Araba benimse ben kullanırım. O esnada sesi çıkmaz ama eve gidince şöyle yaptın böyle yaptın der. Onun arabasıysa o kullanır ben de sürekli baba yavaş der sağ koltukta olmayan pedal takımına zorlarım.
ehliyeti yeni aldığım sıralar. trafikte ilerliyoruz. önümde de dolmuş var. neyse maks hızım 20 30 km falan. önümdeki dolmuş anında frene bastı mecburen bende bastım. yakın durdum. bir anda sağ yanımdan bi tokat geldi. neye uğradığımı şaşırdım. ulan vursam demek ki ağzıma sıçacaktı.
ne yaklaşıyorsun adama o kadar dedi. dedim görmüyor musun ani frene bastı dedim. sinirlendim el frenini çekip arabadan indim eve yaya gittim. sonra akşam gelip özür diledi gerçi.
yukarıdaki yazarların bahsettiği sebepler yüzünden artık o kadar bıktım ki uzun bir süredir araba kullanmıyorum.
birde çevrede akrabalar varken sanki 'hiç sürüşe karışıp azarlamıyormuş gibi' anahtarı uzatıp ısrarla ''hadi sen sür'' demesi beni iyice sinirlendirir, ben de her zaman yaptığım gibi tüm ısrarlara rağmen hiç umursamayıp ben kullanmıyorum, sen kullan derim. ardından niye diye sorar. cevap vermediğim için de bir kaç gün boyunca benimle konuşmaz.
insana bildiğini unutturur. çok iyi yaptığım yokuş kalkışı kendi taktiklerini dayatması sebebiyle yapamaz oldum (neymiş bu arabanın yokuş kalkış desteği varmış sadece gaza basarsam bile kalkarmış). durumu zor toparladım sağolsun iki gün yokuş kalkış çalışmam gerekti.
bunu bir kere yaptım ve babam '' frene bas '' demesine rağmen yanlışlıkla gaza basıp çalılığa tosladım. Allah' tan bir adam geldi de yardımcı oldu ve herhangi bir yara olmadı.
stres oluşturan aktivite.
