden dolaşması. insanın bi an içi çekiliyor, hiç ölmeyecekmiş gibi bir duruşu var. karşılıklı sofraya oturduğumuz günde her daim benden çok yemesi, olaylara karşı bu denli siklemezliği belki de onu dinç yapıyor bilemem. ancak hüznüm çok derin. şu an yanımda olmasa da bir yerlerde yaşıyor olduğu hissi gerçekten çok acı.
babamın öldüğü gece yüreğime bir şey oturdu bir daha da kalkmadı. büyüdüğümü anladım o gece ben. baktım koca eve. gölgesiz kalmıştık sanki. biliyorsun ya baban varken her zemin sağlam, her fırtınaya karşı gelebilirsin. bilirsin çünkü o var, onun gölgesine sığınsan her şey geçer. her şey aklıma gelirdi de yetim kalmak aklımın ucundan bile geçmezdi. insanın babası ölür mü derdim kendi kendime. toprak atarken anladım, insan gölgesiz de kalabilirmiş.
6 ay önce deneyimlediği acı olay. Babam emekli bir profesördü. Kısa boyu, ama dağ gibi bir adamdı. Kişiliğinden ve mesleğinden ötürü de yakın çevresinden her daim sevgi saygı gördü. Bende bunun için hep onu örnek aldım. Onun yolundan gitmeyi tercih ettim. Ona benzemeye çalıştım. Yaklaşık dört sene önce prostat kanseri olduğunu öğrendiğimde şehir dışında depresyondayken babamın da psikolojisini bozmak üzereydim. Kısa bir süre sonra da Alzheimer görüldü. Bilgili dev gibi bir insan gözümün önünde yavaş yavaş eridi. Ona yardımcı olmaya çalışsam da elimden hiçbir şey gelmedi. Sabah vakti sessizce vefat etti. Onun vefatına hala tam alışamadım. Bu satırları da ondan ötürü yazıyorum. Çünkü, iki üç gündür kaygım nüksetti. Sebebini düşününce de babam aklıma geldi. Ona karşı duyduğum özlemi anılar da yerine getiremiyor.
yokluğuna beni 17 yaşımda alıştırıp 14 senedir de toz tuttuğu durum olup ölmesi ile eşdeğer olaydır. babası ile ilişkileri kuvvetli olanlar için çok zor olan durumdur.
