benim değil yakın bir arkadaşımın babasından duyduğum ve kendi babamdan duyamayacağımı bildiğim için uzunca süredir aklımdan hiç çıkmayan cümledir. neyse anlatayım.
nişan vardı oraya gittim arkadaşımda şehir dışında okuyor gittim nişana babası teyzesi falan var arkadaşım okulunda falan babasıyla sohbet ediyoruz. laf arasında sordum abi dedim ne oldu senin emeklilik falan var mı daha dedim. normalde bitti ama dedi burak hele bi okulunu bitirsin bende o zaman bırakırım işi gücü dedi. ne zaman bitirirse o zaman çalışmam dedi. iyimiş abi dedim sadece. sonra nişan bana zehir oldu tabi. kendi babamı düşündüm acaba dedim ben 4 yıl okusam bi 4 yıl daha çalışıp beni okutur mu dedim. cevabını da verdim tabi hemen. hayır. çünkü okuma bakamam ben sana demişti zamanında.
Sen benim kızım değilsin.
Güya sinirle ağzından çıkmış maalesef insanın sinirle ağzından çıkan şeyler çok kırıcı olabiliyor.
Ve bazı şeylerin geri dönüşü olamayabiliyor.
Duygusal bir anında 'Allah razı olsun, iyi bir evlatsın. Sana güveniyorum' demişti. Ama öyle uzun uzun değil. Bir çırpıda söyledi. Teşekkür etmeme, karşılık vermeme zaman tanımadı. Söylediklerini normal zamanda hissettirir davranışlarıyla, ama böyle açık açık söylemez. Ondan da Allah razı olsun, iyi bir baba.
