Annem ve Babam sağ olan biri olarak sadece bu başlık bile içimi cız ettiriyor. Kimsenin babası veya annesi gibi benimkiler de mükemmel insanlar değil. Her neyse düşünüyorum da ben aileme her zaman yanımda olacaklarmış gibi davranıyorum. Ve onları ihmal ediyorum. Ama olmayacaklar ışte artık ne zaman olur bilmiyorum ama mutlaka onlarsız kalacağım. Düşününce bile kendimi zor tutuyorum. Anne ve Babayi üzmemek lazım. Allah sabır versin.
kaybettiğimde 18 yaşımdaydım babamı, karaciğer iflası demişlerdi. hangi üniversiteyi kazandığımı göremeden gitti.en çok üzüldüğüm nokta bu olmuştu.18 yıl büyüt oğlunun hangi mesleği eline alacağını öğreneme. aradan 4 yıl geçmiş şimdi düşünüyorum da babayı kaybetmek atlatılabilir de evladı kaybetmek ne olacak. oğlumun/kızımın öldüğünü görmek istemiyorum ben.
Insanlar ne güzel bununla yuzlesip duygularını ifade edebilecek gücü kendilerinde bulabilmisler. Benim 30 senem geçti hala üstüne konusmak istemiyorum.
Tüylerim diken diken olup, gözlerim dolarak okudum.
Allah sevdiklerimizi büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin. Ölüm allahın takdiri ama zor bir durum gerçekten.
cok zordur. bir kac arti oy icin yazmiyordur kimse merak etme dedigim durumdur. lan senin hayatin nasil skimde bile degil, hayatinda bir tane adam gibi adam tanimissan ve gittiyse canin yanar hem de cok . oylarinin amk.
ölmesinden çok öleceğini bilerek doktorların mucizevi gördüğü 1 sene süresince yaşaması ve gün geçtikçe çökmesi, yok olmasıdır asıl koyan. o son bir seneyi hiç hatırlamamak ister insan. o kadar güçlü bir insanın o hale gelmesi hafızanıza kazınmasını en son isteyeceğiniz görüntüdür. ilk başta dönecekmiş gibi gelir, sonra sanki hiç var olmamış gibi. zordur.
bizim öldü, ağlamaktan gözlerimiz kor oldu, ve herkes bizim acımızı göremeyeçek kadar kör oldu.
bizim babamız öldü, keşke kör olsaydım şair gibi de, o yaşananları görmeseydim. annem dul bizde çok fakir kaldık, 8 yaşındaki kardeşime ancak böyle anlatabilmiştim.
dedem köyden ev verince ne varsa bu şehirde satıp borçlara verip köye yerleşmiştik. bir köy evine göre lüks eşyalarımız vardı. en güzeli de televizyonumuzdu, kocaman renkli bir televizyon. kardeşim pek alışamamıştı köy hayatına, televizyonun başından kalkmazdı.
7 ay olmuştu babayı kaybedeli, babamın kuzenleri geldi, yurt dışındaki şirketimizde 6 yıl çalışmış kuzenleri, ergen yaşlardayım ama çok merak ediyorum konuşanları, olaçakları.
çünkü 7 aydır eve birileri geliyor rahmetlinin borcu diyor, satıyoruz elde ne varsa ödüyoruz, ve annem çok ağlıyor,
olmaz dedim. bunlar babamın kuzenleri hem babam bunları kaç yıl çalıştırdı. kaç kez gurbet elde evimizde kaldılar. ben bunları düşünürken büyük olanı konuşmaya başladı
-yenge biliyorsun, abim son 4 maaşımızı vermemişti, içerde 8 maaşımız var, o zaman türkiyedeydi, rahnmetli oluncada ödeme yapılmadı, şimdi ihtiyacımız var.
- biliyorum dedi annem yine sesi titrek. bende biliyordum bunlar gidince ağlayaçak yine. biliyorum da ömer elde avuçda bişey kalmadı, babam tarla verdi yaza kadar bekleyin bir şekilde öderiz olmadı tarlayı satarız, yaza kadar bakarız bir hal çaresine
- aman yenge dedi büyük ve vicdansız olanı, o kadar ekmeğini yedik abimin, yermi sattırırız
bunları söylerken açık olan kocaman renkli televizyona göz dikmişti, kardeşim cizgi filim izliyordu.
-bak yenge şu televizyonu alalım dedi. sizde zorda kalmayın, az fazla farketmez sayarım dedi,
hiç konuşmadı annem, çatıda duran televizyonun kutusunu getirdi. rahmetlinin yurt dışından getirdiği en son eşyaydı, bir nevi son hatırasıydı.
çizgi filmin yarısında kapattı televizyonu kardeşimin mızmızlanmasına aldırmadan. ömer yardım ediyordu anneme suratında iğrenç bir ifade. sırtlayıp götürdü iki kardeş; annemin en pahalı eşyasını, benim babadan kalan son hatıramı, 8 yaşındaki kardeşimin renkli büyük ekran dünyasını.
kardeşim ağladı, ben utandım, annem kahretti,
istanbula tekrar taşınıncaya kadar televizyonumuz olmadı, kardeşim sadece komşulardan gelen televizyon sesinden çizgi filim izledi günlerce.
bizim babamız öldü, annem çok ağladı, kardeşimin filmi yarıda kapandı, ben çok utandım, biz aşırı derecede yetim kaldık.
19 yıl oldu baba, şimdi televizyonumz var baba, annemin herkesin odasında ayrı, fatih televizyoncu oldu baba, annem tiyatoracı desede, ilk filimleri iş yapmadı ama o yarıda kalan çizği filim kadar üzülmedik.
19 yıl oldu biz büyüdük herkesin odasında bir televizyon var baba ama biz hala aşırı derecede yetimiz.
çok zordur lan babanın ölmesi. öpecek elim yoktur artık, sığınağını su basmaştır, çaresizleri oynuyorsundur, bitmiş tükenmiştir herşey. Sevin olum babanızı ne kadar kötü olursa olsun kıymetini bilin, babasız kalmak savaşta komutansız kalmak gibidir. Baban giderse bayramın gider, öpecek elin gider, çocuk kalan yanın gider.
Yaşamayan kimsenin bilemeyeceği tarifi olmayan acıdır. Sizi çok önemli bir şey yok hastaneye gel diye çağırıp beyaz çarşafın altında babanızın olduğunu görünce ne yapardınız bilemiyorum.
iyi yada kötü, babanın adı bile yeter. öldüğünde başta yara sıcakken acımaz, hissetmezsin bazı şeyleri. zamanla yara soğumaya başlar. soğudukça onu ararsın. daha çok özlersin. gözün kapıya gider, her an içeri girecek sanırsın ama girmez. bayramlarda elini öpemezsin, sevdiğin kızı istemeye gittiğinde yanında bulamazsın, zor günlerinde arkanda kimse olmaz. yara soğudukça, zaman geçtikçe onun ne kadar değerli olduğunun farkına varırsın, varırsın ama nafile o artık yoktur. kendisi gider adı kalır, mezarının başında gizli gözyaşlarınla ona dua okur dönersin, bazen de rüyalarına girer seni mutlu eder. işte öyle bir varlık baba.
